๗๓๐. จากเรือนแพ..ถึงบ้านในสวน

              วันนี้..ผมเดินอยู่บนบ้าน ซึ่งเป็นบ้านสองชั้น ใต้ถุนสูง ประตูบ้านปิดสนิท ส่วนหน้าต่างเปิดไว้รับลม ที่กำลังกรรโชกแรงมาก ฝนยังไม่ตกแต่เสียงฟ้าคำรามสนั่นหวั่นไหว ต้นไม้เอนลู่ลม กิ่งก้านใบโบกสะบัดแทบจะหักโค่นลงมา

            บ้านผม..ออกแบบเหมือนบ้านเรือนไทย แต่เหมือนไม่มาก จะออกไปทางสุขศาลายุคเก่าๆเสียมากกว่า ที่เน้นความยาวของตัวบ้าน กลางบ้านจะโล่งยาวไปถึงนอกชาน ซ้ายขวาของบ้านจะเป็นห้องนอน

            เวลาลมพายุฝนฟ้าคะนอง..ถ้าไม่รุนแรงจริงๆ ผมจะไม่ค่อยได้ยินเสียง เพราะตัวบ้านโครงสร้างแข็งแรง หลังคาสูงมาก จะรู้ว่าลมแรง ก็ต่อเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างบ้าน

            วันนี้..ทั้งลมทั้งฝน มาไม่พร้อมกัน ฝนเทลงมาทีหลัง แต่ลมก็ยังไม่ยอมหยุด ผมสัมผัสความหนาวเย็นของละอองฝน ที่พัดเข้ามาทางหน้าต่าง อยากจะเอื้อมมือไปปิดบานหน้าต่าง แต่ความรู้สึกกลับนึกย้อนไปถึงอดีต

            ในยามนี้ นึกถึงตอนที่เป็นเด็กเรียนอยู่ชั้นประถมฯ พ่อผมทำงานชลประทาน ตอนนั้นบ้านพักที่เป็นห้องแถวของลูกจ้างประจำ..มีไม่เพียงพอ ทำให้พ่อต้องลงไปอยู่แพ

            แพพักของครอบครัวผม เป็นแพเดี่ยว แบบทุ่นเหล็กรูปทรงเรือท้องแบน ขนาดกว้างราว ๓ เมตร ปลูกสร้างเป็นบ้านด้วยไม้ยาง หลังคามุงจาก มีทั้งห้องนอนและห้องครัว จัดวางต่อเนื่องเป็นแนวยาว ตัวแพจะยาวประมาณ ๑๐ เมตร ส่วนห้องน้ำจะทำไว้ที่บนฝั่งคลอง

            ตัวแพ..อยู่ชิดติดริมฝั่งคลอง มีสะพานไม้สั้นๆ สำหรับเดินขึ้นฝั่ง มีเชือกเส้นใหญ่ ๔ เส้นอยู่หัวแพและท้ายแพ สองเส้นจะผูกไว้ที่ต้นหูกวางและต้นมะม่วง อีก ๒ เส้นจะผูกไว้ที่ตอไม้ที่ปักไว้ไม่ไกลจากตัวแพ จึงดูเหมือนว่าแพถูกขึงด้วยเชือกทั้ง ๔ ทิศ

            ความเป็นอยู่ในช่วงนั้น เป็นชีวิตที่สุขสบายใน”เรือนแพ” จะมีปัญหาบ้าง แต่ก็ไม่เป็นทุกข์ สนุกกับลูกคลื่น เวลาที่เรือยนต์วิ่งผ่านไปมาและเวลาน้ำลดลงมากๆ ผมจะเดินขึ้นฝั่งยากอยู่สักหน่อย

            ความรู้สึกจริงๆ ที่คิดว่า.เรือนแพ..น่าจะอยู่ยากและไม่ปลอดภัย เมื่อผมรู้สึกกลัวทุกครั้ง..เมื่อฤดูฝนมาเยือน ซึ่งจะต้องมีฝนฟ้าคะนอง และยังไม่รวมพายุฤดูร้อนที่พบเห็นอยู่บ่อยๆ

            แล้ววันนั้น..ก็มาถึงอีก เป็นภาพที่หนักหนาสาหัส จนผมลืมความสุขสนุกสนานบนแพไปสิ้น จดจำและกล้ำกลืนกับชีวิตที่ต้องเอาตัวรอด โดยมีพ่อกับแม่คอยปกป้องคุ้มภัย ในค่ำคืนที่มีลมมรสุม..พัดกระหน่ำแพผมนานเกือบชั่วโมง

            แพ..โอนเอียงไปมา ซ้ายทีขวาที จนทุกคนเวียนหัว เป็นครั้งที่รุนแรงที่สุด อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ภายในแพ..ที่นอนหมอนมุ้ง ข้าวของเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน พ่อตะโกนบอกพวกเราว่าไม่ต้องกลัว..เชือกจะไม่ขาดแน่นอน

            แม่ตะโกนบอกพ่อ..ถ้าเชือกขาดแพจะคว่ำนะพ่อ ว่าแล้วแม่ก็พาลูกๆทั้งหมด ๔ คนขึ้นไปนั่งหลบฝนบนฝั่ง..จำได้ว่าตรงนั้นมีศาลาท่าน้ำของชลประทาน

            แม่ส่งเราขึ้นฝั่งแล้ว ก็ต้องลงไปที่แพ เพื่อช่วยพ่อที่กำลังลงไปในคลอง พ่อว่ายน้ำสำรวจเชือกที่ละเส้นว่ายังยึดโยงอยู่กับเสาแน่นหนาแค่ไหน..แม่ร้องบอกให้พ่อขึ้นมาเพราะกลัวพ่อจะเป็นตะคริว..

            เหตุการณ์ในค่ำคืนนั้น..ไม่เคยลบเลือนไปจากความทรงจำของผมได้เลย ผมสงสารพ่อกับแม่..ที่ท่านอดทนและสู้ชีวิต..ความสงสารในวันนั้น กลับกลายเป็นบทเรียนให้ผมสู้ชีวิต..เช่นเดียวกัน

            วันนี้..ลมแรงเหมือนค่ำคืนนั้น มองจากบนบ้านลงมา ไม่เห็นผืนน้ำ แต่มองเห็นเป็นทิวไม้สีเขียวร่มครึ้ม..กาลเวลาที่ผ่านเลยกำลังบ่งบอกถึงการเจริญเติบโต

            เพราะเหตุที่พบเจอปัญหาและอุปสรรค มีความอดทนและสู้ชีวิต มีความพากเพียรมานะเรียนหนังสือ..จนทำให้มีวันนี้ วันที่มีชีวิตที่มั่นคงกว่าแต่ก่อน

            สะท้อนให้คิดต่อไป..หากจะเลือกกำหนดว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร.?.จงทำปัจจุบันให้ดีที่สุด..

ชยันต์  เพชรศรีัจันทร์

๒๗  พฤษภาคม  ๒๕๖๑

   

 

       

           

 

 

[ผีชรา]

เรื่องน่าอ่านครับ ผมเติบโตริมฝั่ง เจ้าพระยา..ยุคสี่สิบกว่าปีก่อนนั้น แถวๆริมฝั่ง เขตบางคอแหลม..บางโคล่..บางโพงพาง แม้จะอยู่ใน กทม.ก็มีเรือนแพ อยู่ริมฝั่ง เช่นกัน

  ต้นลำพูก็เยอะ หิ่งห้อย. ในยามค่ำคืน เห็นเป็นเรื่องธรรมดา

..บ้าน ท่าน ผอ.  ร่มรื่น น่าอยู่ ครับผม