ชีวิตที่พอเพียง ๓๘๕๙. เดือนสิบสองน้ำนองตลิ่ง

ตลิ่งในที่นี้หมายถึงตลิ่งของสระน้ำเล็กๆ ในหมู่บ้านสิวลีที่ผมอยู่    ซึ่งมีเนื้อที่ราวๆ สองสามไร่    ผมมาอยู่ที่นี้เข้าปีที่ ๒๓   ปีนี้ระดับน้ำในสระขึ้นสูงที่สุด    สูงกว่าเมื่อปี ๒๕๕๔ ที่เกิดน้ำท่วมใหญ่เสียอีก    ในวันเพ็ญเดือนสิบสองซึ่งตรงกับวันที่ ๓๑ ตุลาคม ๒๕๖๓ จึงมีคนไปลอยกระทงกันมากเป็นพิเศษ    โดยชาวหมู่บ้านร่วมกันทำกระทงเอง ผมมาเห็นตอนออกไปเดินออกกำลังตอนเช้า    จึงถ่ายรูปมาให้ดู  

การมีสระน้ำในหมู่บ้านจึงให้ความสุขสดชื่นเพิ่มขึ้น    ยิ่งมีปลาหลากหลายชนิดที่เลี้ยงไว้ในสระและห้ามจับ    ยิ่งช่วยให้การมีบ้านอยู่ในหมู่บ้านนี้เป็นความสุขเพิ่มขึ้น    ตอนเย็นผมจะพาสาวน้อย (ตอนนี้พุงใหญ่) ออกไปเดินออกกำลังและนั่งกินลมชมวิวที่ริมสระน้ำแทบทุกวัน    

ปีนี้เริ่มเข้าฤดูหนาววันที่ ๒๒ ตุลาคม    เช้าวันที่ ๓ พฤศจิกายน   อากาศดีและลมโชย    ผมออกมานั่งรับลมในสนามหญ้าเล็กๆ หน้าบ้าน    พร้อมกับพิมพ์ บล็อก นี้ไปด้วย    ให้ความสุขยิ่งนัก    เป็นความสุขท่ามกลางสังคมที่เครียดกับโควิด  การตกงาน  ปัญหาเศรษฐกิจ และบรรยากาศขัดแย้งทางการเมือง    

ผมสังเกตว่า เมื่อเราวางตัว  วางใจ ให้อยู่กับความเป็นจริง    รวมทั้งในกรณีของผม ช่วงนี้เป็นชีวิตบั้นปลาย    บุญที่สั่งสมไว้เกือบแปดสิบปี  ช่วยให้ชีวิตมีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะดีได้ถึงขนาดนี้   

ชีวิตที่มีความสุข ไม่ได้ปลอดจากปัญหานะครับ    แต่สามารถอยู่กับปัญหาได้โดยไม่ถูกทำร้ายมากเกินไป  

วิจารณ์ พานิช

๓ พ.ย. ๖๓

   

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

มองดูน้ำ ก็มีความสุขนะคะ