โทนสีของแสงแรก : เสียงบ่นเล็กๆ

" มาแล้ว !
" พระอาทิตย์โผล่แล้ว !!
เสียงจากใครๆที่จดจ่อรอชมพระอาทิตย์ขึ้น
ที่ละแวกหน้าผาสุดขอบเขา เขตผานกแอ่น
นี่คือ อุทยานแห่งชาติภูกระดึง

บรรยากาศและสีสัน
การเริ่มต้นของรุ่งเช้าวันที่ 17 พฤศจิกายน 2563
ความสดส้มของผืนฟ้าในปลายทางที่ดวงตาแนมถึง
กอปรกับแผ่นหมอกที่แผ่คลุมผืนดินด้านล่าง(ตีนภู)
วินาทีนั้น - เราเหมือนได้ลมหายใจใหม่อีกครั้ง

ผมหลบหลีกความวายวุ่นจากภาระทั้งหลายทั้งสิ้นโดยหน้าที่
แบกสัมภาระออกเดินทางอย่างไม่แยแสความโศกตรมและความสุข
จากมณฑลเมืองชายขอบประเทศ (ปากน้ำเจ้าพระยา)
หวังเพียงว่า การให้เสรีต่อดวงใจและเคารพต่อน้ำใจของตัวเอง
เป็นสิ่งควรกระทำทั้งนั้นและทันที

หลายคนคงคิดเฉกเช่นเดียวกับที่ผมกำลังเป็น
และผมก็เชื่อเสมอว่า ธรรมชาติเท่านั้นให้ความจริงและโอบกอดเราทุกชั่วยาม
ให้รอดพ้นจากความทุกข์ทั้งหลาย

ขออภัยในความไม่สุภาพ !!!
นี่คือตีนของมนุษย์คนหนึ่ง
ผมใช้ชีวิตมาสมบุกสมบัน รวมเวลา 30 ปีแล้ว
ในสี่-ห้าเดือนข้างหน้านี้ ผมจะมีอายุเพิ่มขึ้นอีก
ผมเอาจริงเอาจังกับการเสียสละมานับไม่ถ้วน
น้อยมากที่เกเรเกกมะเหรก (เกก-มะ-เหรก)
ซึ่งเป็นการเรียนรู้ชีวิตที่พลาดมากสำหรับผม (บ่นเล็กๆ)

สำนวนท้ายเรื่อง

"เหตุการณ์ใหม่ รอยยิ้มใหม่ เสียงหัวเราะใหม่ที่เกิดจากความไม่บังเอิญ
จังหวะชีวิตเปลี่ยนแปลงผ่านการผลัดโผล่ผลัดหายจากอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะ
ความเงียบเป็นความสุข, ความหวังเป็นความทุกข์ที่ทรงพลัง,

ทั้งหลายเหล่านี้
กลายเป็นเรื่องราวธรรมดาที่กำลังเข้าใจและทั้งที่กำลังจะเข้าใจด้วย