@จดไว้...คนดีที่ "สมุย"@ ..

..

แม่เคยบอกว่า...พี่น้องของเราที่นั้น...มีเยอะ
หากขึ้นฝั่งแล้ว จะไปพักบ้านใครก็ไม่ลำบาก
..
คำพูดของแม่คำนั้น...ยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำของผู้เขียนเสมอมา
..
..
ผู้เขียนยังจำได้อีกว่า...
..

..
ครั้งหนึ่ง ... วันที่เรา ไปร่วมอาลัยต่อการจากไปของหลานสาว ซึ่งครั้งนั้นแม่ได้พาผู้เขียน เที่ยววนไปรอบๆ เกาะ
..
แม่พาผู้เขียนไปดูสถานที่ต่าง ๆ ที่แม่เคยวิ่งเล่น เมื่อครั้งยังเด็ก และเติบโตขึ้นมา(สมัยเมื่อครั้งที่...แม่เป็นสาวรุ่นอยู่ที่นี่)
..
แม่ชี้ให้ผู้เขียนดู...แม้กระทั่งผืนดิน ที่เคยเป็นสมบัติครอบครองของ ตากับยายมาก่อน(ตาล้อม – ยายคำ มีเดช)
..
ปัจจุบันผืนดิน ดังกล่าว แปรสภาพไปเป็นรีสอร์ท สวยสดงดงาม...ซะ...เหลือเกิน

และที่หาดพังกา แห่งนี้ ...แม่ยังบอกเอาไว้อีกว่า.. สมัยนั้น หาดแห่งนี้มิใช่เป็นหาดที่สวย...ในสายตาของคนเกาะสมุยหรอกนะ
..

..

แต่ด้วยความที่แม่ใช้ชีวิต...ตั้งแต่เล็ก...จนโตเป็นสาว
“สมุย”..คือความเคยชิน ทะเล...คือความเวิ้งว้าง...เพราะคนสมุย คือคนเกาะ ที่ไปไหน-มาไหนลำบากยากนัก...สมัยนั้น
..
โลกของสมุย...ก็คือโลกของแม่
หาดพังกา...จึงงามในความรู้สึกของแม่ มิใช่งามเพียงแค่อาทิตย์ตกดิน....ผ่านท้องทะเลแห่งนี้
แต่หาดแห่งนี้งามไปทั่วทั้งเกาะ....ในใจของแม่เสมอมา

..

..

ผู้เขียน...หวลรำลึกถึงภาพแห่งความหลัง...ครั้งวันวานที่ผ่านมา
..

ภาพหลาย ๆ ภาพ เรื่องราวหลาย ๆ เรื่องราว ...ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต…
ภาพต่างๆ เหล่านี้ ผุดขึ้นมาในห้วงแห่งความทรงจำ
มันปรากฏขึ้นมาชัดเจน แม้กระทั่งวันนี้...วันที่ผู้เขียน ได้เขียนบันทึกฉบับนี้ขึ้นมา
..
..
บันทึกฉบับนี้.. ผู้เขียนอยากบอกเล่า เรื่องราวสิ่งใดกันหรือ?
..
..
..
หากมีใครถามว่า...
วันหนึ่งวันใดข้างหน้า วันที่ผู้เขียนก้าวเท้าย้ำลงไปบนผืนแผ่นดินเกิดของแม่ ที่สมุยแห่งนี้ ... คนที่ผู้เขียนจะนึกถึง..คือใครเป็นคนแรก?
..
คำพูดประโยคหนึ่งที่...น้องพิศาล – น้องพรศรี (ญาติสนิทของแม่) เคยพูดกับผู้เขียนเอาไว้.. นานมากแล้ว....ความว่า...
“พี่..เราน่ะ!!มันพี่น้องกันนะ...ถึงเราจะอยู่ห่างไกลกันแค่ไหน.. พี่น้องก็จะเป็นพี่น้องกัน...วันยังค่ำ....."
..
แต่ ณ วันนี้... ไม่มีน้องพิศาลและน้องพรศรี... แล้ว
..
แล้วเราจะคิดถึงใครละ!!...
พี่น้องของแม่มีเยอะ...แม่บอก ชื่อคนโน้น คนนี้ ...ผู้เขียนนึกเท่าไร ก็นึกไม่ออก
..
..
แต่หากเป็นคนนี้แล้วละก็....
ภาพมันเด่นชัด..ขึ้นมาทันที
..

..

พี่สุสดี พรหมเกาะ .... เป็นญาติสนิทของแม่เพียงคนเดียว..ที่ผู้เขียน รู้สึกผูกพัน และนึกถึงขึ้นก่อนใคร
..
ถึงแม้นว่าเราจะไม่ได้เจอกันนานแล้วก็ตาม...
..
..
ผู้เขียน จำได้...ทุกครั้งที่แม่มาสมุย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม พี่สุด..จะกุลีกุจอ ตอนรับขับสู้แม่เป็นอย่างดี.. อ่อนน้อมถ่อมตน จนผู้เขียนอดรู้สึกปลื้มใจแทนแม่ไม่ได้.....
..
ทำไมผู้เขียนถึงรู้สึกเช่นนั้น
หรือนั่นอาจเป็นเพราะว่า.....เรามันไม่ใช่คนก้าวร้าว.. เราชอบคนอ่อนโยน เมื่อใจของเราเป็นเช่นนี้.. เราจึงชื่นชมคนประเภทนี้เป็นพิเศษ
..
..
ผู้เขียนไม่ได้คิดถึงพี่เค้าเพราะ...เศรษฐานะ
ผู้เขียนไม่ได้คิดถึงพี่เค้าเพราะ....มาสมุยครั้งใด ก็มีคนเลี้ยง (อิ่มจัง ... ตังค์อยู่ครบ)
ผู้เขียนไม่ได้คิดถึงพี่เค้าเพราะ....สิ่งของอื่นใดทั้งนั้น!!!
..
..
แต่คำพูดประโยคนี้ต่างหาก!!..ที่ทำให้เรา...รู้สึกผูกพันกัน
..
คำพูดประโยคนั้นก็คือ...

..
"เราน่ะ!!มันพี่น้องกัน...ถึงเราจะอยู่ห่างไกลกันแค่ไหน.. พี่น้องก็จะเป็นพี่น้องกัน...วันยังค่ำ..."