การฝึกความจำให้แม่


          ปีนี้แม่อายุ 95 ปี  ผิวหนังแม่เหี่ยวย่นมากเหลือเกินตามวัยที่ล่วงเลย  เมื่อดูแววตาแม่จะเห็นถึงความเหนื่อยล้า เหมือนโหยหาอะไรบางอย่างให้ตัวเอง คงเป็นความเหงา ความโดดเดี่ยวที่ต้องอยู่คนเดียว เพราะกิจวัตรประจำวันของแม่หลังจากตื่นนอนตอนเช้า คือ ล้างหน้าล้างตา กวาดใบไม้ที่หล่นข้าง ๆ บ้าน แล้วก็มานั่งกินหมากที่ชานพักข้างบ้านที่เราทำไว้ให้แม่นั่งเล่นนอนเล่นตอนกลางวัน  เพราะแม่ไม่ชอบนั่งอุดอู้อยู่ในบ้าน  อยู่แบบนี้ทั้งวันยันตะวันตกดิน แล้วเข้าบ้านอาบน้ำอาบท่า กินข้าว มานั่งดูทีวีนิดหน่อย และเข้านอน..

          ปัญหาคือ  ตอนนี้แม่เหงา...

          เมื่อสัปดาห์ก่อน  (วันที่14  กันยายน 2563)  ช่วงเย็นหลังเลิกงาน  ฉันกลับบ้านไม่เห็นแม่อยู่ที่บ้าน  เมื่อถามคนที่อยู่ที่บ้านจึงทราบว่าแม่หายออกไปจากบ้าน  จึงออกตามหากันชุลมุนตามเส้นทางที่แม่คุ้นเคยและคาดว่าแม่จะไปทางนั้น  ปรากฏว่ามีพลเมืองดีเจอแม่ถือตะกร้าใส่กล้วยน้ำว้าสุกเดินอยู่ริมถนนห่างจากบ้านประมาณสัก 6 กิโลเมตร   

          แม่เดินไปขายกล้วย....อารมณ์แบบเสียดายของ เพราะที่บ้านมีกล้วยน้ำว้าสุก  แล้วกลับบ้านไม่ถูก  พลเมืองดีท่านนั้น ถามว่ามีลูกกี่คน ชื่ออะไรบ้าง.....

          แต่ .....แม่จำไม่ได้ว่ามีลูกกี่คน ชื่ออะไรบ้าง  ยังโชคดีที่จำชื่ออดีตผู้ใหญ่บ้านได้ (ในปัจจุบันไม่มีผู้ใหญ่บ้านแล้ว เพราะบ้านอยู่ในเขตเทศบาลเมือง)  เขาเลยพาแม่มาส่งที่บ้านผู้ใหญ่บ้านท่านนั้น  และเขายังใจดีขับรถพามาส่งถึงบ้านอีก  ต้องกราบขอบพระคุณเป็นอย่างสูง
          
          ในชีวิตประจำวันของเรา  กับการดูแลแม่ที่ชรา  ซึ่งเราต้องไปทำงานเช้า  กลับเย็น   ช่วงเวลาตลอดทั้งวันที่แม่ต้องอยู่คนเดียว มันช่างเดายากจริง ๆ ว่าแม่จะทำอะไรบ้างที่คาดไม่ถึง  จริง ๆ แล้วก็มีพี่สาวอีกคนที่ให้อยู่เป็นเพื่อนแม่  แต่ก็เหมือนแม่ต้องอยู่คนเดียวนั่นแหล่ะ เพราะพี่สาวก็อยู่ในโลกของแก  ท่องโลกโซเชียลไปบ้างอะไรบ้าง ทำให้ขาดการปฏิสัมพันธ์ที่ถูกที่ควรระหว่างแม่กับพี่สาว

          ในวันหยุดเสาร์อาทิตย์   คิดว่าจะทำอะไรสักอย่างที่ให้แม่ได้ฝึกคิด ฝึกความจำ  ตามประสาคนที่ไม่มีความรู้ด้านจิตวิทยาคนแก่  และศาสตร์อะไรต่อมิอะไรที่เกี่ยวข้องกัน  จึงได้เอาการ์ดของลูก ๆ  ที่เก็บไว้เป็นลายตัวการ์ตูนบ้าง ตัวเลขบ้าง  ซึ่งมีสีสรรสวยงามดี  มาให้แม่ฝึกคิด  ฝึกแยกสีสรรให้เป็นหมวดหมู่  ในตอนเช้า

          แม่ทำได้...   แต่ก็ใช้เวลาพอสมควรทีเดียว   

          จริง ๆ ก็ไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ทำลงไป  จะได้ผลอะไรบ้าง   เพราะแม่อายุเกือบ 100 ปี  ล่ะ   แต่ก็อยากทำ   
          ถามว่าคาดหวังอะไรบ้าง    ไม่ได้คาดหวังอะไร   แต่ถ้าสิ่งที่ทำไปจะทำให้แม่ฝึกใช้สมอง และเพลิดเพลินในสิ่งที่ทำไปบ้างมันก็น่าจะดี
     

คำสำคัญ (Tags): #การ์ดช่วยจำ
หมายเลขบันทึก: 682676เขียนเมื่อ 21 กันยายน 2020 15:24 น. ()แก้ไขเมื่อ 21 กันยายน 2020 15:27 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (4)

รักของลูกและแม่ยิ่งใหญ่มาก เป็นกำลังใจให้ครับ..

Perhaps a small (and rugged) mobile phone can be added to Mum’s handbag. And of course an army of callers must be added to her life everyday!

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท