จักปรากฏ​ด้วยกรรม.

การไปวุ่นวายกับชีวิต

ของคนบางคนมากเกินไป

ทำให้เราต้องเสียใจอยู่เนือง ๆ 

อาจทำให้เราเสียคนไปด้วย

...

เหมือนเอาทองแท่ง

ไปฝนกับก้อนอิฐหรือหิน

หินไม่เป็นอะไร 

แต่ทองนั่นแหละจะกร่อนไปเอง

เสียทองเปล่าๆ

...

คนเรามีวิบากในจิตไม่เหมือนกัน

ถ้ามีอกุศลวิบากมาก

คือสะสมอกุศลไว้มาก

ทั้งในอดีตชาติและปัจจุบัน

จิตของเขาย่อมโน้มน้อม

ไปในทางอกุศล

ในทางบาป ในทางชั่ว

สอนให้ทำดีได้ยาก

เหมือนดัดหางหมาให้ตรง

...

ไปเจอคนอย่างนี้เข้า

วางเฉยเสียดีกว่า

ไม่ว่าเขาจะเป็น

ลูกเราหลานเรา เพื่อนเรา

หรือวงศาคณาญาติของเรา

..

ไปเอาเรื่องกับเขามาก

 เราเองนั่นแหละจะเสียคน

เป็นโรคประสาท โรคหัวใจ 

ตายเสียก่อนที่เขาจะดีได้อย่างใจ

...

เป็นความทุกข์อย่างหนึ่งของคนดี

คืออยากให้คนอื่นดี โดยเฉพาะลูกหลาน

หรือคนที่อยู่ในความรับผิดชอบ

ถ้าเขาดีไม่ได้อย่างใจ

ก็เป็นทุกข์โทมนัสปลงใจไม่ลง

...

สำหรับองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ผู้บรมศาสดาของเรานั้น 

ทรงสั่งสอนใครเขาไม่เชื่อฟัง

ก็จะทรงปล่อยและตรัสว่า

“เขาจักปรากฏด้วยกรรมของเขาเอง”

เราในฐานะเป็นศิษย์ของพระองค์

ลองเอาพระปฏิปทานี้มาใช้บ้าง 

ก็คงจะทำให้สบายใจขึ้น

...........

อ.วศิน อินทสระ