…ทุกอย่างสาย…ทุกอย่างช้า…แต่เวลาเดินเร็ว

…เมื่อเข้าสู่วัยผู้สูงอายุจะมีความรู้สึกว่าวันเวลาช่างหมดไปอย่างรวดเร็ว…เผลอแป๊บเดียววันศุกร์แล้ว…การที่เคยนอนเร็วเพื่อต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน…เปลี่ยนเป็นนอนดึกตื่นสาย…อาหารการกินเหลือเพียงสองมื้อต่อวัน …เพราะไม่มีเวลากินให้ครบสามมื้อ…การออกไปนอกบ้านจึงต้องหลังอาหารมื้อแรก ที่รวมอาหารเช้า และอาหารกลางวันเข้าด้วยกัน…ทำให้ช่วงเวลาที่ออกไปนอกบ้านลดน้อยลง… เหมือนวันนี้ที่สะพายกล้องออกไปลุยหิมะ และคลิก…คลิก ความสวยงามของธรรมชาติ…ใช้เวลาน้อยมาก…ยิ่งเป็นการเดินออกไปในความหนาวเย็น…ยามนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสะดวกรวดเร็วทันใจ…ทำให้เดินได้ไม่ถึงชั่วโมงพระอาทิตย์ก็หมดแสงสาดส่องลงมาแล้ว ฤดูหนาวที่นี่มืดเร็วจริงๆ… กลับมาถึงบ้านประมาณห้าโมงเย็น มืดสนิท…รีบจัดการโทรศัพท์สั่งอาหารใกล้บ้านที่สุด…อย่างด่วนด้วยความหิว…ถึงตอนนี้มีความคิดแว่บเข้ามา…เราต้องยอมรับสภาพตัวเอง…ทุกอย่างจึงสาย…ทุกอย่างจึงช้า…แต่เวลาจะเดินเร็ว…เป็นเรื่องปกติธรรมดา