๗๗๓. ทักษะชีวิตที่ดำเนินควบคู่กับการทำงานราชการ

พื้นที่นี้ คือ ผืนนาของแม่ปู่เรยกให้ปู่เรของฟ้าคราม เนื้อนที่ ๕ ไร่...ความจริงแล้ว ปู่เรให้น้องชายทำเพื่อส่งหลานสาวให้เรียนจนจบปริญญาตรีจากหอการค้าและจบเภสัชกร รวม ๒ คน...ซึ่งปู่เรให้น้องชายทำตั้งแต่หลานสาวสองคนยังแบเบาะ...จนบัดนี้ทั้งสองคนได้จบการศึกษาแล้ว ปู่เรจึงมอบให้พ่อเพรียงของฟ้าครามดูแล...ซึ่งก็ไม่ได้ทำ โดยแบ่งให้คนอื่นเช่าเพื่อทำนาต่อไป โดยได้ค่าเช่า ๒ งวด ๆ ละ ๕,๐๐๐ บาท แต่ต้องทำสัญญากันทุก ๆ ปี เพราะปู่เรกลัวเรื่องการครอบครองปรปักษ์ในที่ดิน...ใช้สิทธิ์ในการครอบครองที่นา...ครอบครัวเราเสียภาษีที่นาให้กับรัฐทุกปี พวกเราทำกันตามกฎหมายทุกอย่าง 

๑๖ เมษายน ๒๕๖๑...ครอบครัวเราจึงขับรถยนต์ไปดูที่นาที่เขาเช่ากัน...เห็นถึงความเรียบร้อย การดูแลผืนนาแห่งนี้ดีอยู่...สมัยครั้งที่ปู่เรยังทำงานราชการอยู่ เมื่อตอนที่อาจารย์ภัครกับพ่อเพรียงของฟ้าครามยังรุ่น ๆ พี่ฟ้าคราม ปู่เรพาลูกสองคนไปปลูกต้นตาลที่นากันได้ ๒ แถว (ตอนนี้คิดว่าน่าจะอยู่ราวประมาณ ๔๐-๕๐ ต้น)...ปู่เรบอกว่าปลูกทิ้ง ๆ ไว้ เผื่ออนาคต ลูก-หลาน จะได้ใช้ประโยชน์จากต้นตาลได้ (นี่คือ ความคิดของคนรุ่นพ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ที่คิดจะทำเผื่อลูก-หลาน...มิได้คิดเพียงแค่ส่วนตนเท่านั้น)

ในวันดังกล่าว ปู่เร-ย่าบุษ ชวนพี่ฟ้าครามไปนาด้วย...เพราะต้องการให้เธอไปเห็น รับรู้ว่าปู่เร-ย่าบุษ ทำอะไรไว้ให้กับลูก-หลานบ้าง...เธอบอกว่า "ต้นตาลใหญ่มาก"...จะไม่ให้ใหญ่ได้ไง!!! เพราะมันใช้เวลาร่วม ๓๐ ปีแล้วที่ปู่เร ลุงภัครและพ่อเพรียงได้ร่วมกันปลูกมา...มาคราวนี้ มีบางต้นที่ตาย ปู่เรได้สอนให้พี่ฟ้าคราม ลงมือปลูกต้นตาลเพื่อทดแทนต้นที่ตายไป จำนวน ๕-๖ ต้น ซึ่งเธอก็ร่วมมือปลูกด้วยดี

มาในสมัยนี้ ทำให้เราเรียนรู้ถึงเรื่องการรับราชการดีว่า...เมื่อรับราชการแล้ว เราควรมีอาชีพอื่นเสริมได้อีกด้วย เป็นการรู้จักเรื่อง ทักษะในการใช้ชีวิตที่รอบคอบและระมัดระวัง!!! เพราะสมัยนี้จะประมาทต่อชีวิตไม่ได้เลย...จะเอาอะไรแน่นอนกับการใช้ชีวิต เราต้องไม่ประมาทเท่านั้น จึงจะอยู่รอดได้...ปัจจุบัน ทักษะชีวิตสำคัญมากกว่าสิ่งใด ๆ อีก ทำเช่นไร จึงจะดำเนินชีวิตให้อยู่รอดได้...ไม่จำเป็นต้องทะเยอทะยาน อยาก...แค่ให้ชีวิตอยู่รอดในแต่ละวันได้เท่านั้นเอง...สำหรับครอบครัวของเรา ๆ เตรียมตัวกันเสมอและไม่ประมาทต่อการใช้ชีวิต...บางคนอาจมองว่า...เหมือนคนคิดมาก...แต่เราขอบอกเลยว่า "เราพึ่งพาตนเองมากกว่าจะไปพึ่งพาคนอื่น" หากเราทำได้ เราก็ทำ...นี่คือ ชีวิตของพวกเรา...ความแน่นอน คือ ความไม่แน่นอน...และความไม่แน่นอน คือ ความแน่นอน...เพราะสองสิ่ง มันจะกลับกันไปมา นั่นเอง

ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ

บุษยมาศ  แสงเงิน

๑๘ เมษายน ๒๕๖๑