๘๘. ก้าวข้าม...ความสำเร็จ

          ชีวิต..ที่เปลี่ยนแปลง จากการศึกษาในรั้วมหาวิทยาลัย สู่อาชีพที่หลากหลายตำแหน่ง ทั้งครูและผู้บริหาร ประสบการณ์ ๓๕ ปี ยาวนานและมาไกลเกินความคาดหวัง...

      เริ่มต้นก็อยากแค่มีงานทำ ได้เป็นครูก็สมใจปรารถนาแล้ว แต่กลับไม่เพียงพอ ขอต่อยอดเพื่อแสวงหา สร้างความสำเร็จไปเรื่อยๆ จนถึงตำแหน่งสุดท้าย ผอ.ชำนาญการพิเศษ

          ช่วงที่อายุน้อย ก็แข็งแรงดีมีกำลังวังชา ก้าวต่อก้าวจึงกล้าแกร่ง สู้ชีวิตและพิชิตงานมาตลอด มารู้ตัวอีกทีก็มีอายุถึง ๕๘ ปีแล้ว...

          ผมเกิดปลายปี..จึงต้องไปเกษียณในวันที่ ๓๐ กันยายน ๒๕๖๖ อีกเกือบ ๓ ปีเลยทีเดียว ไม่รู้ว่านานหรือไม่นาน เมื่อคิดถึงสุขภาพและโครงการ/งานที่ยังทำไม่เสร็จ...

          แต่ก็มีหลายสิ่งหลายอย่าง หลายเรื่องราว ที่ช่วยนำหนุน กระตุ้นเสริมส่งให้มีพลังใจ ให้คิดที่จะก้าวย่างต่อไป..และไม่ต้องถามหาความสำเร็จ เพราะผ่านมาหมดแล้ว

          วันนี้ เดินทางมาถึงจุดสูงสุด ของตำแหน่งเงินเดือนข้าราชการครู ระดับ ๘ (คศ.๓) วิทยฐานะชำนาญการพิเศษ แต่ได้รับเงินเดือนสูงสุดในขั้นเงินเดือนของ ระดับ ๙ คือเต็มขั้นหรือตันแล้วนั่นเอง       

          จึงไม่ต้องพูดเรื่องเงินเดือนขึ้นอีกต่อไป จะได้รับเพียงค่าตอบแทนพิเศษ ปีละ ๒ ครั้ง หรือในรอบ ๖ เดือน ที่เขตพื้นที่จะเป็นผู้พิจารณาให้...ซึ่งก็คงไม่ได้มากมายอะไร..

          เพียงแค่แปลกใจเล็กๆ ว่าผมก็มีวันนี้กับเขาเหมือนกัน ซึ่งในระดับอำเภอ เขตพื้นที่ และจังหวัดฯ จะมีแบบผมไม่มากนัก

          ที่ผ่านมา..เท่าที่ผมเห็น ตลอด ๕ – ๑๐ ปี จะมีครูและผู้บริหารปีละคนสองคนเท่านั้นที่เงินเดือนสูงสุดในระดับ ๙ และจะเหลือเวลาทำงานอีก ๑ – ๒ ปีเท่านั้น ก็จะเกษียณอายุราชการ...

          แต่สำหรับผม..ปีนี้.เงินเดือนตันแล้ว..แต่ต้องทำงานให้รัฐไปอีกถึง ๓ ปี

          กว่าจะขอเครื่องราชอิสริยาภรณ์ชั้นสายสะพาย (ปม.) ก็ต้องรอไปถึงปี ๒๕๖๕ หรือขอก่อนเกษียณอายุราชการ ๑ ปี..นั่นเอง...

          ชีวิตก้าวมาได้ไกลถึงจุดนี้ มิได้เกิดขึ้นจากความเก่งกาจ แต่มีโอกาสทำงานมากกว่า หรือหนักกว่าคนอื่นเสมอ..เลือกที่จะทำมากกว่าพูด และเลือกที่อยู่ในสถานที่ที่ด้อยโอกาสและขาดแคลน

          เจ้านายที่เข้าใจและเห็นใจ..ก็มักจะให้รางวัลพิเศษ ๒ ขั้น..แต่ส่วนมากจะไม่ค่อยถูกใจนายเท่าที่ควร เคยถูกบ่นว่าไม่ค่อยเข้าสังคม จ่อมจมอยู่แต่โรงเรียน เอาแต่เรื่องของตัวเอง...

