…ชีวิตที่สุขสบายคือ ชีวิตที่อยู่ตามสบาย ไม่ดิ้นรน สรรหา อยากได้ อยากเป็นในสิ่งที่คนอื่นมี คนอื่นเป็น…นั่นมันไม่ใช่ตัวเรา…มองดูตัวเรา มองในสิ่งที่เราเป็น มองในสิ่งที่เรามี ชีวิตจะมีความ สะดวก สบายมากขึ้น …ไม่ต้องแข่งขันกับคนอื่น ความสุขสบายไม่ใช่อยู่ที่ อาหารราคาแพง เสื้อผ้าแบรนด์เนม หรือบ้านที่ใหญ่โตโอ่อ่า…มันเป็นแค่ส่วนประกอบของชีวิต ที่เราจะเลือก หรือไม่เลือก…และจะไม่มีความหมายเลยหากในใจของเจ้าของไม่มีความยินดี พอใจในสิ่งที่เลือก ก็จะต้องเหนื่อยยาก เพื่อแสวงหาต่อไปไม่มีวันสิ้นสุด…ความสุขจึงไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน…ในการที่ได้มาใช้ชีวิตในแคนาดา ได้มองเห็นว่าการใช้ชีวิตของฝรั่งทุกเรื่องเป็นการ Socialization … การอบรมขัดเกลาทางสังคมทั้งสิ้น…การที่ครอบครัวพาเด็กออกไป Camping ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันในป่า …ทำให้เด็กซึมซับ รักธรรมชาติ…ทีละเล็ก ทีละน้อย …ป่าจึงไม่ใช่สถานที่หวงห้าม…แต่เป็นสถานที่… ที่ทุกคนรัก ผูกพัน และมีจิตสำนึกที่จะต้องช่วยกันรักษา…ป่าเหมือนเป็นบ้านของทุกคน…บ้านที่ทุกๆปีพวกเขาจะเข้ามาใช้ชีวิตนอนกลางดิน …กินกลางหิมะกันอย่างมีความสุข…และจะถ่ายทอดให้รุ่นลูก รุ่นหลาน…ต่อไปไม่มีวันจบสิ้น
