อำนาจนำมาซึ่งความพิกลพิการ
“อำนาจนำมาซึ่งความพิกลพิการ” คำกล่าวนี้ ไม่ไกลเกินจริง
แถมเป็นข้อเท็จจริงล้วนๆที่ปรากฏขึ้นในสังคมไทย
เราไม่ต้องสังเกต แถมพบเห็นได้จนชินชา กลับกลายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติ (ที่ต้องปฏิบัติหรือเปล่า?)
ด้วยการสั่งสอนต่อๆกันมาว่า “เป็นเจ้าคนนายคนจะดีมาก”
ใครต่อใครจึงต่างแสวงหา “อำนาจ”
ไม่ว่าจะเป็นไปในรูปแบบของตำแหน่ง ฐานะทางสังคม ฐานะทางเศรษฐกิจ
เมื่อมีแล้ว สังคมจะมีการอำนวยความสะดวกให้เต็มที่ ชีวิตเขาเหล่านั้นจึงเป็นไปอย่างฉิมพลีมีความสุข
มีอำนาจน้อย ต่างถ้อยทีถ้อยอาศัย ทำงานทำการได้บ้าง
พอมีอำนาจมากๆ มากไปนานไป ชีวิตก็กลายเป็นคนพิการเต็มรูปแบบ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
วิญญาณความเป็นคนง่อย หลงตัวเอง มือไม้อ่อนแรง จิตไม่ปกติมาครบ
พูดแล้วมันเป็นเรื่องตลกร้ายอย่างแรง
เมื่อพบเจอผู้มีอำนาจ ที่ไม่สามารถดูแลตัวเองได้
จะดื่มน้ำกินข้าว ต้องมีการอัญเชิญรินให้ยกให้ แถมเชิญแดกค่ะ/ครับท่าน
ไปไหนมาไหน ต้องให้มีผู้คนกล่าวชื่อเรียกชื่อตนเอง
ไม่ทราบว่าท่านเขาความจำเสื่อมหรือเปล่าที่ต้องให้คนเขาเรียกชื่อตัวเองให้ฟังบ่อยๆ
ยามเมื่อท่านได้ยินเสียงปรบมือ โลกของท่านดูสดใส ตาเปล่งประกายความภาคภูมิใจ
ท่านคงไม่รู้ด้วยซ้ำไป นั่นอาจจะเป็นเสแสร้งแกล้งยิ้มเยาะเพื่อสมเพชเวทนาท่านก็ได้
ถึงห้วงเวลาที่อำนาจหมดอายุลง โลกที่ท่านอุปโลกน์พลันพังครืนลงมาย่อยยับ
ราชสีห์ผู้ยิ่งใหญ่ที่เคยผงาด ก็กลายมาเป็นเศษขยะของกาลเวลาที่ไม่มีใครสนใจ
หลายต่อหลายคนจึงหายไปกับห่วงเวลาของยุคสมัยที่มันเปลี่ยนผ่าน
โลกไม่เคยหยุดยั้งที่จะผลิตผู้แสวงหาอำนาจรุ่นใหม่ สร้างสรรค์มาเรื่อยๆไม่หยุดหย่อน
ทรราช คนบ้าอำนาจมากมายจึงเกลื่อนกลาดสังคม
21 กันยายน 2560
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น