ทำไมผู้ใหญ่หลายคน เคยนึกอยากย้อนไปเป็นเด็ก ช่วงเรียนมัธยมด้วยยิ่งวิเศษ สนุกสนานลูกเดียวกับเพื่อน ริลองทำโน่นทำนี่ ล้วนแต่เป็นเรื่องใหม่หรือไม่เคยทำมาก่อนทั้งนั้น ไม่รู้จักความเครียดกังวล ไม่ต้องรับผิดชอบอะไร ด้วยความไม่ประสีประสา
พอเติบโตเป็นผู้ใหญ่ รับผิดชอบต่อชีวิตความเป็นอยู่มากขึ้นน่าจะเป็นสาเหตุหลัก หน้าที่การงาน "ไม่เสร็จ ไม่ดี ไม่ได้..ไปทำอย่างนั้นเข้า ใครจะเชื่อถืออยากร่วมงาน ใครจะไว้วางใจให้ทำอีก" ซึ่งจะส่งผลต่อรายได้ ชีวิตความเป็นอยู่ ทั้งของตนเองและครอบครัว
ภาระต่อครอบครัวที่ทุกคนมี ไม่ว่าจะเป็นสามี ภรรยา บุตร พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ฯลฯ ที่ต้องคอยดูแล โดยเฉพาะการดำเนินชีวิตย่อมมีปัญหาอุปสรรค ทุกคนในครอบครัวจึงมีหน้าที่หรือมีส่วนรับผิดชอบแก้ไขบรรเทา ยิ่งผู้ที่เป็นกำลังหลัก ความรับผิดชอบยิ่งจะสูง
ความรับผิดชอบที่มี ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่การงานหรือครอบครัว ทำให้ผู้ใหญ่หลาย ๆ คนเกิดความเครียดกังวล ระหว่างชีวิตต้องดำเนินไป ในใจหรือสำนึกจึงคล้ายแบกอะไรหนัก ๆ ไว้ อาจเรียก"ภาระความรับผิดชอบ"อย่างที่ทุกคนเข้าใจ
ภาระความรับผิดชอบแต่ละคน ค่อยพอกพูน สะสม ตามลักษณะ ความสำคัญ ตลอดจนผลกระทบของหน้าที่ต่าง ๆ ที่ดำเนินอยู่ อีกทั้งประสบการณ์ที่เรียนรู้ ทำให้ไตร่ตรอง พินิจพิเคราะห์เรื่องราวต่าง ๆ ละเอียดลออขึ้น อะไรจะเกิด สิ่งใดจะเป็นผลพวงพอเดาได้ เหล่านี้ทำให้ใจดูหนักขึ้นเรื่อย
ความหนักซึ่งเกิดจากสำนึกในใจ ด้วยวัย..บางคนเพิ่มจนหนักอึ้ง บางอารมณ์จึงอยากกลับไปเป็นเด็ก ๆ ที่ไม่ต้องรับผิดชอบหรือไม่มีภาระอะไรเลยอีกครั้ง
โดยสรุปการดำเนินชีวิตของทุกคน อาจมีความเครียดกังวลเป็นธรรมดา จากสำนึกในภาระหน้าที่รับผิดชอบที่มี ที่สำคัญย่อมจะส่งผลดีต่อประสิทธิผลของงานและคุณภาพชีวิตของครอบครัวอย่างที่ใคร ๆ ก็อยากได้ในที่สุด
ถ้าเข้าใจและตระหนักอย่างนี้ ความหนักอึ้งในใจคงเบาบางลงไปได้ด้วย