วันที่ 49 ความโหดมากับสายฝน (วันที่ 29 กรกฎาคม 2559)

วันนี้ฝนตกแต่เช้าเลย...บรรยากาศไม่เป็นใจในการมาโรงเรียน อยากนอนอยู่บนเตียง
รู้สึกเหนื่อยล้ามาก เขาว่าฝนมันทำให้คนเหงา...แต่เราว่า ฝนมันทำไม่ให้เราอยากไปโรงเรียนมากกว่า คือ..มีลูกจะไม่ตั้งว่าฝนแน่นอน มีแต่คนด่าเต็มฟิต Facebook เลย ไม่พร้อม..ก็ต้องพร้อม.. วันนี้
วันศุกร์แล้ว เย้

เช้ามากับการสอนห้อง ป. 5/5 ชื่นใจไปหน่อย เบาใจลงมาก การทำ GO สัตว์ที่มีกระดูกสันหลัง วันนี้สร้างข้อตกลงไปว่า ถ้าครูเดินตรวจแล้วงานใครที่แสดงออกว่าไม่ตั้งใจ ครูจะให้ทำใหม่...คือโมโหมาก บางคนให้กระดาษไป อย่าบอกว่านี่คือตัวหนังสือ อย่าบอกว่านี่ตั้งใจระบายสีแล้ว ลองหันไปดูเพื่อนข้าง ๆ สิ...ต่างกันแค่ไหม ??? วันนี้...เรานิ่งมาก จนเด็ก ๆ กลัว คือไม่เข้าใจ..ทำไมไม่ใส่ใจ ต้องย้ำตลอด นางมารร้ายมากวันนี้ เหรียญยังมี 2 ด้าน วันนี้ขอแสดงด้านนี้ออกมา จะได้รู้ว่า..ครูไม่ได้มาเล่น ๆ

ฝนตกหนักจนกลับห้องพักครูไม่ได้...คนนี้เลย..สาวน้อย 5/5 นามว่า...อันอัน...อาสามาส่ง มองอันอันทีไรก็คิดถึงตอนที่ตัวเองเป็นเด็ก เล็กจนโตเท่าที่จำความรู้สึกได้ หุ่นแบบนี้ตลอด เป็นผู้หญิงที่ตัวโตสุดในห้องตั้งแต่อนุบาลละ...ลองคิดดู

ความเชื่อใจ...อาจเป็นเพราะเรายังรู้จักกันไม่มากพอ อาจเป็นเพราะวิถีการทำงานที่แตกต่างกัน ทำให้ความไว้ใจของคนที่ขึ้นชื่อว่า หัวหน้ากลุ่มสาระ ครูพี่เลี้ยง ที่อาจจะยังไม่ไว้ใจเด็ก ปี 5 อย่างเรามากพอ ทำให้เราต้องรายงานทุกครั้งที่ครูสั่งให้ทำอะไร เพื่อป้องกันความผิดพลาดในขณะที่ทำงานสำคัญ เรายังถูกมองว่าเป็นเด็ก แน่นอนความผิดพลาดสามารถเกิดขึ้นกับเราได้ แต่เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ความผิดพลาดที่จะเกิดขึ้นในชีวิตก็ต้องลดน้อยลง ประสบการณ์สอนคนเสมอ สู้ ๆ นะ....ลัดดาวัลย์