ผู้ไม่มีสติ เป็นผู้พลั้งพลาดได้ง่ายที่สุด

ช่วงเวลาสัปดาห์หนึ่งถึงสองสัปดาห์ที่ผ่านมานี้ ไม่ต้องเดินไปสอนที่วิทยาเขตต่างจังหวัด
แต่ก็มีงานหลายชิ้นที่ต้องเคลียร์และค่อย ๆ ทำไป

สิ่งที่ตั้งใจไว้ ได้แก่

การออกนิเทศนักศึกษา ป.บัณฑิตฯ ที่ออกฝึกสอนในอำเภอไกล ๆ เพราะใกล้หมดภาคเรียนอีกไม่ถึงสองเดือน
แต่ยังไม่ได้ออกนิเทศสักที เนื่องด้วยมีการเดินทางบ่อย จันทร์ - อังคารก็ต้องไปสอนวิทยาเขตนอกเมืองอีก

สิ่งที่ต้องควบคุมเวลาออกนิเทศ คือ ค่าใช้จ่ายที่เราต้องออกไปก่อน แล้วหมดภาคเรียนจึงจะได้ค่าตอบแทนในภายหลัง
ซึ่งมันก็ไม่เคยได้กำไร มีแต่ขาดทุน

ชิ้นงานที่ต้องตรวจให้เสร็จ มี "ผนึกภาพ" ของนักศึกษา ๒ หมู่เรียน ชิ้นงานย่อย ๆ ในรายวิชาอื่นอีกหลายชิ้น
ต้องคิดทุกวันว่า ถ้าวันนี้อยู่วิทยาเขตในเมือง งานชิ้นไหนต้องตรวจให้เสร็จบ้าง วางแผนเป็นวัน ๆ ไป

ตรวจเสร็จ ให้คะแนน กรอกลง Excel แล้ว Print Out ออกมาเก็บไว้ในแฟ้มประจำรายวิชา

การคุมสอบ การคุมสอบเป็นหนึ่งในหน้าที่ที่ไม่มีใจรักมากที่สุด เนื่องด้วยความเป็นครูของคณะผลิตครู
การปล่อยปละละเลย ให้นักศึกษาแต่งตัวอะไรก็ได้เข้ามาสอบ ถือว่า ไม่ชอบธรรมอย่างยิ่ง
ทำใจยอมรับไม่ได้ ครูต้องฝึกวินัยนักศึกษาครูให้เขาเคยชินกับการไปเป็นครูจริง ๆ
แต่ก็นั่นแหละ บางทีทำอยู่คนเดียวทั้งคณะ ก็ไม่รู้จะทำไปทำไม เล่นเอาท้อเอาง่าย ๆ
ความเครียดมาเยือนตลอด

ดังนั้น ระยะปีหลัง ๆ จะขอคุมสอบที่วิทยาเขตนอกเมืองอย่างเดียว ถ้าในเมือง ขอบาย ไม่รับ
เพราะวินัยนักศึกษายุคใหม่ รักสบาย ชอบความเป็นปัจเจกบุคคล ไม่ได้คิดอะไรยาว ๆ นัก
ชีวิตลำบากไม่เป็น ก็เหนื่อยคนเป็นครู (ที่ดี) ที่ต้องสอนไปเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่สอนก็เพราะตัวเขาเองนั่นล่ะ

การเตรียมสอน ในช่วงครึ่งเทอมหลัง กับวิชาที่สอนมาประจำ อยากเปลี่ยนวิธีสอนบ้าง
ก็ไม่ได้เปลี่ยนสักที ทำให้รู้สึกเบื่อ ๆ หน่าย ๆ บ้าง ในบางอารมณ์

กับวิชาใหม่ ยิ่งเครียดหนัก เพราะเหมือนตัวเองความรู้ไม่พัฒนา อยากสอนเยอะแยะ
บางทีก็ไม่มั่นใจว่าจะสอนได้ดี และอีกอย่าง คิดถึงความแตกต่างระหว่างบุคคลของนักศึกษาอีก

