เบื้องหลังความสุขเล็กๆจาก จิตอาสา เมื่อวันก่อน

: )

สวัสดีค่ะ ผู้อ่านที่น่ารักทุกคนนน วันนี้เราก็มีเรื่องจะมาเล่าให้ฟังง
เมื่อหลายวันก่อน อาจารย์ได้กำหนดงานมาหนึ่งงาน นั้นก็คือการทำ 'จิตอาสา'
โดยไม่ได้กำหนดว่าจะต้องทำที่ไหน อะไร ยังไง ก็ได้ ไปเล้ยย ลุยยย

ก่อนอื่นน เราเองก็ชอบทำจิตอาสานะ ไม่ว่าจะเป็นตอนปี1 เราก็ได้ไปสอนหนังสือเด็กๆบนดอยทั้งปิดเทอมเล็ก และใหญ่เลย
หรือจะเป็น อาสาพาน้องเที่ยว คือโครงการที่ให้เราพาน้องๆเด็กกำพร้าไปเที่ยว หรือถ้ามีเวลาเราก็อยากจะไปอีกหลายๆอย่าง
เรารู้สึกว่าการทำดีโดยไม่หวังผลตอบแทนเป็นเรื่องที่ธรรมดาที่ทุกคนทำได้ และเป็นเรื่องที่ทำแล้วมีความสุขแบบไม่รู้ตัวเลยแหละ

ซึ่งจิตอาสาในครั้งนี้ที่จะเล่า เราไปกับเพื่อนอีก 5 คน ไปที่ มูลนิธิคนตาบอด และเป็นครั้งแรกของเราด้วยย
ก้าวแรกที่เข้าไป เอาตรงๆไม่รู้เลยว่าจะได้ทำอะไรบ้าง จะได้สอนวิชาอะไร แล้วจะได้สอนใคร บลาๆ
แต่พอไปถึง พี่แอนที่เป็นคนดูแลที่นั้นก็แบ่งให้พวกเราไปติว หนังสือให้น้องฟัง
และ วิชาที่เราได้สอนในวันนั้นคือ สังคมกับสุขศึกษา ม3 ...ตอนนั้นในใจ คืออ เป็นอะไรที่ไม่ถนัดดดเลยยย

แต่ก่อนจะบ่นจนจบประโยค ก็ได้ยินเสียงข้างหน้าพูดว่า "พี่อาสาอยู่ไหนหรอครับ" พร้อมกับเดินมาจับมือจับแขนเรา
แล้วก็พูดว่า "ขอบคุณมากๆนะครับพี่ ขอบคุณนะครับ"

ความรู้สึกตอนนั้นคือออ น้องพูดขอบคุณทั้งๆที่เรายังไม่ได้เริ่มสอนเลยด้วยซ้ำ พอได้ยิน ได้เห็นความกระตือรือร้นที่น้องอยากจะเรียน
มันทำให้เราคิดว่า เด็กที่พร้อมกว่านี้ มีโอกาศมากกว่านี้ ยังกระตือรือร้นได้ไม่ถึงครึ่งของน้องเลย และคิดต่อว่าถึงวิชาที่จะสอนเราอาจจะไม่ถนัด
แต่วันนี้เราจะทำให้ดีที่สุด ทำให้น้องได้ประโยชน์มากที่สุดจากเรา

ขอแทนชื่อน้องที่เราจะสอนว่า น้องจอ นะคะ

น้องจอกลับมาพร้อมหนังสือสังคมกับสุขศึกษาแล้วนั่งลงข้างๆเรา สักพักน้องก็เปิดโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมกับกดไปที line
โดยใช้วิธีหูฟังเสียงตลอด เหมือนมีสิริพูดให้ฟังตลอด แต่อันนี้เป็นระบบอะไรไม่รู้ของมือถือน้อง

"พี่ครับๆ นี่รูปอะไรหรอครับ" น้องส่งโทรศัพท์มาให้ดู
รูปที่เห็นเป็นรูป กลุ่มเพื่อนกลุ่มนึงดูท่าทางยิ้มแย้มสดใส ในรูปคล้ายเป็นรูปหนังสือรุ่น คนที่ดูมีความสุขที่สุดในรูปเลยน่าจะเป็น
เด็กตรงกลางที่ยิ้มสดใสมากกว่าใคร และพูดได้เลยว่า รอยยิ้มที่สดใสนั้นอาจจะไม่จำเป็นต้องมาจากดวงตาก็ได้
เพราะรูปนี้ถึงจะมองไม่เห็นตาของน้องจอ แต่ก็รับรู้ได้เลยว่าน้องกำลังมีความสุขแน่ๆ

