ตอนที่ 22 รักษาตัวรอดคือยอดคน
ตื่นเช้ามานั่งสวดธรรมจักรแปลต่อด้วยสมาธิและแผ่เมตตาเสร็จแล้วนั่งฉันของว่างเตรียมขนขยะไปทิ้งที่นี่เราต้องดูแลตนเองตนเองก่อนก่อนจะขอความช่วยเหลือจากใครขยะเราแยกไว้เป็นถุงแล้วขณะที่เปิดประตูศาลาออกมานอกลานวัดสายตาเราเหลียบเห็นกระต่ายสองแม่ลูกกำลังกินหญ้าออ่นที่พึ่งตัดอยู่หน้ารถพอเราเดินไปจะถ่ายภาพมันกลัวและวิ่งหลบเข้าป่าไป
ทำให้คิดถึงบ่อพันขันความฝันที่เราเคยต่อสู้เพื่อการฟื้นฟูอนุรักษ์สัตว์ป่าตอนนั้นเราเพราะกระต่ายได้ร้อยกว่าตัวอยากให้มันขยายพันธ์ุในป่าหลวงปู่ทวกกับเราเลยไล่เข้าป่าดงหนองดักดานต่อมาไม่นานเรานั่งม้าบักศรีดุ่ยเข้าไปบ้านเด่นราษฎร์เห็นชาวบ้านนั่งปิคอัพมาห้าหกคนสะพายปืนคนละกระบอก
เราหยุดมาถามว่าพากันมาทำอะไร โยมเขาบอกว่ามาล่าสัตว์ เราบอกว่าอย่ายิงกระต่ายนะพึ่งปล่อยให้มันขยายพันธ์ุ เขาบอกว่าที่นี่ป่าสาธารณะเราต้องยอมและรีบหนีเพราะเราไม่ขลังพอที่จะประลองกระสุนตะกั่วได้ โอนอประเทศไทยเราไม่มีอำนาจหน้าที่อะไรมีแต่หัวใจเท่านั้น เลยต้องถอยรู้อย่างนี้แล้วคุณมานะยังจะให้ไปติดต่อขอหงษ์ดำไปปล่อยบ่อพันขันอีกหรือ
รถเราวิ่งเอาขยะไปทิ้งวิ่งตามถนนสายโทมัสชัมเตอร์ชึ่งเป็นชื่อนายพลเขานำมาตั้งเป็นชื่อตำบลชัมเตอร์ขึ้นกับเมืองโคลัมเบียของSouthCarolina มีรูปปั้นของเขาที่capitalHouseหรือศาลากลางจังหวัด ขากลับเราวิ่งรถเก็บภาพชุมชนส่งมาฝากคณะกรรมการขับเคลื่อนศูนย์ศึกษาบ่อพันขันเพื่อให้เกิดการเรียนรู้ไปพร้อมกันสวัสดี
อ.ขาว
8/5/60
9.00 น.
ไม่มีความเห็น