บันทึกที่ 3 เราจะไปด้วยกัน
วันที่ 4 ตุลาคม 2560
“สำคัญไม่ได้อยู่ที่ว่าเคยไปหรือไม่ อยู่ที่ว่าจะไปหรือเปล่า”
วันนี้เราได้ดูแลความเรียบร้อยและดำเนินการสอบวิชาการงานอาชีพและเทคโนโลยีชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ซึ่งต้องยอมรับว่าข้อสอบที่เราทำมานี้ อิงตัวชี้วัดของภาคเรียนที่ 1 ล้วน ๆ คลอดออกมาเป็นข้อสอบเมื่อคืนก่อนที่จะมาสอบเด็ก เนื่องจากครูที่สอนอยู่ก่อนหน้านี้ท่านเกษียณอายุราชการไป จึงได้มารับช่วงต่อเมื่อวานนี้ จากการทำข้อสอบผลที่ได้ออกมาเป็นที่น่าพอใจ ส่วนหนึ่งอาจมาจากที่นักเรียนทำคะแนนได้ดี แต่ส่วนใหญ่มาจากการให้เหตุผลตอนเฉลยคำตอบมากกว่า เด็ก ๆ สามารถให้เหตุผลประกอบการตอบคำถามได้ โดยเล่าถึงสถานการณ์ในชีวิตประจำวันที่ตนเองเคยพบเจอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการซักผ้า การรีดผ้า การจัดเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด เครื่องมือช่าง เครื่องมือทางการเกษตรต่าง ๆ นั่นแสดงให้เห็นว่าเด็ก ๆ อยู่ที่บ้านก็มีกิจกรรมที่ได้เรียนรู้ด้วยตนเอง เมื่อทำข้อสอบเสร็จก็ให้นักเรียนวาดรูปแสดงความเป็นตัวเองออกมา บางคนถึงขั้นเอากระจกมาส่องใบหน้าตัวเอง เห็นแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ การทำกิจกรรมนี้นอกจากจะทำให้เห็นพรสวรรค์ของใครบางคน ยังทำให้รู้จักนักเรียนมากยิ่งขึ้น
พรสวรรค์กับพรแสวง มักจะมาคู่กันเสมอ ยิ่งถ้ามีทั้งสองอย่าง เราก็จะได้มีอะไรที่ยิ่งใหญ่กว่าสิ่งที่ติดตัวมาและสิ่งที่พยายาม
พอสอบเสร็จมีความนั่งคุยกันเรื่องไปทัศนศึกษา บทสนทนาของกลุ่มที่เคยไปมาแล้วดังขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่กลุ่มที่ไม่เคยไปเงียบลงเงียบลง เราจึงเล่าเหตุการณ์ในอดีตของตัวเองให้เด็ก ๆ ฟังเพื่อให้เขาเรียนรู้ว่า “สำคัญไม่ได้อยู่ที่ว่าเคยไปหรือไม่ อยู่ที่ว่าจะไปหรือเปล่า” เด็ก ๆ ที่นั่งเงียบเริ่มมีความหวังและดีใจที่อย่างน้อยการจะไปทัศนศึกษาโดยรถไฟในวันศุกร์ที่จะถึงนี้ ก็เป็นครั้งหนึ่งในชีวิตที่เขาเคยไปยังสถานที่นั้น ๆ
ความเห็น (2)
เดินทางด้วยความปลอดภัยทั้งครูและลูกศิษย์ ;)...