"รูปนี้ก็น้องจอกับเพื่อนๆไง ถ่ายตอนจบมอสามหรอ รูปสวยนะ"
"พี่รู้ด้วยหรอว่าเป็นผม" น้องถามไปยิ้มไป

ตอนนั้นคิดในใจว่า น้องจะไม่มีโอกาสเห็นรูปพวกนี้เลยจริงๆหรอ ความรู้สึกมากมายอยู่ในหัว
แต่ความคิดหนึ่งที่ชัดเจนเลยก็คือ อย่างน้อยวันนี้น้องจะต้องไม่เสียเวลาที่อยู่กับเรา

ตลอดการติวหนังสือที่นี่ วันนี้ ไม่มีเวลาไหนเลยจริงๆ ที่น้องจอไม่ตั้งใจฟังพวกเราสอน
มีหลายครั้งนะ ที่เรากลัวน้องเบื่อหรือเหนื่อย เราถามน้องว่า "อยากพักก่อนมั้ย เหนื่อยหรือเปล่า"
น้องก็ตอบกลับเสมอว่า "สอนต่อได้เลยครับ ผมไหวอยู่แล้ว แต่พักก็ได้นะครับถ้าพี่เหนื่อย"

เราสอนต่อแบบยาวๆ ไม่มีพักเบรก จนถึงเที่ยง เสียงระฆังเรียกเด็กๆทานข้าวดัง

ก่อนน้องจะไปกินข้าว น้องจอพูดมาคำนึงว่า "ดีจังเลย ผมชอบที่มาสอนผมในวันนี้"
พร้อมกับยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียม

นั้นเป็นสิ่งที่อาจบอกได้ว่า ถึงเราจะไม่ได้สบตากัน แต่เราก็เข้าถึงหัวใจน้องบ้าง ไม่มากก็น้อย อิอิ

หลังจากทานข้าวเสร็จก็กลับมาติวกันต่อ
ผ่านไปสักพัก พวกเราเห็นน้องเริ่มเบลอๆ เราเลยคิดว่าควรพักก่อน แต่ตอนนั้นไม่มีอุปกรณ์หรืออะไรที่จะทำให้น้องผ่อนคลายได้เลย
แต่พอดีมีน้องที่มานั่งโต๊ะข้างๆ เค้าบอกว่าเล่นกีตาร์เป็น เราเลยบอกให้เค้าเอากีตาร์มาเล่น และร้องเพลงไปด้วยกัน
ทำให้เราได้อีกหนึ่งโมเม้นดีดีด้วยกันแบบไม่ได้คิดไว้ก่อนเลยย

หลังจากได้ผ่อนคลายไปแล้วก็ติวกันต่อ แต่เนื่องจากใกล้เย็นมากแล้ว กับเนื้อหาอีกมหาศาลลที่ถ้าติวต่อก็คงจะไม่เสร็จอย่างแน่นอน
เราเลยอัดเสียงใส่เครื่องอัดเสียงเพื่อให้น้องจะได้เอาไปฟังต่อ นอกจากนั้นแล้วเรายังทำสรุปด้วย
เผื่อว่าถ้ามีพี่อาสาคนไหนมาติว จะได้เอาสรุปเน้นๆให้น้องได้ฟังอีกรอบ

นอกจากจะได้ช่วยน้องจอติวแล้ว ยังมีอีกหนึ่งคนมาขอให้ช่วยติว ตอนน้องจอไปกินข้าวด้วย นั้นก็คือน้องมอ
ซึ่งน้องมอก็ ให้เราช่วยวิชาวิทยาศาสตร์ม.3
หลังจากสอนน้องมอ น้องก็บอกว่า "ตั้งแต่ฟังวิชาวิทยาศาตร์มา เป็นครั้งแรกเลยที่ไม่หลับ"
"พี่มี่มาสอนอีกมั้ยคะ มาอีกนะ มาช่วงหนูสอบ ช่วงเดือน กุมภา กรกฏา กันยา ธันวา มานะพี่มี่"
พอได้ยินก็ทำให้เรารู้สึกดีใจที่น้องชอบที่เรามาติว และถ้าหากมีเวลาก็อยากจะมาอีกถ้ามีโอกาส

การที่ได้มาทำจิตอาสาที่มูลนิธิคนตาบอดนี้ทำให้เราได้ข้อคิดอะไรมากมาย
หากผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