จิตอาสาตัวเปล่า

เมื่อเดือนมกราคมที่ผ่านมา ฉันและเพื่อนๆได้มีโอกาสไปทำจิตอาสาที่โรงเรียนสอนคนตาบอดกรุงเทพ สถานที่เล็กๆที่เปลี่ยนโลกแคบๆของฉันให้กว้างขึ้น (อีกนิด)

งานนี้ต้องขอขอบคุณอาจารย์ป๊อป และอาจารย์เดียร์ที่เปิดโอกาสให้พวกเรานักศึกษากิจกรรมบำบัดชั้นปีที่ 2 มหาวิทยาลัยมหิดล ได้เรียนรู้กับคำว่า “จิตอาสา” ผ่านการลงมือทำ ที่เปลี่ยนมุมมองจิตอาสาของฉันให้ต่างไปจากเดิม

ฉันและเพื่อนๆเลือกไปทำจิตอาสากันที่โรงเรียนสอนคนตาบอดกรุงเทพ ด้วยเหตุผลที่ว่าไปง่าย เดินทางสะดวก และไม่ต้องมีเอกสาร ไม่รอช้าหลังจากวันที่อาจารย์ให้งานมา วันรุ่งขึ้นเราก็ออกเดินทางกันเลย เมื่อถึงที่หมายพวกเราก็แลกบัตรประชาชนเข้าไป พร้อมกรอกข้อมูลสำหรับคนที่เพิ่งมาครั้งแรกอีกนิดหน่อย นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รู้ว่าจิตอาสาไม่ใช่เรื่องยาก ไม่ต้องใช้เงินเยอะ ไม่ต้องใช้คนมาก ขอแค่มีใจใครๆก็ทำได้ (ฮึกเหิม)

ในตอนที่เราไปถึงนั้น น้องๆยังไม่เลิกเรียน พวกเราจึงช่วยอาจารย์ติดพระบรมฉายาลักษณ์รัชกาลที่9 ที่ทำไว้แจกแก่ผู้ที่มาบริจาคเงินและสิ่งของให้โรงเรียน พวกเรานั่งทำกันประมาณ 1 ชั่วโมงก็ได้เวลาน้องๆเลิกเรียน ใต้อาคารเต็มไปด้วยเด็กๆ บางคนก็วิ่งเล่น บางคนก็นั่งฟังเพลง บ้างก็ชวนกันไปกินหมูกระทะ สิ่งเหล่านี้ทำให้ฉันได้เรียนรู้ และปรับความคิดต่อผู้มีความพิการทางสายตาใหม่ พวกเขามีความสุข มีชีวิตเหมือนคนทั่วๆไป ร่าเริง สดใส และมีความฝัน ฉันได้มีโอกาสคุยกับน้องคนหนึ่งที่กำลังนั่งฟังเพลงอยู่ในบริเวณนั้น คุยไปคุยมาจึงทราบว่าน้องมีความฝันจะเป็นนักดนตรีในอนาคต แม้จะเป็นบทสนทนาสั้นๆ แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกอิ่มใจ มีความสุขจากการได้เห็นรอยยิ้มของน้อง ยิ้มพร้อมกับคำพูดที่ว่าอยากเป็นนักดนตรี ตอนนั้นฉันขอให้น้องได้เป็นนักดนตรีตามที่ฝัน

ขอเล่าก่อนว่าที่นี่ตอนเย็นๆจะมีน้องๆมานั่งรออาสาสมัครสอนการบ้านเป็นประจำ อาจารย์เล่าว่าบางวันน้องก็มารอโดยที่ไม่มีอาสาสมัครเข้ามา ขอถือโอกาสนี้เชิญชวนผู้อ่านทุกคน ถ้าใครว่างๆ สนใจจะไป ที่นี่ก็ยินดีต้อนรับเสมอนะคะ ในวันนั้นฉันได้สอนวิชาภาษาไทย เป็นการบ้านให้สรุปความจากเรื่องที่อ่าน โดยฉันเป็นคนอ่านเนื้อเรื่องให้น้องฟัง และน้องเป็นคนสรุปความแล้วให้ฉันเขียนสิ่งที่น้องสรุปลงในหนังสือ

ฉันอ่านเนื้อเรื่องไปทั้งหมด 3 เรื่อง ทำเอาคอแห้งกันเลยทีเดียว เป็นการทำการบ้านที่รู้สึกสนุกและมีความสุข เหมือนไม่ใช่แค่การบ้านของน้อง และฉันก็ไม่ได้แค่อ่านให้มันจบๆไป แต่คือการบ้านของพวกเรา ที่พวกเราช่วยกันคิด ช่วยกันสรุป ระหว่างที่นั่งทำการบ้านน้องก็ได้เล่าเรื่องราวของตัวเองมากมายให้ฉันฟัง เล่าไปทำการบ้านไป เสร็จช้าหน่อยไม่เป็นไร ไม่รีบ กระทั่งทำการบ้านเสร็จฉันกับน้องก็ยังนั่งคุยกันต่อจนถึงเวลาหกโมงเย็นก็ได้เวลากลับหอ

วันนั้นเป็นครึ่งวันที่มีค่าสำหรับฉันมาก มันทำให้ฉันได้เรียนรู้ และเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อคำว่า “จิตอาสา” คำอันยิ่งใหญ่ แต่ลงมือทำได้ง่ายๆ ขอแค่มีใจที่อยากจะทำ สำหรับฉันแล้ว...ฉันให้เสกลความสุขอยู่ที่ 50 เปอร์เซ็นต์ วันนั้นฉันทำได้เพียงการสอนการบ้านให้น้อง แต่ในอนาคตหากมีโอกาสฉันก็หวังว่าตัวเองจะทำประโยชน์ให้แก่น้องๆได้มากกว่านี้ อาจไม่ใช่ในฐานะของอาสาสมัคร แต่เป็นฐานะของนักศึกษากิจกรรมบำบัดที่จะมาทำให้น้องๆมีความสุข

ขอขอบคุณอาจารย์ และน้องๆที่โรงเรียนสอนคนตาบอดกรุงเทพเป็นอย่างมาก ที่ได้สร้างประสบการณ์ใหม่ๆให้แก่ฉัน ได้ใช้เวลาแบ่งปันความสุขร่วมกัน ทำให้ฉันได้เรียนรู้คุณค่าของการเป็นผู้ให้ และได้รับความสุขทางใจเป็นของตอบแทน