คุยกับลูกสาว : สิ่งที่เธอต้องการ
เรื่องเล่า บ่ายนี้
เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาตอนบ่าย ผมกับลูกสาวได้พากันไปกินหมี่กรอบราดหน้า ที่ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ด้วยเธอบอกว่าอยากกินมาก ระหว่างกินกันอยู่นั้น เราก็ได้พูดคุยถึงเรื่องที่เธอได้เป็นนักศึกษาใหม่ชั้นปีที่ 1 มหาวิทยาลัยขอนแก่น ผมชื่นชมเธอมากและกล่าวว่า จะช่วยเหลือส่งเสริมสนับสนุนให้เธอได้เรียนต่อปริญญาโท ปริญญาเอก และจะช่วยให้คำปรึกษาผลงานวิจัย วิชาการ จนเธอได้ตำแหน่งทางวิชาการเป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์ รองศาสตราจารย์ให้ได้ ถ้าหากเธอมีเป้าหมายชีวิตที่จะเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยเหมือนอย่างผม ซึ่งเป็นรองศาสตราจารย์ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ระหว่างที่ผมเล่าไป ในใจผมคิดว่า เธอคงจะปลื้ม และกล่าวตลก ๆ เหมือนอย่างที่เคยหยอกล้อผมว่า สบายเลยตู อะไรทำนองนั้น
แต่ปรากฏว่าเธอร้องไห้ แล้วกล่าวกับผมว่า พ่อไม่ต้องพูดยาวไปไกลขนาดนั้นหรอก สิ่งที่หนูต้องการไม่ใช่สิ่งเหล่านั้นเลย หนูต้องการเห็นพ่ออยู่เฉย ๆ สบาย ๆ ไม่ต้องมาทำอะไรเพื่อหนู หนูยินดีที่จะออกจากการเป็นนักศึกษา เพื่อมาดูแลสุขภาพพ่อ มาเป็นเพื่อนพ่อ หนูรักและภูมิใจที่ได้เป็นลูกพ่อ พ่อเป็นคนดีมากสำหรับหนู พ่อมีแต่ให้หนู มาวันนี้ หนูไม่อยากให้พ่อมาให้ มาวางแผนที่จะช่วยทำให้หนูได้เรียนต่อ ได้ทำงาน ได้เป็น ผศ. , รศ. อะไรทำนองนั้นหรอกพ่อ
เราสองคนพ่อลูกนิ่งไปสักครู่ ท่ามกลางบรรยากาศที่คนเดินไปมาในร้านอาหารนั้น แล้วเราก็ตกลงลุกออกไปจากร้าน เพื่อเดินหาซื้อขนมไว้กินกันในตอนเย็นต่อไป . . .
ความเห็น (2)
“ขนม หวาน..แห่ง ชีวิต”…..กินได้ไม่หมด…พ่อลูก คุยกัน….อย่าลืม กอดคอกันไว้…นะจ๊ะ….(คุณหลาน)…ยาย .!
อ่านแล้วแอบอมยิ้ม…. ค่ะ พี่ชาย
ภูมิใจหลานสาวช่างน่ารัก รู้คิดจริงๆ ^_^