ลำนำความคิด กับ บันไดข้างถนน


ต้นทาง ...

เช้าวันอาทิตย์ (๒๕ ก.พ.๖๑) รอดูมวยคู่ "ศรีษะเกษ กับ เอสตราดา" จนจบ
แล้วค่อยออกมาทำงานในมหาวิทยาลัยต่อ

..

ระหว่างทาง ...

ใช้ถนนเส้นวงแหวน หมายเลข ๑๒๑ ตัดเข้ามาทางตำบลป่าแดด เรียบลำน้ำปิง
ไปโผล่ "กาดนัดช้างคลาน" เพื่อเดินดูของมือสอง อันเป็นการพักผ่อนหย่อนใจ
สักเล็ก สักน้อยก็ยังดี

ได้กระเป๋าเล็กมือสองมาเพื่อเอาไว้ใน External Harddisk ใบละ ๒๐ บาท ๕๐ บาท
ก่อนออกจากกาด แวะซื้อข้าวเหนียวห่อใบตองสำหรับข้าวมื้อแรกของวัน
ซึ่งก็ปาเข้าไปเที่ยงกว่า ๆ แล้ว เพราะเริ่มรู้สึกถึงความหิว

ออกจากกาด คิดถึง "ชาปักษ์ใต้" ที่ขายอยู่บริเวณร้านหนังสือประจำตัว
จึงขับรถแวะมาจอดหน้าร้านหนังสือที่บังเอิญมีที่ว่างอยู่พอดี

..

..

ซื้อเสร็จรู้สึกหิวขึ้นมาแบบจะหวิว ๆ ร่างกายคงส่งสัญญาณว่าต้องทานแล้วกระมัง
แอบเห็นบันไดหน้าธนาคาร UOB ที่วันนี้ไม่เปิดทำการ หยิบข้าวเหนียวใบตอง
ชาเย็น มาหย่อนก้นตัวเองลงที่บันไดนี้

สภาพของบันได คือ มีเศษใบไม้ เศษฝุ่นเลอะ ๆ เทอะ ๆ บ้าง
แต่ไม่มีใคร รู้สึกถึงความเป็นส่วนตัวมาก ๆ

นั่งลงได้ก็จัดการข้าวเหนียวใบตอง กับ ชาเย็น ทันที

ระหว่างทาน มีคนเดินไป เดินมา ผ่านหน้า แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร
ทางใครทางมัน คิดแบบนั้น สงสัยจะหิวมาก

..

..

เวลามองออกไปข้างหน้าก็เห็นเหมือนในภาพข้างบน มุม ๆ มีร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดที่เพ่ิ่งมาเปิดใหม่
ไกล ๆ มีโรงแรมมณีนาคราให้เห็นอยู่บนฟ้า

สายลมเย็น ๆ อ่อน ๆ พักมาปะทะผิวกายเป็นระยะ แดดร้อน แต่ใต้ร่มเย็นสบาย

สักแป๊บ มีแม่บ้านของร้านหนังสือเดินผ่านมา แล้วทักทายเหมือนรู้จักกันมานาน

"อาจารย์ มานั่งอะไรตรงนี้"

ได้แต่ยิ้มแล้วตอบคุณป้ากลับไปว่า

"มานั่งทานข้าวครับ สบายดี ยังไม่เข้าไปร้านหนังสือเลย"

..

ลำนำความคิด ..

..

ระหว่างการนั่งพักอยู่ตรงนั้น เห็นคนเดินไปเดินมา ไม่รู้จักกัน
รู้สึกถึงความเป็นส่วนตัวสุด ๆ

รู้สึกถึง "การปล่อยวาง" หรือ "การไม่ยึดติด" ในสิ่งที่ตัวเองเป็น

เป็นครูบาอาจารย์ เท้าก็ติดดินเช่นคนอื่น ๆ
ไม่ได้อยู่สูงกว่าคนอื่นตรงไหนเลย

โลกสอนเราแบบนั้น
สอนให้เราว่า เกิดมาอย่างไร เมื่อตายไปกลับไปอยู่แบบนั้น
จะมัวมายึดติดอะไรให้ทุกข์ใจหนักหนา

หากพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต
วันนี้เราอยากจะทำอะไรมากที่สุด

..

..

มนุษย์ผู้มีอัตตา หรือ ตัวตน เป็นของตัวเอง
ตัวเองเป็นคนสร้างสิ่งเหล่านี้ขึ้นมา แล้วหลงยึด หลงติด ไปกับมัน

ฉันเป็นอย่างนั้น ฉันเป็นอย่างนี้
ใครมาเอาของฉันไปไม่ได้

ไม่ทุกข์กันตลอดชีวิตหรือนี่
เพราะมีเวลาผ่านไปในชีวิต
ทุกอย่างเป็นของฉันไปเสียหมด

ดูน่าอเน็จอนาถใจแท้

ตายไปเมื่อไหร่
มันจะเป็นของ ๆ เราอยู่ไหม

..

..

นั่งไป ก็คิดไปอย่างสงบเย็น
เหมือนพักชีวิตให้หยุดนิ่งลงบ้าง

ทำงานทุกวัน ก็ดิ้นมาทุกวัน
มีแพลนว่าจะทำอย่างนั้น อย่างนี้ ตลอดเวลา

เหนื่อยนัก พักหน่อย ปล่อยวาง
พักลงข้างทางไปบ้าง

หนทาง คือ สงบ ไม่ใช่ ความวุ่นวาย
ที่มานั่งยึดติดสิ่งสมมติเหล่านั้น

นั่งขอบคุณโลกว่า วันนี้ฉันยังมีชีวิตอยู่
รู้จักทำประโยชน์สุขให้ผู้อื่นบ้าง

ชีวิตจะได้มีคุณค่าและมีความหมายบ้าง

..

ปลายทาง ...

..

ลุกขึ้น ไปทำงานต่อ
ความรับผิดชอบรอเราอยู่
ให้เป็นตามครรลองเช่นนั้นต่อไป

บุญรักษา วันหยุดทุกท่าน ;)...

..

..

หมายเลขบันทึก: 645102เขียนเมื่อ 25 กุมภาพันธ์ 2018 17:25 น. ()แก้ไขเมื่อ 25 กุมภาพันธ์ 2018 17:25 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (8)

เชียงใหม่มีช้างคลาน พัทลุงมีช้างค่อม

ไปต่อเร็วจัง กำลังสบาย ^_,^

มีพี่ที่เคารพเล่า ถูกถามว่า ทำงานแล้วลดอัตตา หรืออัตตาเพิ่ม

โห...พลอยต้องมาทบทวนใจตัวเราเองเป็นระยะ ๆ บ่อย ๆ ไปด้วย

.ใช่ครับ

โลกบอกว่า

เรามาแบบใด

ก็จากไปในแบบนั้น

...

ขอบคุณครับ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท