"ทัศนะตามวัย"

เมื่อแรกเริ่ม เล็ดลอด คลอดออกมา

จากครรภ์มา สู่โลก ไร้รกสาร

พอเติบใหญ่ ได้รู้ จากครูบาจารย์

เกิดเป็นญาณ ผ่านสมอง เป็นช่องมูล

แต่โลกทัศน์ ยังขัดข้อง มองไม่ชัด

ชีวทัศน์ ยังไม่คล่อง สมองศูนย์

ธรรมทัศน์ สัจธรรม ไม่จำรูญ

ยังเขลาขุ่น หนุนหัว จึงมัวเมา

เป็นเหตุผล กลไก ในธรรมชาติ

ที่มวลสัตว์ จักต้องใช้ กาลอบเผา

ไม่เร่งรีบ บีบคั้น กระสันเมา

ไม่เร่งเร้า ให้เรารู้ หมู่วิชา

ด้วยเหตุไซร้ วัยเด็ก ที่เล็กอยู่

จึงไม่รู้ แก่นสาร งานในหล้า

มองไม่ออก บอกไม่ได้ ในโลกา

อีกชีวา สารพัน เป็นฉันใด

จะดุด่า ว่ากล่าว ว่าเขาโง่

อาจจะโชว์ ของเรา กว่าเด็กไหม

ที่ผ่านกาล วันเวลา มามากมาย

แต่ยังไร้ ปัญญา วิชากล

พอวัยรุ่น มูลสาร ขยันหา

อยากก้าวหน้า ท้าทาย ให้เป็นผล

อยากเรียนรู้ ดูทำ ย่ำผจญ

จนเกิดผล ประสบการณ์ ของปัญญา

ได้สะสม ภูมิรู้ อยู่ในจิต

ยังไม่รู้ ชีวิต และจิตว่า

สัจธรรม นำสัตว์ ทั่วโลกา

ให้ชีวา แก่เจ็บป่วย จนอวยตาย

ด้วยเหตุผล กลไก วัยหนุ่มสาว

มีเรื่องราว ให้ก้าวกำ ตามโลกใหม่

กระแสโลก  โบกสะบัด หัดว่องไว

จึงขวนขวาย ให้รวยล้น คนนิยม

สมองเขา เริ่มเคล้าคลุม รุมสมอง

มีเรื่องดอง ผองแผน จนแน่นถม

แรงกดดัน คั้นเค้น ให้เห็นปม

ที่จ่อมจม ในหล่มโลภ คอยโอบอม

ทำงานมา หลายปี ชีวีอิ่ม

เริ่มได้ชิม รสชาติ ถาดความขม

กายเริ่มแก่ แปรปรวน ไม่ชวนชม

เดินยังล้ม ก้มนั่ง ระวังตัว

สัจธรรม คำพระ บรรดาหลัก

ไม่ตระหนัก รักชอบ มาครอบหัว

ฟังไม่รู้ กูไม่สน จนมืดมัว

ดุจดั่งบัว ใต้ตม จมธารา

พอแก่หง่อม จึงยอมรับ กับชีวิต

ศาสน์สอนจิต ให้กระจ่าง ยังกังขา

หลักความจริง สิงอยู่ อู่กายา

แก่ชรา จึงหาพบ สยบธรรม

โลกทัศน์ ชัดเจน เห็นกระจ่าง

ชีวิตดั่ง มายา มาตอกย้ำ

จิตทัศน์ ชัดลึก ตรึกตรองตาม

แต่มืดดำ ในธรรมทัศน์ ไม่ชัดเจน

ฉะนั้นทัศน์ ของคน ตามกลกฏ

จิตที่โหลด สะสม บ่มตามเห็น

ประสบการณ์ ผ่านกาย ในกรรมเวร

ถึงจุดเด่น เป็นคนแก่ แพ้พระกาล