สังคมไม่ทอดทิ้งกัน

ในการประชุมประจำปีของมูลนิธิโรงเรียนรุ่งอรุณ เมื่อวันที่ 7 ธ.ค.49 ผมฟังคุณนันทินี จันทพลาบูรณ์ สมาชิกชมรมจิตอาสารุ่งอรุณ (เป็นแม่ของนักเรียนชั้น ป.4 โรงเรียนรุ่งอรุณ) เล่าเรื่องทางชมรมฯ จัดเทศกาลเปิดท้าย (รถ) ขายของ (ใช้แล้ว) หาเงินได้ 4 แสนบาท เป็นทุนไปช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัย จ.พระนครศรีอยุธยา ผมฟังแล้วเกิดความสุข ความปิติ ว่านี่คือตัวอย่างหนึ่งของสังคมไม่ทอดทิ้งกัน เป็นข่าวดีของสังคมไทย

ทางชมรมฯ เขาไม่ทำอย่างที่เห็นกันทั่วไปในทีวี ที่เอาของไปแจกตามจุดต่าง ๆ และนัดให้ทีวีไปถ่าย แต่ชมรมฯ เขาไปหาคนที่ช่วยตัวเองไม่ได้ถึงบ้าน พบว่าคนเหล่านี้มักเป็นคนแก่และคนพิการ เป็นคนที่ลำบากจริง ๆ ต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ แต่ไม่สามารถไปรับของแจกตามจุดแจกของพร้อมกล้องทีวีได้

ความช่วยเหลือที่ให้แตกต่างกันในแต่ละราย บางรายก็ช่วยอาบน้ำ เช็ดตัว สระผม ตัดเล็บ บางรายก็เปลี่ยนที่นอนหมอนมุ้งให้ใหม่

ผู้รับความช่วยเหลือบางคนบอกว่าขอให้ไปเยี่ยมบ่อย ๆ แต่ไม่ต้องเอาของมาให้ คือการไปเยี่ยม พูดคุย แสดงความรักความเห็นใจ เป็นการ "ให้" ที่มีค่ากว่าสิ่งของ

คุณนันทินีเล่ายาวกว่านี้ ผมซึ้งใจจนน้ำตาคลอ ผู้ฟังทำตามแดง ๆ กันหลายคน