ห้องเอ็กซเรย์กับกางเกงเจ้าปัญหา
"ห้องเอ็กซเรย์กับกางเกงเจ้าปัญหา"
PEOPModel หรือแบบจำลองที่ใช้วิเคราะห์สิ่งต่างๆรอบตัวที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันทั้งจากตัวบุคคลเองหรือสิ่งแวดล้อม รวมไปถึงการมีส่วนร่วมในกิจกรรมของตัวบุคคลนั้นๆ โดยวันนี้จะมายกตัวอย่างการนำกิจกรรมไปวิเคราะห์ซึ้งเป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นในวัยเด็กของเราเอง
เหตุการณ์ต่อไปนี้เกิดขึ้นจริง เจ็บจริง ร้องไห้จริงไม่ใช้ตัวแสดงแทน
ในตอนนั้นที่เรากำลังอยู่ชั้น ป.2 เป็นเด็กตัวเตี้ยกว่าเพื่อนคนอื่นและค่อนข้างผอม พ่อกับแม่ได้ซื้อบ้านหลังใหม่(เป็นบ้านที่อาศัยในปัจจุบัน) ครอบครัวเราเลยทำการย้ายบ้านกัน เป็นบ้านที่ ใหญ่กว่าเดิมมี 2 ชั้น บันไดเป็นหินอ่อนราวจับเป็นเหล็กจากเดิมที่เคยเป็นไม้ทั้งอันและสูงมากกว่าเดิมถึงสองเท่า ตื่นเต้นมากที่ได้อยู่บ้านใหม่ พออยู่วันหนึ่งช่วงสามทุ่มกว่าๆที่พ่อและแม่กำลังช่วยพี่ชายทำการบ้านงานประดิษฐ์อยู่ชั้นล่างของบ้าน เราทำการบ้านเสร็จด้านบนห้องคนเดียวจึงเหงาเลยจะลงไปหาคนเล่นด้วย ก่อนลงเห็นกางเกงขายาวของพี่พาดอยู่ตรงราวบันไดด้วยความหวังดีที่จะเอาไปใส่ตะกร้าให้แม่ซัก เราจึงเอากางเกงของพี่ที่ยาวเป็นสองเท่าของตัวเราในตอนนั้นลากตามพื้นบันไดลงไปข้างล่าง จำได้ว่าตอนนั้นคือเอาผ้าขนหนูพันตัวเองไว้ด้วย พอก้าวเลยสะดุดกางเกงพี่ตัวเองแล้วก็เอาหัวไถลลงมายันพื้นบ้านข้างล่างจากบันไดชั้นบนนับสิบกว่าขั้นได้ ด้วยความที่เคยดูละครเห็นตัวร้ายผลักคนตกบันไดที่เดียวเลือดอาบหัวแล้วตายเลย ตอนตกลงมานอนที่พื้นคือเบลอ มึนหัวและกำลังงงว่านี่เราตายรึยังนะ ตอนนั้นคือตกใจกันทั้งบ้านเลยพ่อก็รีบวิ่งมาอุ้มเราพร้อมขับรถไปพาโรงพยาบาล
เป็นการเข้าห้องเอ็กซเรย์ครั้งแรกตั้งแต่จำความได้ตอนเข้าคือร้องไห้หนักมากมีหมอกับพยาบาลมารุมเราเต็มไปหมด แล้วคือแม่ต้องออกไปรอข้างนอก เราก็ร้องโวยวายเรียกแม่เหมือนเขาจะจับเรามาเชือดมองไปข้างบนเป็นไฟหลายๆดวงส่องหน้าตอนนั้นคือกลัวตายหรือไม่ก็ความจำเสื่อมอะไรแบบนั้นเลย ผลออกมาคือสรุป สมองไม่เป็นอะไร แต่หัวโนเท่าลูกมะนาวแทนที่หัวฝั่งซ้ายและแดงมาก หมอบอกสองอาทิตย์ก็น่าจะยุบแล้วพ่อแม่เลยสบายใจ วันนั้นเลยพากันกลับบ้านนอนพอวันรุ่งขึ้นเราไม่อยากไปโรงเรียนเพราะหัวโนมาก อาย กลัวโดนเพื่อนกับครูล้อแต่ไม่กล้าบอกพ่อแม่รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่หน้าโรงเรียนแล้ว วันนั้นเดินผ่านเพื่อนทุกคนถามเรื่องหัวกันหมดแต่ก็ไม่มีใครล้ออะไรเรานะบอกขอให้หายไวๆ แถมยังชวนไปวิ่งเล่น โดดยางแบบปกติ จนวันนั้นลืมเรื่องหัวโนไปเลย พอเอามาเล่ากับแม่ตอนนี้ก็ตลกตัวเอง แม่เล่าตอนนั้นคือได้ยินเสียงราวบันไดเหล็กดังมากพอวิ่งมาดูเห็นลูกตัวเองโดนกางเกงพันกองอยู่กับพื้น ไม่เข้าใจว่าจะลากกางเกงพี่ลงมาทำไม ทุกวันนี้แม่ยังแซวอยู่เลยว่าอย่าลากกางเกงพี่ลงไปนะตอนจะลงบันได ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงปัจจุบันเราก็ไม่เคยได้เข้าโรงพยาบาลอีกเลย
4 Major Components of PEOP
P (Person)
- อยู่ป.2 (อายุ 7-8 ขวบ)
- ตัวเตี้ยและผอม
- มึนงง ตกใจ กลัวตาย อาย
- ตื่นเต้นกับบ้านหลังใหม่
E (Environment)
- บ้านมีบันไดเป็นพื้นหินอ่อน ราวเหล็ก
- อยู่กับพ่อแม่และพี่ชาย
- ได้กำลังใจจากเพื่อน
O (Occupation)
- ทำการบ้าน
- วิ่งเล่น โดดยางกับเพื่อน
- เป็นลูก นักเรียน ผู้รับการเอ็กซเรย์
P (Performance)
- ไม่อยากไปโรงเรียนกลัวโดนเพื่อนล้อ
- ไม่กล้าบอกพ่อแม่ว่าไม่อยากไปโรงเรียน
-
ไม่สามารถเดินลงบันไดพร้อมหิ้วกางเกงได้
ความเห็น (1)
ควรปรับอีกนิด จะดีมากครับP (Person): อยู่ป.2 (อายุ 7-8 ขวบ) ตัวเตี้ยและผอม มึนงง หัวโน ตกใจ กลัวตาย อายE (Environment): บ้านมีบันไดเป็นพื้นหินอ่อน ราวเหล็ก อยู่กับพ่อแม่และพี่ชายO (Occupation): O1 กิจกรรมที่บ้าน O2 วิ่งเล่น โดดยางกับเพื่อน O2 กิจกรรมรับการเอ็กซเรย์P (Performance): P1 ล้มเลยไม่สามารถเดินลงบันไดพร้อมหิ้วกางเกงได้ P2 ไม่อยากไปโรงเรียนกลัวโดนเพื่อนล้อ P3 ไม่กล้าบอกพ่อแม่ว่าไม่อยากไปโรงเรียน