ปลาทูอบของธนพันธ์

“Simple is the best” ใครคนหนึ่งเคยบอกผมไว้อย่างนี้

“พ่อ..จ้าว่าในหาดใหญ่นี้ ไม่มีขนมจีบร้านไหนอร่อยเท่าร้านนี้อีกแล้ว” นั่นคือร้านที่ชื่อว่า “อารีย์” ร้านติ่มซำเล็กๆไร้การถูกรีวิวที่ซ่อนตัวอยู่บนถนนเส้นขนานกับถนนราษฎร์ยินดี

“ทำไมลูกรู้สึกอย่างนั้นล่ะ” ผมอยากจะลองประเมินลิ้นของลูกดู

“มันเรียบง่าย รสชาติไม่ซับซ้อน หมูคือหมู” เธอแสดงวิธีการประเมินออกมา ผมรู้สึกสะดุดกับคำว่า “เรียบง่าย” ของเธอ

ผมเห็นด้วยกับลูกนะครับ 

มันเรียบง่ายและอร่อย

......................

ร้านที่ได้รับการรีวิว มันส่งผลกับชีวิตเราพอควรนะครับ

อย่างแรก

มันทำให้ผมเข้าถึงร้านที่ว่านั้นได้ยากขึ้น

ดูเอาเถอะ อย่างร้าน “โชคดี” ติ่มซำในตำนาน ผมก็ขี้เกียจฝ่าฝูงชนเข้าไป มันจะเยอะกันไปถึงไหน ในบางวันอาทิตย์ คนมายืนรอคิวล้นถึงในถนน ทั้งๆที่รสชาติของขนมจีบมันก็งั้นๆ 

แต่ผมว่านะ ร้านนี้มีดีอยู่ ๓ อย่าง (ผมหมายถึงโชคดี) คือกับข้าวเยอะมาก (ขำ ทำไมผมเรียกว่ากับข้าววะ ไม่ได้กินมันกับข้าวสักหน่อย) คิวหมุนเวียนเร็ว และร้านนี้ ผมได้มากินตั้งแต่เขาเริ่มเปิดร้านใหม่ๆ ที่ว่ามันดีก็คือความทรงจำนั่นเอง

แต่ขนมจีบของเขารสชาติงั้นๆ

อย่างที่สอง

“รีวิวประสาไรวะ ไม่เห็นอร่อยเลย” ผมกับลูกมักรู้สึกแบบนี้ที่เจอร้านที่ได้รับการรีวิวสวยหรู แต่มันกลับมีรสชาติที่ไม่ได้เรื่อง กินไปก็เสียปาก ทำสำคัญ เจอบ่อยเสียด้วย หรือลิ้นบ้านผมไม่เหมือนลิ้นบ้านคนอื่นวะ (เออ น่าจะใช่)

อย่างที่สาม

ผมเชื่อว่า การรีวิวเดี๋ยวนี้ ส่วนหนึ่งมันคือการตลาด 

แต่เอาเหอะ จะยังไงก็ช่าง ผมกำลังจะสื่อว่า หากอยากกินขนมจีบอร่อย ก็น่าจะเป็น “อารีย์” กระมัง

อันที่จริงแล้ว ในหาดใหญ่ก็น่าจะมีอยู่อีกร้านหนึ่งที่มีขนมจีบอร่อย มันอร่อยชนิดที่ผมกับเมียเคยออกความเห็นตรงกันว่า “อร่อยที่สุดในหาดใหญ่” และเราไปกินกันแทบทุกสัปดาห์ แต่ท้ายที่สุดก็เลิกกินไปเพียงเพราะเขาไม่เคยสนใจเรื่องคิวเลย

จะว่าว่าร้านเขาไม่สนก็ส่วนหนึ่ง แต่คนมากินเหมือนมีศีลเสมอกัน ต่างคนต่างแทรกเข้าไปเพื่อเลือกกับข้าวก่อนโดยไม่สนใจว่าใครมาก่อนมาหลัง เอ๊ะ...หรือว่าแบบนี้มันปกติกันแน่วะ ผมชักงง

...................

เย็นวันอาทิตย์ หากวันไหนที่ผมขี้เกียจไปรับลูกสาวจากการเรียนพิเศษ ผมจะหาเรื่องไปเดินเล่นที่ตลาดสดเกาะหมี

“เธออยากให้ลูกเรียน เธอต้องไปรับส่งเอง” ผมเคยลั่นคำขาดออกไปใส่เมียเมื่อครั้งที่เรามีปากเสียงกันเรื่องเรียนพิเศษของลูก (แต่เชื่อเหอะ เราไม่สามารถทำตามคำที่ลั่นเสียงแข็งอย่างนั้นได้ทุกครั้งหรอก)

