***...บันทึกแห่งความทรงจำ ครั้งหนึ่งในชีวิตกับงานพระราชพิธีถวายพระเพลิงพระบรมศพ ฯ ตอนที่ 2 : ก้าวสู่ความหวังใหม่- ความอดทนสิ้นสุด ...***

ก้าวสู่ความหวังใหม่

 เช้าตรู่ของวันที่ 25 ตุลาคม  2560  ประชาชนทยอยเข้ามาเพิ่มจำนวนจนถึงหลักแสน   ต่างปักหลักคอยอย่างใจจดจ่อ...อยู่จุดคัดกรองทั้ง 9 แห่ง   ทุกคนล้วนมีความตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะเข้าไปกราบถวายบังคมลาพ่อหลวงฯ  ให้ใกล้ที่สุดเท่าที่จะทำได้  ตนเองและเพื่อนตัดสินใจกลับมาจุดคัดกรองที่ 5 (สะพานมอญ) อีกครั้งหนึ่งและก้าวเท้าเข้าเขตเส้นฟางสีเหลืองเป็นคนสุดท้ายของกลุ่มประมาณ 4000 คน  ที่คาดการณ์ว่าจะได้เข้าไปจุดคัดกรอง เพื่อเข้าสู่ด้านในมณฑลพิธีท้องสนามหลวง   และได้ให้สัมภาษณ์ ผู้สื่อข่าวจากทีวีช่องเดอะเนชั่นฯ  เป็นการก้าวสู่ความหวังใหม่   

เชิญคลิกชมการให้สัมภาษณ์ แยกพิทักษ์ จุดคัดกรองที่ 5 สะพานมอญที่นี่

 แม้ไม่เคยพบ-รู้จักกันมาก่อน  ต่างมีจิตเอื้ออาทร ต่อกันอย่างดียิ่ง...ถ้อยที-ถ้อยอาศัย

ร้านค้าบริเวณนั้นมีน้ำใจบริการน้ำดื่มฟรี และอำนวยความสะดวกเรื่องการใช้ห้องน้ำ                        

ความหวังพังทลาย -  ความอดทนสิ้นสุด 

คณะฯของเราต่างเฝ้ารอคอยด้วยความหวังอย่างเต็มเปี่ยมในหัวใจ   หลายคนเดินทางมาถึงตั้งแต่เวลา  04.00 น. รวมทั้งแม่ชีทั้ง 2 คน  พวกเราใช้เวลานั่ง-ยืนอยู่บนท้องถนนอย่างอดทน ท่ามกลางแสงแดดจ้าที่แผดเผาแทบจะละลาย   ฝนตกลงมาทักทายตามมารยาท  ยิ่งเวลาผ่านไปยิ่งมีผู้คนทยอยมาต่อแถวยาวเหยียดเลยไปจนถึงปากคลองตลาด นับได้เป็นหมื่นๆคนทีเดียว   ต่างมีความหวังว่าน่าจะได้เข้าไปด้านใน    ระยะเวลากว่า 15 ชม. มีการกระทบ-กระทั่งถกเถียงกันอยู่  2 ครั้ง    เหตุเกิดจากการแซงคิวยามเคลื่อนตัวไปข้างหน้า ...คนมาบ่ายโมงแต่กลับเบียดเสียดไปอยู่คู่กับคนมา 6 โมงเช้าก็มี  คนมาบ่าย 3 โมงเย็นไปยืนนำหน้าคนที่มา 7 โมงเช้าก็เยอะ   คนที่เพิ่งมาช่วง  6 โมงเย็นลัดเลาะไปแทรกอยู่แถวหน้าๆ อีกเป็นโขยง ....เป็นการยากที่จะจัดระเบียบหากไร้จิตสำนึก  
   

20.00 น. เป็นช่วงเวลาแห่งความหวังที่จะเคลื่อนไปสู่จุดคัดกรองฯ เวลาคืบคลานไปอย่างช้าๆ จวบจนเวลา  23.00 น. เจ้าหน้าที่ยืนถือโทรโข่งประกาศว่า คนเต็มแล้ว   ไม่สามารถเข้าไปในมณฑลพิธีท้องสนามหลวงได้ ขอให้ประชาชนแยกย้ายกันกลับบ้าน   ใครยังอยากอยู่ต่อให้ไปที่ถนนราชดำเนินเพื่อดูการถ่ายทอดสดจากจอโปรเจคเตอร์  
พลัน...เสียงอื้ออึงและโห่ร้องของฝูงชนที่เฝ้ารอคอยดังขึ้นมาโดยไม่ได้นัดหมาย   บางคนปล่อยโฮ....อย่างสิ้นหวัง บางคนโกรธขึ้งถามหาเหตุผล คณะของเราไม่มีใครได้เข้าไปสักคนเดียว  บางท่านมาคอยตั้งแต่ตี 4  มันหมายความว่าอย่างไร    บางคนเสียความรู้สึกอย่างรุนแรง  ถามหาผู้รับผิดชอบฯลฯ   ....ณ ยามนี้ ตรงจุดคัดกรอง... ไม่มีเจ้าหน้าที่ปฏิบัติงานสักคน เหลือเพียงอาสาสมัคร 4-5 คน ที่คอยโบกรถให้กับหน่วยงานที่ต้องผ่านเข้า-ออกประตู   ประชาชนต่างเคว้งคว้าง... ความหวังพังทลาย -  ความอดทนสิ้นสุด     

                            ***...ขอขอบคุณผู้เข้ามาเยี่ยมชมทุกท่านนะคะ...***