๘๙. ลำไยกับน้องกระแต..และหูตั้ง

          สวนหลังบ้านในพื้นที่ ๑ ไร่ มีไม้ผลต้นใหญ่หลายต้น โดยเฉพาะมะขามเทศ สูงใหญ่มาก ออกดอกออกผลดกคราใด แต่ก็ไม่ได้กิน เพราะมันสูงเกินเอื้อมสอย...

      มะขามหวาน ก็เช่นเดียวกัน ไม่เคยได้กินเป็นกอบเป็นกำ อาจเป็นเพราะผมเป็นคนที่ไม่ชอบกินมะขามก็เป็นได้ ก็เลยไม่ค่อยจะสนใจสักเท่าไหร่

          ที่รู้สึกสนใจเป็นพิเศษมากถึงมากที่สุด เห็นจะเป็นลำไยนี่แหละ มีอยู่ ๑๐ กว่าต้น แต่ละต้นอายุกว่า ๒๐ ปี คิดดูเถอะว่าต้นจะใหญ่ใบจะหนาขนาดไหน?

          ๔ – ๕ ปีมานี้ ลำไยดกมาก จนผมสงสัยว่า มันจะดกไปไหนกันนักกันหนา ทุกต้นและทุกกิ่งก้าน เต็มไปด้วยผลลำไย หนาแน่นจนกิ่งแทบหัก

          ย้อนไปหลายปีก่อน ผมไม่ค่อยจะสนใจ เพราะลำไยลูกใหญ่ก็จริง แต่เม็ดข้างในใหญ่เกิน เนื้อจะน้อย ต่อเมื่อเวลาผ่านไป เนื้อเริ่มมากขึ้นและเม็ดเริ่มจะเล็กลง

          ที่สำคัญ..รสชาติหวานหอมเหลือเกิน เทียบเคียงกับลำไยลำพูนเชียงใหม่ได้เลย คงเนื่องมาจากดินในสวนลำไยเป็นดินดีสีดำ มีแร่ธาตุอาหารเยอะ

          วันนี้..ตื่นขึ้นมา กลิ่นไอของฝนที่ตกพรำๆ ผสมผสานกลิ่นหอมหวานฉ่ำของลำไยสุก โชยไปทั่วบริเวณบ้าน จริงๆก็ได้กลิ่นแบบนี้มานานหลายวันแล้ว แต่วันนี้มีโอกาสสัมผัสนานเป็นพิเศษ

          ไม่ได้การแล้ว ต้องรีบเข้าไปในสวน แต่ชะงักไว้นิดนึง ถอนหายใจลึกๆ เพื่อทำใจ คิดขึ้นมาได้ว่า ๒ ปีที่ผ่านมา..ก็เป็นแบบนี้..และก็ไม่ได้ลิ้มรสลำไยแม้แต่นิดเดียว

          ทำใจไม่ให้คาดหวัง เดี๋ยวจะผิดหวัง แล้วก็เป็นจริงดังคาด...

          ต้นตอของกลิ่นลำไย มาจากโคนต้นลำไยในสวนหลังบ้าน ทั้งเปลือกและเมล็ดสีดำของลำไย กองเกลื่อนกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณของสวน ไม่ได้แตกต่างไปจากปีที่ผ่านมา

          นับเป็นผลงานของน้องกระแตตัวน้อย ที่เคยนับได้กว่า ๑๐ ตัว อยู่กันแบบครอบครัว เหมือนเป็นคอนโดหรือรีสอร์ทกระแต ทำหน้าที่เฝ้าสวนผลไม้ จะไปเที่ยวชมสวนของใครได้ทั้งนั้น

          ผมสูดลมหายใจเข้าปอดแบบยาวๆและลึกซึ้ง มิใช่ออกอาการเคืองโกรธน้องกระแตแต่อย่างใด แต่สูดเอาไอของความหอมของลำไย เข้าสู่ ปอด ไส้และพุง....

