ในขณะที่เรากำลังข้ามถนน..ทุกคนต่างมีจุดหมายที่ตนจะต้องทำ
เพราะฉะนั้นคำว่า "น้ำใจ" มักจะไม่ค่อยอยู๋ในสังคมมากนัก
แต่อีกนัยหนึ่ง "น้ำใจ" ก็ไม่ได้เลือนหายไปจากสังคม..
คุณป้าคนหนึ่งพิการทางขาและต้องใช้ไม้เท้าเป็นตัวช่วยกำลังยืนรอให้รถหยุดบริเวณสี่แยกไฟแดงแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯที่มีรถพลุกพล่านและเร่งรีบ รถทุกคันขับเร็วมากเสียจนเสี่ยงต่อการเกิดอุบัติเหตุ
"คุณป้าคะ" เสียงของเด็กสาวที่ใช้ชีวิตในบั้นปลายของมหาวิทยาลัยเข้ามาจับแขนของคุณป้าและพาหญิงสาววัยกลางคนข้ามถนนไปยังอีกฟากหนึ่ง
"ขอบใจมากนะหนู"
แม้จะเป็นคำขอบคุณเล็กๆน้อยๆจากคุณป้าคนนั้น ก็ทำให้เธอยิ้มเพราะไม่คิดว่าเธอจะมีโอกาสได้ทิ้งเวลาอันเร่งรีบของตนมาช่วยมนุษย์ร่วมโลกที่ใช้ชีวิต ใช้ออกซิเจนด้วยกัน
เพราะปกติเวลาตอนเช้า ทุกคนลุกจาที่นอน อาบน้ำ แปรงฟัน แต่งตัว กินข้าวเช้าและหยิบกระเป๋า แฟ้มงาน สตาร์ทรถออกจากบ้าน พร้อมที่จะไปทำงาน...
และในขณะเดียวกัน...คนจำนวนหนึ่งพลาดโอกาสจากสังคม นั่นคือ "คนพิการ" นั้นเอง
ไม่มีความเห็น