พุทธเศรษฐศาสตร์ : ความปิติเอิ่มอิ่มใจ จากการได้ให้ ได้เสียสละ...

ความสุขอันใดจะเสมอด้วยความสงบไม่มี ถึงแม้นหากลมหายใจยังมี ขอให้นำลมหายใจนี้มาให้ มาเสียสละ...

การให้ การเสียสละ สร้างความเอิ่มอิ่มใจทั้งผู้ให้และผู้รับ

สังคมที่วุ่นวายและสับสน เนื่องด้วยเพราะจิตใจคนมีแต่จะได้ มีแต่จะเอา ขอเพียงเราก้าวเดินออกจากวังวนของคนที่เห็นแก่ตัวเอง ยื่นมือออกมาให้ผู้อื่น เมื่อนั้นเองชีวิตเราก็จะพบความสุขที่แท้จริง

เรามีข้าวกินแค่พออิ่ม มีบ้านพอได้อยู่อาศัยพักผ่อน หลับนอน มีรถสักคันใช้เดินทางไปทำงาน สร้างความดี มีอยู่ มีกิน มีใช้ พออยู่ พอกิน พอใช้ สร้างความพอให้เกิดขึ้นกับจิตใจ ส่วนสิ่งที่เกินนั้นนำไปให้ ไปแบ่งปัน

ผู้ให้ย่อมอิ่มใจเบื้องต้น ท่ามกลาง และเบื้องปลาย 

คือเริ่มแรกเมื่อใจคิดที่จะให้ ท่ามกลางระหว่างการลงมือให้ และเมื่อเวลาผ่านไปนานเท่าใด คิดถึงเมื่อไหร่ก็ยังมีความสุข

ความอิ่มเอิมเช่นนี้ท่านจึงเรียกว่าเป็น "ปิติ"

สละทรัพย์ภายนอกที่มากเกินที่จะกินจะใช้ สละทรัพย์ภายในคือจิตใจที่งดงาม สละแรงกายแรงใจ ทุ่มเทให้กับเพื่อน สังคม และคนรอบข้าง ชีวิตของเราย่อมดำเนินตามแนวทางแห่งพุทธเศรษฐศาสตร์อย่างมั่นคง

มั่นคงในทาน การให้ การเสียสละ

มั่นคงในศีล คือ ละความชั่ว ทำความดี

มั่นคงในการภาวนา คือ การดำเนินชีวิตด้วยความไม่ประมาท มีสติสัมปชัญญะรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่เสมอ

ชีวิตของเรานี้ย่อมมั่นคงด้วยความสุขอยู่นิรันดร์