กล้วย บวช ชี

          สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ผู้เขียนมีโอกาสได้ออกทดสอบตลาดท้องถิ่น หลังเทศกาลวันสารทเดือนสิบ เทศกาลกินเจ การเปิดเทอมใหม่ และ ฤดูกาลทอดกฐิน ผู้ร่วมแลกเปลี่ยนฯ กับผู้เขียน เป็นญาติอาวุโส วัย ๙๐ โดยตั้งร้านที่หน้าบ้านท่านนั่นเอง ท่านบอกว่า ปกติ คนเดินตลาดถนนสายวัฒนธรรม จะซื้อของหิ้วพะรุงพะรัง แต่วนนี้ หิ้วถุงสองถุง (เป็นขนม) หรือไม่ซื้อเลย คนที่มาเดินท่องเที่ยวก็ถือว่าน้อยมาก บรรยากาศตลาดดูซบเซา รัฐบาลได้ประกาศ ภาวะเงินเฟ้อที่มีอัตราสูงขึ้น ไปแล้ว ไม่ต้องกล่าวถึงค่าครองชีพที่แท้จริงที่ผู้คนธรรมดาต้องแบกรับ ท่านเล่าว่า แม่ค้าขายอาหารในตลาดต้องเลิกกิจการ เพราะกู้เงินมาทำแกงขาย เมื่อขายไม่ได้คนไม่ซื้อก็ต้องทิ้ง ในภาวะแบบนี้ ไม่ใช่ ไม่มีทางทำมาหากิน แต่หนักยิ่งกว่า คือไม่มีลู่ทาง ช่องทาง ทำนองนั้น ท่านเล่าว่าในอดีต ทำอาหารหาบไปขายได้ ปัจจุบันมีคนขายมากกว่าคนซื้อ ทุกคนต้องประหยัดรัดเข็มขัด จ่ายเฉพาะจำเป็น ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะดีขึ้น เป็นปี เป็นสิบปี อะไรทำนองนั้น ก็ต้องรอต่อไป 

           ท่านเล่าว่า เรียนจบ ป.๔ ไม่มีความรู้ ตอนเรียนสนุกสนาน เอาหนังสือไปนั่งอ่านกับเพื่อนๆใต้ต้นไม้ก่อนสอบ ไม่มีเรียนพิเศษ แบบสมัยนี้ ซึ่งพ่อแม่ต้องเตรียมเงินจำนวนมากไว้สำหรับบบุตรหลาน 

            เราได้แลกเปลี่ยนเรื่องเคล็ดลับการทำอาหาร เนื่องจากผู้เขียนทำกล้วยบวชชี จากกล้วยและมะพร้าวในสวน ไปฝากท่าน มีผู้รู้เคยทำขายในโรงอาหารโรงเรียนสอนว่า  ให้ใส่ หางกะทิ กล้วย และน้ำตาล พร้อมกัน เดือดแล้ว ใส่หัวกะทิ ปิดไฟ และท่านได้รับประทานไปแล้วเป็นอาหารมื้อว่างยามบ่าย ท่านสอนผู้เขียนทำลูกชิ้น อาหารเปอรานากัน ไว้ผู้เขียนจะทดลองทำ 

            ด้วยหลากหลายประเด็นในบทสนทนา ผู้เขียน เข้าใจว่าท่านเป็นผู้มีความรู้สมวัย ด้วยวัตรปฏิบัติจวบจนวัยนี้ ดังนั้น การเรียนรู้นี้ ผู้เขียน ขอตั้ง ชื่อว่า “กล้วย บวช ชี” การเรียนรู้อย่างง่ายๆ กับครูที่จิตเข้าถึงกรรมฐาน