สัญญาระหว่างชีวิต (ตอนที่ 1)

หายไปจากวงการมานาน ยังติดตามงานท่านอาจารย์และทีมสมาชิกนะคะ...

วันนี้มีเรื่องเล่า นำเสนอ ประเด็นของผู้ติดเชื้อHIV/ผู้ป่วยเอดส์ ในพื้นที่ที่ดูแลค่ะ...วันนี้มีคนไข้รายใหม่ที่ทีมแกนนำกลุ่มตะวันฉายได้ออกเยี่ยมบ้าน ซึ่งบ้านที่อยูอาศัยเป็นเพิงหมาแหงน อยู่ในสวนยาง อยู่บ้านหลังใหญ่ มองไกลๆ หลังคาสังกะสี เสาไม้สี่ต้น ฝาบ้านตีด้วยซีกไม้สามด้าน ด้านหน้าเปิดโล่ง พอเดินเข้าไปใกล้ๆ เพิง พบชายวัยกลางคน นอนอยู่ในมุ้ง ผอมแห้ง หนังหุ้มกระดูก ตาโบน ผมขาว...พอทีมงานไปถึงคนไข้ยิ้มอย่างมีความสุขรีบลุกขึ้นมาทักทายทีมงาน...ชายคนนั้นรีบถามเลยว่า"หมอเอายาต้านไวรัสมาให้ผมกินถึงบ้านเลยเหรอครับ ขอบคุณมากเลยครับ"ทีมงานก็ได้แต่มองหน้ากัน พี่เลี้ยงรีบตอบ " พร้อมแล้วหรือยัง" ชายคนนั้นรีบตอบ "พร้อมครับ ผมไม่อยากนอนอยู่แบบนี้ ผมอยากเหมือนเพื่อน ทำงานได้เหมือนเดิม ผมอยากขับรถเครื่องพาแม่ไปหาหมอ ผมอยากทำๆๆๆหลายๆอย่าง (แม่เป็นระเร็งเต้านม)" พี่เลี้ยงบอก หลังจากกินยาอย่างน้อยให้เวลา 1 ปี กว่าจะฟื้นตัว ทั้งนี้ทั้งนั้นอยู่ที่การดูแลตัวเองทั้งอาหารการกิน ดูแลเรื่องสุขภาพกายและใจ และผู้ดูแลต้องดูแลเอาใจใส่ด้วยนะ...ชายคนนั้นรีบตอบ หมอครับผมขอเวลา 6 เดือนครับ 6 เดือนเท่านั้นผมสัญญา ผมจะดูแลตัวเอง ทำตามที่หมอบอกทุกอย่าง จะให้ผมทำอะไรบอกมาเลยครับ..แล้วรีบลุกขึ้นเดินให้ทีมงานดู หลังจากลุกเดินเซไปเซมา จากการสังเกตุสีหน้า แววตา ท่าทางของชายรูปร่างผอมแห้ง คนนั้นตั้งใจมากที่จะดูแลตัวเอง ตั้งใจที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองมีคุณภาพชีวิต

บทเรียนชีวิตวันนี้ ทีมงานมีความยินดีและประสบความสำเร็จอีก 1 รายที่ประสบความสำเร็จในการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเพื่อนผู้ติดเชื้อ เราเริ่ม สัญญาระหว่างชีวิตและต้องติดตามชีวิตคนคนหนึ่งอีกระยะหนึ่ง การดูแลคนหนึ่งคนต้องดูแลให้รอบด้าน กาย จิต สังคม โปรดติดตามตอนต่อไปในสัญญาระหว่างชีวิต ของคนไข้รายนี้ค่ะ