แรงกดดันจากมหาวิทยาลัย ที่ไปเอากฎเกณฑ์จากมหาวิทยาลัยใหญ่ใกล้ ๆ มาบังคับให้ทำผลงาน
แบบมีตัวเองบีบรัด คือ ๕.๒ (อ่านว่า ห้า จุด สอง) หมายถึง อาจารย์ต้องทำ ผศ. ให้ได้ภายใน ๕ ปี
ใช้หลักเกณฑ์ใหม่ และถ้าไม่ได้ภายใน ๕ ปี ก็ให้แป๊กเงินเดือนไป ๒ ปี แล้วมีโอกาสถูกเลิกจ้างสูง

ปีที่ผ่านมา มหาวิทยาลัยดังกล่าวเลิกจ้างอาจารย์ไปเป็นร้อยตำแหน่ง แต่ปีนี้กลับมาทบทวนใหม่
พัฒนาเขาแทบตาย กลายเป็นสมองไหลไปอยู่มหาวิทยาลัยอื่น

แต่มหาวิทยาลัยผลิตครู ยังยึดถือเรื่องนี้อยู่ ถอยหลังเข้าคลองจนยากจะบรรยาย
แถมยังมีระเบียบยิบย่อยที่สร้างความเหลี่อมล้ำมาก ๆ

ความอยากออกนอกระบบของมหาวิทยาลัยผลิตครู คิดเถอะว่า เป็นข้ออ้างของผู้บริหาร
ไม่ใช่ ของพนักงานในมหาวิทยาลัย ยิ่งไม่มีธรรมาภิบาล ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
ระบบอุปถัมภ์จะใหญ่โตมากจนยากจะเยียวยา

การเป็นตัวแทนในสภาคณาจารย์ฯ ทำให้รู้เยอะขึ้น ติดตามมากขึ้น
นั่นก็นำพาความเครียดมาเหมือนกัน

ความเครียดมันสะสม นอนน้อยลง สติดูหาย ๆ
และสติหาย ๆ นี่แหละ ทำให้วันนี้ตอนกลับจากการคุมสอบที่วิทยาเขตนอกเมือง
ไปจอดรถเฉี่ยวรถสองแถวแม่ริมที่อยู่ตรงกาดริมเหนือ

เฉี่ยวแบบสีถลอกติดกัน แต่ไม่บุบหรอก

คุณลุงคนขับแกพยายามจะให้เรารับผิดชอบแบบหนัก ๆ
อ้างว่าบุบ ต้องเปลี่ยนกันชนยกเลย อะไรประมาณนี้

ตัวเองรู้สึกแย่เหมือนกันที่ต้องไปทำให้คุณลุงเขาเดือดร้อน
ยกมือขอโทษ และขอความเห็นใจในค่าความเสียหาย

พอบอกว่าเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยผลิตครู ดูคุณลุงแกอ่อนลง
พูดไปพูดมาก็บอกว่า งั้นแกจะไปจัดการซ่อมเอง
ขออาจารย์ พันหนึ่ง

ทำไงได้ ก็ต้องยอมจ่าย เพราะไม่อยากให้เรื่องมันยาวไปกว่านี้
อีกอย่างรู้เลยว่า "สติ" ตัวเองหายไปไหน
ทำไมถึงได้ขับรถไม่ระวังขนาดนี้
ขาดความมั่นใจไปเยอะเลย

ผู้ไม่มีสติ เป็นผู้พลั้งพลาดได้ง่ายที่สุด

พอไปอ่านเจอคำนี้ของสมเด็จพระสังฆราชฯ ยิ่งตอกย้ำ
เราเป็นแบบนี้ ต้องเตือนตัวเองให้มากกว่านี้

บันทึกลงไว้ที่เกิดเรื่อง

๒๗ สิงหาคม ๒๕๖๒

ขอให้มี "สติ" ที่ดีกว่านี้

บุญรักษา ทุกท่าน ;)...

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน บันทึกความคิดดี..ความคิดชั่ว

คำสำคัญ (Tags): #วสวัตดีมาร#wasawatdeemarn#สติ#รถเฉี่ยวกัน

หมายเลขบันทึก: 666758เขียนเมื่อ 28 สิงหาคม 2019 00:25 น. ()แก้ไขเมื่อ 28 สิงหาคม 2019 00:25 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน