อ้า ปาก..ก็เห็น ไรฟัน…ปลาอ้า ปาก..ขยะ เต็ม ปาก…555555….(แต่คงไม่ขำขันเท่าไรนัก…555ไปงั้นเอง…สงสารปลา และสงสารตัวเอง ที่ ตกเป็นทาส วัตถุ นิยม..จน ถอน ตัวไม่ขึ้น…)…
Tokoyaki…อาหารข้างถนนในเบอรลิน…หน้าตาคล้าย ๆ ขนมครกไทย…แต่คงเป็นแค่ ครึ่งวงกลม..ญี่ปุ่นปั้น ซ้ะกลม ในครก ใส่ใส้ ปลาหมึกสด….โรย น้ำจิ้มแบบ อเมริกันแถมปลาหมึกแห้งบางๆ ขิงดอง กับสาหร่าย ตามแบบญี่ปุ่น…(ยังไม่เห็นคนไทย ขาย ขนมครก รถเข็น..แบบ คนญี่ปุ่น..เรามีแต่ร้าน นวด เต็มไปหมด..เกือบทุกเมือง แล้ว …)..อดกินขนม..ครกไทย ..5555…!
“…เรามีแต่ร้าน นวด เต็มไปหมด…” I think ‘experience’ is being sold here instead of ‘materials’.
The Japanese know how to increase value of food (by adding ‘art’ and showmanship) so they let us watch how the food is prepared and charge us for watching ;-)
Thai massagers also know how to increase the experience (by adding sensuality and touches) so they are popular to people who have ‘lost touches’ ;-)
เหมือนขนมครกของเมืองไทยจริง ๆ จ้ะ
สวัสดีค่ะ คุณsr.. บางทีอาจจะ ทำขนมครก.. ขาย.. ตอนหน้าร้อน… เป็นศิลปิน.. ใส้แห้งมาน .. 55555
สวัสดีค่ะคุณ มะเดื่อ ยายธีมีป้า ที่แกขายขนมครก ที่เรียกกันว่า ขนมครกเศรษฐี.. มีรถเก๋งมารอรับ.. กลับบ้านคิวยาว.. ตอนป้าตาย แกมีเงินเป็นมรดกให้ลูกหลาน.. ห้าล้าน…. บาท
สวัสดีค่ะคุณ มะเดื่อ ยายธีมีป้า ที่แกขายขนมครก ที่เรียกกันว่า ขนมครกเศรษฐี.. มีรถเก๋งมารอรับ.. กลับบ้านคิวยาว.. ตอนป้าตาย แกมีเงินเป็นมรดกให้ลูกหลาน.. ห้าล้าน…. บาท