คำว่าเจ็บพูดเบาๆก็จุก
บ่ายวันหนึ่ง ณ บ้านของย่า ในตอนนั้นย้อนไปเมื่อ12ปีที่แล้ว ซึ่งเป็นช่วงที่บ้านของย่ากำลังมีการก่อสร้างบริเวณบ้านอยู่ ฉันเล่นกระโดดยางกับพี่ที่อยู่ในระแวกบ้าน ภายในบ้านที่ยังไม่ผ่านการปูกระเบื้องและมีอุปกรณ์ก่อสร้างกองอยู่มากมาย การเล่นกระโดดยางของเราสองคนเป็นไปค่อนข้างทุลักทุเล ด้วยความที่เรามีกันแค่สองคนดังนั้นจึงต้องหาตัวช่วยในการช่วยจับยางของเรา และแล้วเราก็ได้พบกับต้นเสาใกล้ๆ “นี่แหละเพื่อนคนที่สามของเรา”ที่จะมาช่วยจับยาง ฉันเป่ายิงฉุบกับพี่เพื่อหาคนที่จะได้เริ่มเล่นก่อน เย้! เป็นฉันเองที่จะได้โชว์การกระโดดยางด้วยขายาวของฉัน การกระโดดยางของฉันเริ่มขึ้น ยางด้านหนึ่งถูกผูกไว้กับต้นเสาและอีกด้านหนึ่งถูกคล้องไว้กับข้อเท้าของพี่ ฉันเริ่มการกระโดดข้ามหนังยางเส้นเล็ก แอก! เสียงท้องของฉันกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง ใช่แล้ว..ขาของฉันไปสะดุดเข้ากับหนังยางและล้มลงในที่สุด พ่อที่ยืนเห็นเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆรีบวิ่งเข้ามาอุ้มฉันและถามฉันด้วยความห่วงใยว่าเจ็บหรือไม่? แต่พ่อไม่ได้คำตอบใดๆจากฉันเพราะว่าฉันกำลังเจ็บและจุกมากจนไม่สามารถร้องไห้ออกมาได้ จนในที่สุดพ่อก็พูดกับฉันขึ้นมาว่า “เก่งมากเลย ไม่ร้องไห้เลยสักนิดเดียว”
เมื่อนำPEOP modelมาวิเคราะห์จะได้ดังนี้
P(Person) = อายุ6ปี หกล้ม รู้สึกเจ็บและจุก
E(Environment) = บ้านของย่าที่กำลังก่อสร้าง พื้นยังไม่ปูกระเบื้อง อุปกรณ์ก่อสร้างวางกองอยู่
พ่อเข้ามาอุ้มและถามด้วยความห่วง
O(Occupation) = มีบทบาทเป็นลูก เป็นน้อง และเป็นเพื่อนเล่น กระโดดยาง
P(Performance) = ไม่สามรถพูดได้จากอาการจุก
ความเห็น (1)
P(Person): อายุ6ปี หกล้ม รู้สึกเจ็บขา จุกจนร้องไห้ไม่ออก
E(Environment): E1 บ้านของย่าที่กำลังก่อสร้าง พื้นยังไม่ปูกระเบื้อง อุปกรณ์ก่อสร้างวางกองอยู่ E2 คุณพ่อและเพื่อนO(Occupation): O1 เล่นกระโดดยาง O2 คุณพ่อเข้ามาอุ้มและถามด้วยความห่วง P(Performance): ไม่สามารถร้องไห้ได้จากอาการจุก ทำให้พ่อคิดว่า เก่งไม่ร้องไห้แม้จะล้มเจ็บขา