ผิดพลาดเป็นเรื่องปกติ ทุกคนย่อมเคยผิดพลาด แต่บ่อยหรือซ้ำๆไม่ดี ครั้งโน้นอย่างนี้ครั้งนี้ก็อีก อย่างนี้เรียกควบคุมตัวเองไม่ได้ อาศัยแต่คำสั่งหรือรอแต่การกำหนดจากคนอื่น ซึ่งเป็นใครไม่รู้ นี่มันชีวิตเรา! ชีวิตเราย่อมเป็นของเรา หากไม่สามารถพึ่งพาหรือยืนได้ด้วยลำแข้งตัวเอง ความมั่นคงชีวิตจะเกิดขึ้นได้อย่างไร
ต้องควบคุมหรือสั่งตัวเองให้ได้ แม้เป็นเรื่องยาก สั่งไม่ให้แอบรักเขา สั่งไม่ให้ชอบเขา สั่งไม่ให้เกลียดใคร ไม่อิจฉาริษยาใคร ไม่ดูฟุตบอลโลกดึกเกินไป ไม่เล่นโทรศัพท์จนไม่มีเวลาทำอย่างอื่น ฯลฯ
เรามักแพ้ใจ ต้องชนะหรือสั่งตัวเองให้ได้ ว่าควรอ่านหนังสือ ควรทำการบ้าน ควรทบทวนบทเรียน ฯลฯ ชนะใจตัวเองเป็นเรื่องยาก ต้องฝืนทำ ฝึกทำ มิเช่นนั้นแล้วก็อย่าไปหวังถึงความสำเร็จใดๆ อย่าหวังชัยชนะในเรื่องอื่นๆ ใจตัวเองยังแพ้ นับประสาอะไร..
"บ่นลูกศิษย์เมื่อเช้าครับ"
ง้ามงาม...ชอบเรื่อง
เล่าของ อ.นะครับ
บ่นบ้างน่าจะได้นะคะ อาจารย์
บ่นน่าฟังค่ะอาจารย์ ได้ตั้ง ๑ บันทึก ^_,^
-ไม่ว่าทำงานประจำที่ไหน แต่ยังไปทำงานทั่วประเทศเช่นเคย ชื่นชมมากๆครับ
-ขอบคุณอ.ขจิตมากครับ
ขอบคุณคุณแสงแห่งความดี..มากครับ
-เป็นความปกติของครูไปแล้วครับ ฮาๆๆ
-ขอบคุณคุณแก้ว..อุบล จ๋วงพานิชมากครับ
-ต้องต่อสู้กับมันตลอดเช่นกันครับ..
-ขอบคุณยายธีมากครับ
-จริงๆในห้องเรียน ยาวกว่านี้อีกครับ ฮาๆๆ
-ขอบคุณทพญ.ธิรัมภามากครับ