บันทึกที่ 2 โรงเรียนไผ่ล้อม (สลากกินแบ่งสงเคราะห์ 46)
วันที่ 3 ตุลาคม 2560
“ไม่มีจุดเริ่มต้นใดที่จะมั่นคง และไม่มีจุดหมายใดที่จะสั่นคลอน”
การเริ่มต้นในการทำงาน แรก ๆ เราอาจจะยังงง ๆ เคว้งคว้าง ไม่รู้ว่าจะเริ่มอะไร จากตรงไหนดี แต่หลังจากนั้นสักระยะ เส้นกราฟในการทำงานจะนิ่งขึ้น และจะพุ่งทะยานขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงจุดหมายที่มันมั่นคง แต่ต้องมีข้อแม้ว่าระหว่างตั้งแต่ที่เราเริ่มต้นไปจนถึงก่อนที่จะบรรลุจุดหมาย เราได้สร้างความมั่นคงให้กับจุดหมายมากเพียงใด ความมั่นคงของจุดหมายที่แท้จริงจึงไม่ได้อยู่ที่จุดหมาย แต่อยู่ที่ระหว่างทางเพื่อไปถึงจุดหมาย ว่าเราได้ทำอย่างเต็มที่ เต็มใจ เต็มความสามารถหรือไม่ จุดหมายจึงไม่ใช่สิ่งที่เราจะสามารถก้าวกระโดดไปถึงได้โดยไม่ต้องข้ามผ่านสิ่งใด อาจจะมีทางลัดบ้าง แต่ถึงอย่างไรเราก็ต้องเดินผ่านทางลัดนั้นไป
เราต่างเติบโตบนความไม่แน่นอนของชีวิต ความแน่นอนของชีวิตก็คือความไม่แน่นอนในแต่ละจังหวะชีวิตนั้นแหละ ซึ่งสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ จะช่วยให้ความแน่นอนเกิดขึ้นกับจุดหมายปลายทางของเราที่มีแนวโน้มไปทางมั่นคงมากกว่าสั่นคลอน ทั้งที่มันไม่แน่นอนมาตลอดทาง
เข้ามาในโรงเรียน มีป้ายเขียนทางบอกไว้ เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาได้ เดินตามป้ายในโรงเรียน
บ้านพักของคุณครู มีประตูฟ้าสดใส จะปลูกดอกไม้ไป รอบบ้านไว้ให้งดงาม
อาคารสำนักงาน สีเขียวครามแสนสดใส อากาศเย็นสบาย แสนชื่นใจในอารมณ์
คุณครูมาต้อนรับ ด้วยคำศัพท์ที่คุนหู สวัสดีเจ้าน้องคุณครู ปะมาอยู่โรงเรียนตวยกัน
โรงเรียนของเราน่าอยู่ ขอให้ครูใจดีทุกคน ขอให้เด็ก ๆ นั้นไม่ซุกซน ให้ทุกคนอยากมาโรงเรียน
ความเห็น (2)
"ระหว่างทาง" มีคุณค่ากว่า "ปลายทาง" ;)...
Wasawat Deemarn เชื่อมั่นแบบนั้นเสมอมาค่ะ