๕๓๑. นกน้อยทำรังแต่พอตัว...

นกน้อยทำรังแต่พอตัว..ถือว่าเป็นสิ่งดี แต่ต้องคำนึงถึงความมั่นคงแข็งแรงและปลอดภัยด้วย..อย่างที่พ่อหลวง..สอนพวกเราให้รู้จักสร้างภูมิคุ้มกันอย่างพอเพียง แต่ก็ต้องให้สมฐานะ พอเหมาะพอดี ประหยัดได้ แต่ก็ต้องรู้จักใช้จ่ายบ้าง..

วันนี้..นกพิราบสอนธรรมะให้ผม..ที่ศาลาท่าน้ำ ผมไปเก็บกวาด เห็นรังนกเกลื่อนกลาดอยู่กับพื้นศาลา รู้ได้ทันทีว่ารังนกตกลงมาอย่างแน่นอน เพราะแรงลม หรือไม่ก็รังนกไม่แข็งแรงพอ..มีลูกนก ๒ ตัว อายุไม่เกิน ๗ วัน..นั่งเล่นแบบสบายใจ..

ผมกำลังจะเดินหลีกไป ไม่อยากให้ลูกนกตกใจ..แต่ใจหนึ่งก็คิดว่า ถ้าเดินหนี ก็จะเหมือนคนไม่สนใจใครที่ตกทุกข์ได้ยาก ..หรือหากคิดว่าทางใครทางมัน จะใจดำเกินไปหรือเปล่าหนอ..

ผมลังเลอยู่พักใหญ่..เจ้าเขี้ยวเงิน หมาโรงเรียนสีดำสนิทเดินมาข้างหลัง..นาทีวิกฤติทำให้ผมได้โอกาสเป็นอัศวินขี่ไม้กวาด ปากก็ร้องตะโกนไล่เจ้าเขี้ยวเงินสุดเสียง ก่อนที่เจ้าเขี้ยวเงินจะขย้ำลูกนก ในวินาทีนั้น เจ้าเขี้ยวเงินก็เกือบสัมผัสไม้กวาดด้ามยาวของผมเหมือนกัน..รอดไปได้ทั้งหมาและลูกนก..

ผมอุ้ม..ใช้คำว่าหยิบดีกว่า ผมหยิบลูกนกขึ้นวางบนเก้าอี้ ดูมันไม่มีอาการตกใจเลย ผมนำรังทั้งหมดขึ้นไปวางที่เดิม เพิ่มเติมวัสดุก่อสร้างให้คงทนแข็งแรงมากขึ้น ใหญ่กว่ารังเก่า ๓ เท่า หยิบลูกนกขี้นไปวางบนรังทีละตัว ลูกนกตัวที่สอง..ใจดีเหลือเกิน ให้รางวัลผม ด้วยการฉี่อุ่นๆรดมือผม...คงเป็นสิ่งเดียวที่มันให้ผมได้ในเวลานี้..

นี่คือสิ่งที่ทำให้ผมสำนึกขึ้นมาได้ในทันที ใครดีกับเราก็อย่าลืมตอบแทนเขา..กตัญญูกตเวที..เป็นเครื่องหมายของคน(นก)ดี..อย่างแท้จริง

วันนี้..ผมจึงได้ไอเดียใหม่ ในโรงเรียนมีหลายศาลา รอบๆโรงเรียนมีต้นไม้มากมาย แต่นกก็ไม่ชอบไปทำรัง..ขยันมาทำในศาลาจนเห็นชินตา ผมน่าจะทำรังถาวร ให้เป็นบ้านเอื้ออาทรของนก..จะดีไหม..นกคงมีความสุขมากมาย ถ้าผมทำรังให้....

ผมคิดที่จะให้ความอบอุ่นแก่ครอบครัวของนกในโรงเรียน..แค่คิดก็มีความสุขแล้ว..เขาถึงพูดกันว่า.."การให้ไม่สิ้นสุด..การให้ยิ่งใหญ่และมีอานุภาพเสมอ.."

ตอนบ่ายผมเดินไปที่ศาลา เพื่อติดตามผลงาน เหมือนทำหน้าที่ผอ.ในยามปกติ คือนิเทศ กำกับติดตามและประเมินผลงานครู แต่วันนี้..ปิดเทอม..ติดตามและประเมินผลตนเองก็ได้ ประเมินความปลอดภัยของรังนก หลังจากที่เห็นนกน้อยทำรังแต่พอตัวแล้ว..ไม่ได้ผล..

ผมพบแม่นกพิราบ..นั่งกินอาหารกับลูกๆ กินไปคุยไป..ผมได้ยินไม่ชัด แต่เดาว่าคงคุยกันถึงเหตุการณ์เมื่อตอนสาย แม่คงถามลูกนกว่า “ตกใจไหม ที่ร่วงหล่นลงไปข้างล่าง”

ลูกนกก็คงเล่าอย่างละเอียด..และก็คงบอกแม่ด้วยว่า..”ไม่รู้ใคร หน้าตาดีใส่แว่นใส่หมวก มาช่วยทำบ้านให้ใหม่ด้วย” แม่นกยิ้มและคิดในใจ ”นึกว่าใครซะอีก ที่แท้ก็ภารโรงนี่เอง ที่มาช่วยลูกของแม่...”

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๕ เมษายน ๒๕๖๐