          ความหอมละมุน..ในสวน เหมือนน้ำหอมที่ใครๆไม่รู้ มาพรมเอาไว้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ข้อเสียก็คือ พรมมากและนานไปหน่อย จนทำให้กลิ่นแรงเข้มข้นไปสักนิด

          ผมเห็นผลพวงของลำไย ประจำปี..ก็ไม่เห็นจะมีอะไรต้องติดใจ เป็นเรื่องของธรรมชาติที่ทำใจได้..จะหาวิธีทำร้ายหรือลงโทษน้องกระแตน่ะหรือ ผมทำไม่ได้แน่ เพราะเป็นคนที่ทำบาปไม่ขึ้น        

          ก็แค่หันหลังกลับ เพื่อขึ้นรถ..ขับรถไปทำงานที่โรงเรียน..มีความสุขกว่ากันเยอะเลย

          เสียงหูตั้งเห่ากรรโชก ดังอย่างผิดสังเกต แบบนี้คงไม่ได้เห่าส่งผลขึ้นรถไปโรงเรียนแน่ หูตั้งมันเห่าแล้วแหงนคอตั้งบ่า ชะเง้อไปที่ต้นลำไยข้างบ้าน ต้นเดียวที่อยู่ติดบ้านที่สุด

          กิ่งลำไย..มีเฉไฉพาดมาบนรั้วของนอกชานบ้าน บางครั้งผมต้องตัดทิ้งเพราะกลัวงูเขียวจะมายิ้มที่หน้าต่าง เกรงว่าจะสร้างความคุ้นเคยกันเกินไป

          ผมมองตามเสียงของหูตั้ง เพื่อมองหาว่ามันเห่าอะไร อ๋อ..รู้แล้ว ขนปุยที่หางแบบที่ว่าน่าเอามาทำพวงกุญแจ ไม่มีใครแน่ๆ มันคือน้องกระแตตัวน้อยผู้น่ารัก วิ่งไต่สายไฟหายไปตามพุ่มไม้

          มิน่าเล่า..๒ – ๓ คืนที่ผ่านมา..หูตั้งมันวิ่งขึ้นบันไดบ้าน มาเห่าตรงนอกชานติดกับหน้าต่างที่ผมนั่งเขียนหนังสือ...หูตั้งมันวิ่งขึ้นวิ่งลงเป็นระยะ พร้อมกับเสียงเห่าเป็นระยะๆ เช่นเดียวกัน

          ผมรู้สึกได้เลย ว่านี่คือยาม..นามว่าหูตั้ง ทำหน้าที่เฝ้าลำไยเพียงต้นเดียว ที่อยู่ใกล้บ้าน ไม่ต้องทำงานหนัก แค่ต้นเดียวก็เกินพอ...

          เสียงเห่าและขู่คำราม สร้างความครั่นคร้ามหวาดกลัวแก่ครอบครัวของน้องกระแตมิใช่น้อย ผมไม่ได้พูดเล่น เป็นเรื่องจริงที่ผมมีหลักฐานประกอบ..

          ผมเดินเข้าไปใต้ต้นลำไย เข้าไปใกล้ๆกับกิ่งที่อยู่ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน คุณพระช่วย...แม่เจ้า..ยังมีผลลำไย..ให้ผมได้เชยชมยลโฉมด้วยหรือนี่..

          มันช่างมากมายเหลือเกิน...แต่ทั้งสวนคงเหลือเพียงต้นนี้ต้นเดียวเท่านั้น ที่น้องกระแตเหลือไว้ให้ผมชื่นใจ...ผมเพิ่งผ่านนาทีที่ขื่นขม ตอนนี้เหมือนกับว่า..อดเปรี้ยวไว้กินหวานจริงๆเลย..

          ขอบคุณทั้งกระแตและหูตั้งที่สอนให้รู้จัก...ผิดหวังและสมหวังพร้อมๆกัน

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๗  พฤศจิกายน  ๒๕๖๓