ผู้กล้า

ไม่มีสิ่งใด ที่จะทำให้ คนเราได้เรียนรู้ได้ดี เท่ากับการจากกันชั่วนิรันดร์

ในสถานการณ์โควิด 19 ได้พลิกผันให้มวลมนุษยชาติ ได้พบพาน กับสิ่งใหม่ๆ ได้พบกับสิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อน ได้ทำให้เกิดการพลัดพรากจากกัน ความสูญเสีย ของคนทั้งโลก. เป็นประวัติศาตร์ทจะถูก บันทึกไว้ ให้จดจำ แม่ต้อยก็เช่นกัน แม่ต้อยเกิด มาในครอบครัวใหญ่ มีญาติพีน้อง ที่มี อายุไร่เรี่ย กัน หลายคน ในวัยเด็ก เราเล่นด้วยกัน เรียน ด้วยกัน ในยาม เราเริ่มโตเป็นสาว เรา มีเพื่อน คู่คิด คู่ใจในการเสาะแสวงหาการแต่งตัว ที่ดูเข้าท่า เข้าทาง. เราตัด เสื้อ ผ้าแบ่งกันใช้ อย่างสนุกสนาน มีความสุข น้องสาว ลูกพี่ลูกน้อง คนหนึ่ง เธอมีอายุ น้อยกว่า แม่ต้อยสัก ห้าหกปี เราได้มาอยู่ ร่วมกัน เพื่อเรียนหน้งสือ ในเมือง เธอแต่งตัว เก่งมาก ในยุคนั่น. เราเรียกเธอว่า. “ สาวเปรี้ยว” เมื่อเราเติบโต ขึ้นจนเป็นสาว เธอมีโอกาสได้เรียนการออกแบบและตัดเสื้อผ้าจากห้องเสื้อชั้นนำ มีฝีมือในการตัดเย็บ เสื้อผ้า ในแบบที่หรูหรา หมาจูเลยทีเดียว

เธอออกแบบและตัดชุดให้แม่ต้อย ใส่ไปงานหลายชุด ประ เภทเปิดไหล่ เปิดหลัง ใช้ผ้าพันทั้งตัว  ในยุคนั้น เวลาใส่ต้องแอบ ไม่ให้ผู้เฒ่า ผู้แก่ ได้เห็นเป็น อันขาด ต้องอดไปโชว์แน่ๆ

เราต่างใช้ชีวิตตามเส้นทาง ของตนเอง แต่ ยังไปมาหาสู่กัน ตลอดเวลา เธอแต่งงาน และย้าย มามีครอบครัวที่สุพรรณบุรี เราจึงสะดวก ที่จะไปเยี่ยมเยื้อนกัน. เล่าความหลังกัน แม่ต้อย รับรู้ว่า ในชีวิตเธอ แม่ต้อยคือคนหนึ่งที่ มีความหมายเสมอ

เมื่อ ปีที่ผ่านมา เธอเริ่มป่วย ด้วย โรค มะเร็ง แพทย์ พยากรณ์โรค ว่า มีระยะรักษาได้ ในช่วง 6 เดือน ไม่เกิน หนึ่งปี ครอบครัว ลูกๆของเธอ ตกอกตกใจไม่ต่างกับแม่ต้อย

กระบวนการรักษาพยาบาล ดำเนินไปพร้อมการเยียวยา และการสร้าง กำลังใจในการยอมรับ สิ่งที่เกิดขึ้น อย่างค่อยเป็นค่อยไป

แม่ต้อย หา โอกาสไปเยี่ยม เยือน ตามเวลา และโอกาสที่จะทำ ได้. เราคุยกันทางไลน์ ตลอดเวลา เธอจะคอยบอกเสมอ ว่า วันนี้ ไปรับยา วันนี้ ไปตรวจค่ามะเร็ง  วันนี้อาการดีขึ้น หรือทรุดลง  วันหนึ่งเธอเขียนมาบอกแม่ต้อยว่า. “เธอยังไม่อยากตาย “

มนุษย์ทุกคนต่างสร้างความหวังให้กับตนเอง เสมอ. และ เราไม่ควร ทำลายความหวังของใครแม่ต้อยบอกเธอ ว่า “ สร้าง พลังใจ ดีดี สร้าง ความแข็งแกร่งในจิตใจ นึกถึงสิ่งที่ดีงาม เสมอ  คนเราไม่ตายกันง่ายๆหรอก “ แม่ต้อยบอกกับเธอทั้งที่ใจมีความเบาโหวง 

