“เราจ่ายแล้วเราได้อะไรตอบแทน?” : เขากระโดงเทรล 2020

ต้นทุนสำหรับการวิ่งมีหลากหลายค่า “ค่าชุดวิ่ง ค่ารองเท้า ค่าสมัคร ค่าที่พัก ที่กิน ค่าเดินทาง รวมถึงค่าเสียโอกาสและค่าเสื่อมราคา” แล้วราคาค่าวิ่งที่เราจ่ายไป เราได้อะไรตอบแทน

 ตอบง่ายมาก “ความสุข” ยังไงเล่า?  สุขอย่างไรเล่า ก็เห็นบ่นกันขรม ที่พักราคาแพง เดินทางลำบาก ขับรถไกล เมื่อย เพลีย นอนไม่หลับ พะวงว่าจะไม่ตื่น ต้องกินอะไรให้เป็นพลังงานสำรอง ชุดใส่วิ่งพร้อมหรือยัง นาฬิกาชาร์จหรือยัง ไปรับบิบและเสื้อวิ่งทันไหม กินอะไรดีกลัวท้องเสีย ระหว่างวิ่งก็เหนื่อย หมดพลัง ทางไม่ดี วิ่งเสร็จก็หิว ง่วง เพลีย ปวดเมื่อย นานาประการ แล้วแต่จะมองหา

หลายคราวในชีวิตก็หาความสุขได้บนความทุกข์นั่นแหละ สุขที่จะได้ทรมานตัวเอง สุขที่จะท้าทายตัวเองด้วยการตั้งเป้าหมาย ยิ่งวิ่งลำบากคนยิ่งอยากไป ยิ่งคนแย่งกันสมัครคนก็ยิ่งแย่งกันรีบสมัครกลัวไม่ได้รับสิทธิ์  เหมือนคนไปต่อคิวกินข้าวซื้อขนม บางร้านคิวยาวมากรอเป็นชั่วโมง หลายคนก็ไปยืนรอต่อคิวยาว เมื่อได้จ่ายเงินซื้อของก็เสมือนได้รับรางวัลชีวิต อันเกิดจาก “ความอดทน” หนำซ้ำยังต้องจ่ายเงินอีกด้วย แต่เขาก็ยังขายได้ แสดงว่าเขามีอะไรดี?

เขากระโดงเทรล ปีนี้ทีแรกก็ชั่งใจอยู่ว่าจะไปดีไหม เพราะตัวเองเหนื่อยจากการเดินทางรอบประเทศในห้วงสองเดือนที่ผ่านมา ถือว่าหนักหน่วงมากกับการเดินทางและใช้ร่างกายแบบไม่ได้หยุดได้หย่อน จนสายวันเสาร์ก่อนวันวิ่ง ก็ยังไม่ขยับเขยื้อนตัวเพื่อเดินทางแต่อย่างใด บ่าย ๆ จึงเดินทาง ให้น้องปิ๊ก รับบิบแทน ไม่ได้ซ้อมวิ่งมานานพอควร 21 กิโลเมตรจะไหวหรือไม่จึงเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ท้าทายตัวเอง แต่ก็ตัดสินใจอีกครั้งเมื่อคิดว่า บรรยากาศต้องดีแน่เลย เพราะฝนตกติดต่อกันหลายวัน คงมีน้ำมีโคลนให้วิ่งฝ่าไปมากกว่าปีที่แล้ว จึงตดสินใจเก็บกระเป๋าแล้วขับรถมุ่งหน้าไปบุรีรัมย์... แค่คิดก็สุขใจ ที่จะได้วิ่งฝ่าโคลนตมและอาจมีละอองฝนในป่าให้ได้ยล ว้าว ว้าว ว้าว

22 กันยายน 2563