๗๗๒. การแสดงความเคารพต่อความฝัน คือ ลงมือทำ
ผมคนหนึ่งล่ะ..ที่ฝันไกล และพยายามไปให้ถึง ในเศษเสี้ยวของความฝัน มีบางเรื่องราว ที่ก้าวถึงฝั่งฝันแล้ว และก็มีอีกมากมายหลายความฝัน ที่ยังไปไม่ถึงไหน..
ฝันแล้วทำไม่สำเร็จ แต่ผมก็ไม่เคยหยุดที่จะฝัน บอกตัวเองว่า “ช่างหัวมัน” ยังคงฝันต่อไป ตราบที่ยังมีลมหายใจ ผมไม่อายที่จะ “ฝัน”
“ความฝันไม่มีขาย อยากได้ต้องฝันเอง” อันนี้ผมคิดเล่นๆ แต่มันเป็นความจริง ที่ไม่ต้องซื้อหา ฝันได้ตามใจชอบ..ตอบโจทย์ให้ตัวเอง ว่าจะสร้างสุขสนุกกับความฝันมากน้อยแค่ไหน..?
ผมเคยได้ยินว่า..ชีวิตของคนที่ไม่พร้อม จะยอมทุ่มเทและอ่อนน้อมให้กับ “ความฝัน” ก็คงจะจริง แต่ผมก็ไม่ได้ “ขาด”อะไรขนาดนั้น เพียงแค่บ่มเพาะความรู้ความสามารถและ คุณธรรมจากครอบครัว ที่มีพื้นฐานของความยากจน..ก็เท่านั้น
ก็เลยต้องพิสูจน์ตัวเอง..ด้วยการก่อร่างสร้างฝัน ไม่ใช่เพื่อจะมีเหมือนคนอื่น แต่เพื่อสร้างคุณค่าให้ชีวิต และใช้เป็นเครื่องมือพัฒนาคนและงาน..
ความฝันของผม เข้มข้นเมื่อมาอยู่โรงเรียนขนาดเล็ก มีเด็กไม่ถึง ๕๐ คน ฝันรายวันก็มี ฝันทั้งน้ำตาก็เคย บ่อยครั้ง..ฝันแบบระทมขมขื่น ก็ยังยิ้มสู้มุ่งสู่ฝัน
ผมฝันจนเหนื่อย..เพราะขณะที่ฝันก็ลงมือทำไปด้วย ฝันอยากมีครูและนักเรียนเพิ่ม ครู ๓ คน เด็ก ๔๘ คนในตอนนั้น..ในหมู่บ้านเล็กๆ ผมก็ยังอุตส่าห์ฝัน..
ผมไม่ต้องลังเลเลย รีบ “ระเบิดจากข้างใน” บอกหัวใจให้สู้และศรัทธากับงาน ในท่ามกลางอุปสรรคและขาดแคลน..สร้างวิชาการให้เข้มแข็ง เน้นการเรียนการสอน สร้างรากฐานการอ่านออกเขียนได้ ให้ลูกค้า.(ผู้ปกครอง).เชื่อมั่นและพึงพอใจก่อน
อย่างอื่นจะตามมาเอง..ทั้งการสนับสนุนช่วยเหลือ การย้ายเด็กมาเรียน และจำนวนครูที่เพิ่มขึ้น..ฝันก็เลยเป็นจริงจนได้
ถ้าเป็นเซปัคตะกร้อ ก็ประเภทเซ็ตเอง ชงเองแล้วก็ตบเอง ยังไง? ผมลงมือทำได้ทุกอย่าง ทั้งบริหารการจัดการ เป็นครูผู้สอนและภารโรง “ทรีอินวัน” ทุ่มให้ความฝันอย่างสุดตัว
เมื่อเด็กอ่านคล่องเขียนคล่องลายมือสวย ก็เหมือนโชคช่วยให้ผลสัมฤทธิ์สูงขึ้นเป็นลำดับ..ผมแค่ประคับประคองให้ตลอดรอดฝั่ง เรื่องงานสอน..ไม่ต้องฝัน ต้องทำจริงเท่านั้น..
สิ่งที่เป็นความฝันคาใจ..เพราะฝันได้เรื่อยๆพอทำได้ก็ฝันต่อ..ทีละก้าว แม้จะเป็นก้าวเล็กๆก็ตาม..ยึดหลัก “ทำให้ง่าย” คือทำให้แหล่งเรียนรู้ เป็นนวัตกรรมหรือเครื่องมือพัฒนาผู้เรียน..
ขณะที่ฝัน..ก็ศึกษาข้อมูลองค์ประกอบของโรงเรียนขนาดเล็ก พบว่า ถ้าขาดอาคารก็ยังมีสิ่งแวดล้อม มี”ห้องเรียนธรรมชาติ” ขาดครูก็ยังมีดนตรีและเสียงเพลง ขับขานให้เกิดสุนทรีย์และทักษะชีวิต..
จึงเป็นที่มาของ..โรงเรือนเพื่อการเรียนรู้ บูรณาการปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง พัฒนาให้หลากหลาย ทั้งการเกษตรและเลี้ยงสัตว์ ตลอดจนบริหารเวลาให้กับวงดุริยางค์และกลองยาว...ให้ชีวิตมีรสชาติทั้งครูและนักเรียน
รู้สึกขอบคุณตัวเอง ที่เคารพต่อความฝัน ไม่เพ้อเจ้อแต่ลงมือทำจริง ทุกวันนี้..จึงภูมิใจที่ได้เป็นผู้นำการเปลี่ยนแปลง..แต่ก็ยังไม่เลิกฝัน บั้นปลายของชีวิตราชการ จะต้องสร้างสรรค์งาน..ไว้ให้คนรุ่นหลัง..
จึงต้องลงมือทำ “คุณภาพ”ให้เกิดขึ้น ไม่รวมถึงจำนวนคณะที่มาศึกษาดูงานมากที่สุดในโรงเรียนที่สังกัดเขตพื้นที่..แต่ฝันว่า..อยากมีอาคารเรียนใหม่ ซึ่งก็ใกล้ความจริงเข้าไปทุกที
ผมไม่เคยฝันลมๆแล้งๆ ไม่เคยคาดหวังโดยปราศจากการลงมือทำ สำเร็จหลายครั้ง ก็ยังอดทนและรอคอย..วันนี้เขตพื้นที่ฯบอกให้ครูเพิ่ม ๑ คน.. ฝันเป็นจริงอีกแล้ว
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๒๐ สิงหาคม ๒๕๖๑
หมายเหตุ..แรงบันดาลใจให้เขียนเรื่องนี้ เกิดจากความประทับใจในบันทึกของ อ.วัศ ในโกทูโนว์ ...
ความเห็น (5)
สวัสดีค่ะท่าน ผอ.ชยันต์สบายดีไหมค่ะ เข้ามาทักทายด้วยความคิดถึงค่ะ ติดตามผลงานอยู่เสมอมิเคยลดระดับความเยี่ยมยอดเลยค่ะ
ยินดีด้วยนะคะ ปริมาณ และขนาดไม่สำคัญเท่าคุณภาพค่ะ
หลังจากผมวาง “ระเบิดภายนอก” เอาไว้ ผมจึงตามมาดูท่าน ผอ. “ระเบิดภายใน” ครับ ;)…
แก่นชึวิตที่ควรมีกันทุกคนนะคะ
บันทึกนี้สร้างฝันต่อยอด …. ยอดเยี่ยมค่ะอาจารย์