น่าแปลก ที่ ระหว่างการรักษา เธอ ยังคง มีน้ำหนัก ตัว ที่ดี เหมือนไม่มีอะไร เกิดขึ้น แต่ ตัวเธอเอง ที่รู้ว่า มันเป็นอย่างไร วันหรึ่งเธอเขียนมาบอกว่า ” วันนี้หนู เลิก ให้ยา แล้วนะ มันรุนแรงไป ไม่ไหว แล้ว” แม่ต้อยรีบไปเยี่ยมเธอทันที

ในข่วงนั่น เป็น กลางเดือน มีนาคม โรคระบาดโควิด กำลัง ขยายตัว เข้ามาในประเทศไทย ผู้คน หวาดกลัว และ สับสน เธอดีใจ มาก ที่ได้พบ แม่ต้อย และบอกว่า  "หนู ไม่ให้ ญาติทางเชียงใหม่ มาเยี่ยม นะคะ. กลัว เขาจะติดเชื่อ " 

เรานั่งคุยกัน เธอ ขอหยด มอร์ฟีน เข้าปากเพื่อระงับ อาการปวด " วันนี้ วันที่17 ใช่ไหม คะ? สิ้นเดือนนี้ คงครบวันที่หนู จะต้องไป แล้วนะ " เธอพยักเพยิดกับตัวเอง  และหันมาบอกเธอแม่ต้อย เหมือนเธอ กำลังบอกว่าจะไปเที่ยวที่ไหนสักแห่ง  .....อย่างไม่สะทกสะท้าน อย่างเห็นเป็นปกติ และอย่างกล้าหาญ

แม่ต้อย จน ด้วยคำพูด. นั่งนิ่ง ไปสักพัก แล้วบอกว่า "เดี่ยว พี่จะมาอีก นะ เข้มแข็ง ไว้ ก่อน"  เธอพยักหน้า พร้อม ชูนิ้วให้เป็นสัญลักษณ์ ว่าพร้อม

ประเทศไทย ประกาศ สถานการณ์ฉุกเฉิน ห้ามประชาชนเดินทางข้ามจังหวัด คนที่มีอายุ มาก แนะนำให้อยู่ ภายในบ้าน งดการเดินทางข้ามจังหวัด  การไปเยี่ยมน้องจึง ชะลอไปอย่างไม่รู้ กำหนด มี เพียงทางโทรศัพท์ ที่สามารถติดต่อ กันได้

วัน ที่6 เมษายน ลูกสาวของเธอโทรมา และ เปิด การพูดคุยคุยป่านFace Time ทำให้ เราได้ เห็นหน้า กัน ลุกสาวเธอบอกว่า  แม่อยาก คุย. อยากเห็น หน้าพี่สาว 

“ หน้าตาแจ่มใสจัง “ แม่ต้อยรีบ ทักทายเธอก่อน และพูดต่อไปว่า  

“ เดี่ยวพี่จะมาเยี่ยม รอให้ เขาอนุญาตเดินทางก่อน “

“เมื่อไหร่ เขาจะเปิด ให้ไปมาได้ คะ” เธอถามกลับมา

“ คงไม่นาน หรอก “ แม่ต้อย บอกไปอย่าง ไร้เป้าหมาย เพราะไม่รู้จะตอบให้ชัดเจนกว่านี้ได้อย่างไร  

เธอนิ่งไปนิดหนึ่ง แล้ว บอกกับ แม่ต้อยด้วยเสียงแผ่วเบา ว่า " งั้น หนูลา นะคะ" พร้อม ยกมือไหว้ และ ยิ้ม น้ำตาแม่ต้อย ปริ่ม ทั้งสองข้าง 

ฟ้ายังไม่ทันสาง...เสียงโทรศัพท์ ดังบาดหู สะดุ้งวาบ ในใจ น้องมาลาตั้งแต่ เมื่อวานแล้ว 

ขอให้ เธอ อยู่ ในสรวงสวรรค์ เถิด เธอได้ สอน ให้ผู้ยังอยู่ได้ เห็นถึง ความปกติ ของ ชีวิตเกิดขึ้น คงอยู่. และ ดับไปและยอมรับ สิ่งนั้นด้วยความกล้าหาญ

ขอคารวะ

แม่ต้อย

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

ยินดีต้อนรับแม่ต้อย ในบ้านโกทูโนนะคะ แก้วชอบบันทึกที่นี่ เพราะหาง่ายและจดจำได้ไม่มีวันลืมค่ะ

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

ขอให้น้องรักแม่ต้อยไปสู่สุคตินะคะ