จิตอาสา

ความรู้สึกในการได้ไปทำจิตอาสาครั้งนี้ในตอนแรกที่ได้ตัดสินใจเลือกมูลนิธิจิตอาสาเพื่อคนตาบอดเกิดความรู้สึกว่าถ้าไปแล้วเราจะเจอกับอะไรบ้าง เกิดความตื่นเต้นและความกังวลต่างๆมากมายแต่พอได้ไปถึงละความรู้สึกที่คิดในตอนแรกกลับต่างออกไป ฉันไปถึงที่มูลนิธิเพื่อเข้าไปติดต่อทำเรื่องว่าวันนี้กลุ่มของฉันจะไปทำอะไรบ้างหลักๆเลยก็คือ ช่วยอ่านหนังสือและสอนหนังสือให้แก่น้องๆ พอติดต่อเสร็จน้องยังไม่เลิกเรียนฉันและเพื่อนๆจึงไปถามคุณป้าเจ้าหน้าที่ว่ามีอะไรให้ช่วยไหม ป้าก็เลยให้พวกเราทำรูปในหลวงรัชกาลที่9เพื่อนำไปแจกคนที่สนามหลวงพวกเราจึงช่วยกันโดยแบ่งหน้าที่ว่าใครทำอะไรระหว่างที่ทำได้พูดคุยกันอย่างสนุกสนานและได้เห็นว่าคนมาที่มูลนิธิเยอะพอสมควรพวกเราได้คุยกับคนที่มามูลนิธิว่าทำไมถึงมา ทุกคนต่างตอบว่าอยากมาช่วยเหลือหรือทำอะไรที่สร้างคุณค่าให้กับจิตใจ ฉันได้ฟังละเกิดความประทับใจมากและแล้วน้องๆก็เลิกเรียนน้องๆต่างไปหาคุณป้าที่เป็นเจ้าหน้าที่และบอกความต้องการของตัวเองว่าต้องการอะไร จากนั้นคุณป้าก็บอกว่าใครที่ว่างก็สามารถมาช่วยสอนหนังสือน้องได้กลุ่มของฉันจึงรับมาสอน ครั้งแรกที่ได้คุยกับน้องๆฉันมีความสุขมากเพราะน้องๆเป็นคนคุยเก่งจิตใจดีอารมณ์ดีเข้าถึงง่ายและฉันคิดว่าเขาก็ปกติเหมือนกับพวกเรา น้องๆบอกว่าต้องการจัดเรียงเนื้อหาในword เพื่อนฉันจึงช่วยน้องและบอกว่าแบบนี้ถูกต้องไหมเพื่อให้ตรงกับความต้องการของน้อง เมื่อเสร็จแล้วน้องจึงยกมือไหว้ขอบคุณฉันรู้สึกประทับใจมากเพราะในครั้งนี้ฉันไม่ได้ต้องการสิ่งตอบแทนใดๆเพียงแค่ได้รับรอยยิ้มและคำขอบคุณก็สร้างกำลังใจและสร้างความสุขให้กับฉันมากแล้ว จากนั้นก็มีน้องคนข้างๆได้เล่นกีตาร์ให้ฟังโดยการใช้อักษรเบลล์เพื่อหาคอร์ดในการเล่นฉันถามว่าขอดูหน่อยได้ไหม น้องตอบว่าได้ครับ ฉันจึงได้เห็นอักษรเบลล์จริงๆเป็นครั้งแรกว่าหน้าตาเป็นยังไงตัวอักษรนี้คืออะไรเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่มากจากนั้นน้องๆก็บอกว่าพี่อยากฟังเพลงอะไรผมจะเล่นให้ฟัง ฉันจึงได้ฟังและร่วมร้องเพลงไปกับน้องๆด้วยเป็นความรู้สึกที่ประทับใจเพราะรอบข้างเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มเพียงแค่นี้ก็เป็นความทรงจำดีๆให้กับฉันมากแล้ว พอถึงเวลาตอนเย็นน้องๆทยอยกลับบ้านกันเยอะมากแต่ยังมีเด็กผู้ชายคนนึงนั่งอยู่พร้อมกับกระเป๋าเป้ใบใหญ่ฉันจึงเดินเข้าไปถามว่าไม่กลับบ้านเหรอ น้องตอบมาว่าผมกำลังหาคนช่วยเรียกวินมอเตอร์ไซค์ให้ผม ฉันจึงอาสาไปเรียกให้และช่วยถือของน้องโดยให้น้องแตะที่ข้อศอกและคอยบอกทางว่าข้างหน้าเป็นอะไรเพื่อระวังความปลอดภัยให้น้อง ระหว่างทางที่เดินไปฉันก็ชวนคุยว่าจะไปไหนแล้วเรียนอะไร น้องตอบว่ากลับบ้านครับไปขึ้นรถที่อนุเสาวรีย์น้องเรียนที่จุฬาฯคณะวิศวะ ฉันบอกว่าเก่งจังเลยแล้วตอนสอบเข้าต้องทำยังไงเหรอน้องบอกว่ามีคนอ่านให้ฟังละก็ทำครับ ฉันสังเกตสีหน้าและท่าทางน้องเป็นคนที่ขยันมากและใช้ชีวิตด้วยความสุขจริงๆไม่คิดว่าที่ตนเองตาบอดจะเป็นอุปสรรคเลย ฉันจึงนำความคิดตอนนั้นมาเป็นแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิต ณ ปัจจุบันของฉัน พอส่งน้องขึ้นรถเสร็จฉันและเพื่อนๆได้บอกลาคุณป้าเจ้าหน้าที่และฉันก็ได้กอดและขอบคุณคุณป้ามากที่ได้ให้ประสบการณ์ดีๆที่หาค่าไม่ได้ให้แก่ฉัน เป็นความสุขที่เต็มอิ่มมากจริงๆเปอร์เซนต์ความสุขของฉัน80%เพราะอีก20% ฉันจะกลับไปยังสถานที่นี้อีกครั้งและจะชวนคนในครอบครัวไปด้วยเพื่อให้เป็นความสุขที่ครบ100%อีกครั้งในวันนั้น