๖๑๑. ข้อคิด..ชีวิตครู..ในบทเพลงพระราชนิพนธ์..ความฝันอันสูงสุด..

เมื่อ พ.ศ. 2512 ท่านผู้หญิงมณีรัตน์ บุนนาค ได้รับพระราชเสาวนีย์จาก สมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถ ให้เขียนบทกลอนแสดงความนิยมส่งเสริมคนดี ให้มีกำลังใจทำงานเพื่ออุดมคติเพื่อประเทศชาติ ออกมาเป็นกลอน 5 บท 

สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถโปรดให้พิมพ์บทกลอนนี้ลงในกระดาษการ์ดแผ่นเล็ก ๆ พระราชทานแก่ข้าราชการ ทหาร ตำรวจ พลเรือน และผู้ทำงานเพื่อประเทศชาติ เตือนสติมิให้ท้อถอยในการทำความดี ต่อมา สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถได้กราบบังคมทูลพระกรุณาขอให้ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงใส่ทำนองเพลงในคำกลอน “ความฝันอันสูงสุด” ใน พ.ศ. 2514 ขับร้องโดย ท่านผู้หญิงมณีรัตน์ บุนนาค                                                                                                                                                                                                                                                                                                 “ขอฝันใฝ่ในฝัน..อันเหลือเชื่อ ขอสู้ศึกทุกเมื่อไม่หวั่นไหว ขอทนทุกข์รุกโรมโหมกายใจ ขอฝ่าฟันผองภัยด้วยใจทะนง..”

ทุกคน..ควรมีความฝัน จะทำตามฝันได้หรือไม่ได้..เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งแต่ละคนก็มีแนวดำเนินชีวิตที่ผิดแผกแตกต่างกันไป เพื่อไปสู่จุดหมายแห่งความฝันนั้น ผมก็..เช่นเดียวกัน..มีความฝัน..ควบคู่กับวิชาชีพครู ที่เคยถึงฝั่งฝันเล็กๆหลายครั้ง แต่ก็ยังฝันต่อไป สู่ฝันอันยิ่งใหญ่..ด้วยการสร้างแรงบันดาลใจในการทำงานอยู่ตลอดเวลา..

งานครู..ที่ต้องใช้ครุศาสตร์ เป็นงานหนัก..ทั้งหน้าที่และความรับผิดชอบ..ต้อง “สู้ศึก” ที่ไม่ได้หมายถึงการสู้รบปรบมือกับใคร แต่ต้องอดทน อดกลั้น ในการต่อสู้ความไม่รู้และไม่เข้าใจของนักเรียน ตลอดจนพฤติกรรมที่ไม่พึงประสงค์ทั้งหลาย ที่ครูจะต้องขัดเกลา อบรมบ่มนิสัยให้เขาเป็นคนดี และครูต้องมานะพากเพียร ในการถ่ายทอดวิชาความรู้และวิชาทักษะชีวิตให้นักเรียน ด้วยใจที่เป็นธรรม...

สำหรับผมแล้ว..ทนทุกข์.มาจนถึงกระทั่งได้ผ่อนคลายในทุกวันนี้ แต่ก็ยังมีเรื่องราวรุกโรมโหมกระหน่ำ ให้ต้องเหน็ดเหนื่อย เพราะคำว่าโรงเรียน..ไม่ได้มีเฉพาะการเรียนการสอนเท่านั้น ยังมีงานพัฒนาอาคารสถานที่และสิ่งแวดล้อม..ด้วย

การบริหารจัดการโรงเรียนขนาดเล็ก..ที่ก้าวข้ามผ่านความขาดแคลนบุคลากรมาได้ในระดับหนึ่ง..แต่ยังไปไม่ถึงความพร้อมด้านห้องเรียนและอาคารเรียน..นับเป็นปัจจัยที่สำคัญ เมื่อเทียบกับการเจริญเติบโตของสถานศึกษาในช่วง ๑๐ ปีที่ผ่านมา....