ตลาดสดเกาะหมีมีของสดมากมาย (มั้ย) โดยเฉพาะช่วงเช้าวันอาทิตย์ อะไรแปลกๆ อะไรที่ผมอาจจะไม่เคยเห็น ก็อาจจะได้เห็นที่นั่น เพียงแต่ผมขี้เกียจไปเดินในข่วงเช้า จึงต้องมาตอนเย็นแทน

ลุ้นทุกครั้งว่าจะได้เจออะไร 

ผมเคยซื้อหอยสังข์ตัวใหญ่มา ๒ ตัว ตัวละ ๔๐ กว่าบาท ปูเสือราคาถูกหาได้ง่าย ไอ้ที่แปลกแต่ไม่เคยได้ซื้อก็มี ด้วงแช่น้ำเกลือ (มั้ง) มันยังไม่ตาย มันดิ้นดุ๊กดิ๊กส่ายหัวตัวอ้วนขาวนวล (ผมจินตนาการว่า หนอนอวบๆกำลังดิ้นอยู่ในปากก่อนขบฟันเคี้ยวให้แตกดังโผล๊ะ อูย แค่คิดก็น้ำลายท่วมปากอยากอ๊วกเต็มที) หางวัวลนไฟ แม่ค้าหน้ามนหิ้วหางวัวชี้ๆมาตั้งขาย มันดูน่าลูบคลำมากกว่าน่ากินเสียอีก (ฮ่าๆๆ) ปลาอะไรสักอย่างตัวยาวๆแบนๆ ปลาอีกหลากชนิด หรือกระทั่งฉลาม

อาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ผมไปเดินซื้อกับข้าวอีกครั้ง

ผมอยากทำอาหารทะเลกินกับน้ำองุ่นแดง (เค้าว่าเข้ากั๊นเข้ากัน)

หอยแครงลวก

กุ้งแช่บ๊วยแช่น้ำปลา เอ๊ย กุ้งแชบ๊วยลวก (ลูกใกล้สอบ แม่มันห้ามกินของดิบ)

และปลาทูอบ

ทุกครั้ง ลูกและเมียมักจะลุ้น ว่าสิ่งที่ผมทำออกมาอย่างไร้ตำราแทบทุกครั้งนั้นมันจะเป็นเช่นไร อย่างเช่นคราวนี้

ปลาทูถูกล้วงไส้เรียบร้อยนอนแผ่อยู่ ๒ ตัว ผมออกไปตัดใบตองหลังบ้านมาไว้ห่อตัวปลา จากนั้นก็โรยเกลือบางๆ หั่นตะไคร้และหอมแดงเอาไปยัดไว้ในท้อง แอบเอากานพลู ๒ ดอกยัดแทรกไปด้วย บดพริกไทยดำโรยอีกนิด และท้ายที่สุดก็หยดน้ำมันมะกอกเอาไปเกลือกกลั้วตัวปลาทูให้ชุ่มชื้น น้ำมันจะเคลือบตัวปลาไม่ให้ถูกทำลายด้วยแสงยูวี (พอๆๆๆ ทำยังกะครีมกันแดด)

ผมม้วนห่อใบตอง พับหัวพับท้าย และใช้เชือกกาบกล้วยพันผูกเอาไว้อีกที

เข้าเตาอบ ความร้อนสูง ตั้งเวลา ๕๐ นาที

ปิดบ้านด้วย

เอ๊ะ...

รีบขับรถออกไปรับน้องจ้าที่โรงเรียน เธอเพิ่งเสร็จจากการติวหนังสือก่อนสอบ

และผลของการปิดบ้านขณะอบปลาทู ปรากฎว่า “มันหอมฟุ้งไปทั้งบ้าน” พาลให้น้ำลายไหล

ผมเดินไปหยิบน้ำองุ่นแดงมา ใช้เหล็กแทงลงไปบนจุกค๊อก หมุนๆๆ แล้วค่อยๆดึงมันขึ้นมา 

“ปุ๊ก” เปิดเรียบร้อย กลิ่นน้ำองุ่นแดงฟุ้งมาพอให้น้ำลายสอ 

พี่ท่านหนึ่งบอกว่า “องุ่นชอบหายใจ” ผมจึงต้องรอต่อไปสักระยะ

เมื่อเมียและพี่แป้งกลับมาถึงบ้าน ผมจึงค่อยๆแกะห่อใบตองกรอบอันนั้น มื้อเย็นแสนอร่อยและสนุกจึงได้เริ่มต้นขึ้น

“อร่อยไหมลูก” ผมถามแป้ง

เธอขยับมุมปากแล้วเกลือกตามองบน เจ้าจ้าหัวเราะ

“โอเค พ่อเชื่อว่าคำตอบคืออร่อย” ผมว่า

“ฮ่าย...” เจ้าตัวครางออกมาเมื่อได้ยินพ่อพูดอย่างนั้น

Simple is the best จริงๆ

ธนพันธ์ ชูบุญชอบกินปลา

๑๙ กย ๖๑