          บ้างก็กระแนะกระแหน..ว่า”นกไม่มีขน คนไม่เพื่อน บินสูงไม่ได้.”.ผมก็คิดในใจ..ว่าบินแบบผมนี่แหละไม่ต้องเหมือนใคร..ไม่จำเป็นต้องบินสูง แต่ก็สามารถบินได้ไกลมากกว่าอีกหลายคนด้วยซ้ำ

          ผมยอมรับว่า..ยึดติดกับงานที่โรงเรียน มีวันว่างน้อยมาก เพราะต้องเตรียมการสอน ต้องสอนทุกชั้น และบริหารจัดการรอบด้าน เป็นภารโรงตลอดสัปดาห์..เป็นตัวของตัวเองมากเลย..

          เจ้านายเข้าใจก็ดีไป คนที่ไม่เข้าใจ..ก็ใช่ว่าผมจะต้องแคร์ ความสุขของใครของมัน

          เคยคิดที่จะลาออก เพื่อแสวงหาเรื่องราวในการเขียนหนังสือและรักษาสุขภาพให้ยืนยาว ถ้าลาออกวันนี้ได้เงินบำนาญ เดือนละ ๔๙,๐๐๐ บาท แต่ถ้าอยู่ถึงเกษียณ..จะได้รับเงินบำนาญ ๕๑,๐๐๐ บาท

          แต่เมื่อนึกถึงพระมหากรุณาธิคุณอันหาที่สุดมิได้ ของพระบาทสมเด็จพระวชิรเกล้าเจ้าอยู่หัว ในหลวงรัชกาลที่ ๑๐ พระองค์ทรงพระราชทานกำลังใจ ด้วยดอกไม้และสิ่งของพระราชทานแก่ผม ทำให้ผมขยันหมั่นเพียรและมีกายใจที่เข้มแข็ง เพื่อการทำงานในโรงเรียนขนาดเล็ก

          ผมจึงไม่กล้าตัดสินใจ และไม่กล้าพอที่จะทิ้งเด็กและผู้ปกครอง ที่ช่วยกันประคับประคองโรงเรียนจนเติบโต มั่นคงและยั่งยืน

          ไม่กล้าพอที่จะเนรคุณ...คุณบุญชู ลิ่มอติบูลย์ และผองเพื่อน ที่ช่วยก่อร่างสร้างโรงเรียนจนเป็นปึกแผ่น เสริมสร้างฐานโรงเรียนให้แน่นหนักมาถึงทุกวันนี้..

          นี่คือ..ความสำเร็จ..ที่แท้จริงเหนืออื่นใด และนี่คือสิ่งสำคัญที่สุดของชีวิตที่พิชิตใจให้ผม มีศรัทธา กล้ายืนหยัดสู้งาน เสมือนว่าชีวิตได้ผ่านความสำเร็จมาเป็นที่เรียบร้อย วันนี้...สิ่งที่เกิดขึ้นในด้านค่าตอบแทนจึงเป็นเพียงผลพลอยได้เท่านั้น...

          เพราะความสำเร็จที่แท้จริงนั้น..ย่อมไม่มีจุดหมายปลายทางที่สิ้นสุดและหยุดลง..แต่เป็นเสมือนการเดินทางที่ต่อเนื่องไปเรื่อยๆโดยอาจมีจุดหมายเปลี่ยนไปเป็นระยะๆ ให้ไปถึง..แล้วก็ก้าวเดินต่อไป..สู่จุดหมายต่อไป จนกระทั่งเสร็จสิ้นภารกิจบนโลกใบนี้...

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๓  พฤศจิกายน  ๒๕๖๓

         

           

[Wasawat Deemarn]

คงมีอีกหลายอย่างที่อยากทำใช่ไหมครับ ท่าน ผอ. ;)…