ผมถามตัวเองอยู่เสมอ..ว่าผมต้องทำอย่างไรบ้าง..ความขาดแคลนต่อเนื่องในปัจจัยที่จำเป็นสำหรับนักเรียน..เป็นภัยอย่างร้ายแรง..ผมจะสู้และฝ่าฟันเรื่องนี้ไปให้ได้..ด้วยใจทะนง คือจิตใจ..ที่ไม่ยอมปล่อยทิ้งนักเรียนกลางคัน...

          “จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด จะรักชาติจนชีวิตเป็นผุยผง จะยอมตายหมายให้เกียรติดำรง จะปิดทองหลังองค์พระปฏิมา..”

วิชาชีพครู..เป็นวิชาชีพชั้นสูง มีจรรยาบรรณและระเบียบกฎเกณฑ์ ตลอดจนมีมาตรฐานตำแหน่ง.ถ้าครูได้ศึกษาและปฏิบัติโดยเคร่งครัด จะช่วยเสริมส่งอาชีพการงานและนำพาให้องค์กรและลูกศิษย์เจริญก้าวหน้า..ผมยังยึดมั่นในระเบียบวินัย ที่เป็นไปเพื่องานราชการ ไม่เอารัดเอาเปรียบ และปรับปรุงตนเองทันทีที่พบข้อบกพร่อง ก็ถือว่าได้ตอบแทนคุณประเทศชาติ ตอบแทนคุณแผ่นดิน..ไปตลอดชีวิตจะหาไม่ ไม่เคยเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ ไม่คอยแต่จะพูดปดมดเท็จ หรือดีแต่พูด..แต่ใช้การปฏิบัติงานปฏิบัติตนเป็นเคริ่องวัด..และไม่สนใจในคำสรรเสริญเยินยอ ใครไม่เห็น..เราก็เห็นผลของงานอยู่ดี...

          “นี่คือปณิธานที่หาญมุ่ง หมายผดุงยุติธรรม์อันสดใส ถึงทนทุกข์ทรมานนานเท่าใด ยังมั่นใจรักชาติองอาจครัน..”

นับตั้งแต่เป็นครูมา ๓๑ ปี..จำได้เป็นอย่างดี..ถึงชีวิตนี้..ที่ยังไม่พบหนทางแห่งความสะดวกสบายในวิชาชีพ..หลายครั้งหลายครา..ที่ต้องทนทุกข์ แต่เป็นทุกข์กายที่ให้ความสุขในหัวใจ ที่ทำให้สามารถก้าวเดินไปสู่ปณิธานที่มุ่งหวัง คือ อนาคตเด็ก อนาคตชาติ...

              “โลกมนุษย์ย่อมจะดีกว่านี้แน่ เพราะมีผู้ไม่ยอมแพ้แม้ถูกหยัน คงยืนหยัดสู้ไปใฝ่ประจัญ  ยอมอาสัญก็เพราะปองเทิดผองไทย..”

ดังนั้น..ไม่ว่าจะอาชีพครูหรืออาชีพใดก็ตาม ที่อยู่ในระดับปฏิบัติการ ย่อมประสบพบเจอคำพูดที่ไม่พึงปรารถนา การกระทำที่บั่นทอนจิตใจ..ขอให้ยิ้มสู้ และก้าวต่อไป อย่าละทิ้งความฝัน และความดีงามที่ยึดถิอปฏิบัติอยู่ ก็เชื่อว่า..ผมและทุกคนจะมีชีวิตที่ดีขึ้นได้ อย่างมั่นคง มั่งคั่งและยั่งยืน แม้ตัวตาย..ชื่อก็จะยังอยู่คู่แผ่นดิน..

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๓  ตุลาคม  ๒๕๖๐

[อ.ต๋อย]

ขอบคุณครับ  จำเนื้อได้ขึ้นใจในวันนี้ครับ

[คุณมะเดื่อ]

คนเป็นครู...ท้อได้...แต่...ห้าม...ถอย !