ลมหนาวมาท่ามะนาว
ลมหนาวมาท่ามะนาวในคราวนั้น
เหมือนภาพฝันวันที่ยังมีแม่
กลับมาบ้านท่านอยู่ให้ดูแล
ถึงจะแก่แต่หวังยังอยู่นาน
ช่วยแม่ใส่เสื้อผ้าหนาหนาหน่อย
แล้วแม่ค่อยนังลงตรงชานบ้าน
มองใบไม้ร่วงลงตรงริมลาน
ลมหนาวผ่านพลิกใบใกล้กำแพง
เทน้ำยาทายังผิวหนังย่น
ฟังแม่บ่น “คันจังผิวหนังแห้ง”
“ขอบใจเอ็งแต่ว่าห้ามทาแรง
ตรงหน้าแข้งหน้าขาทาอีกที”
ยามเช้าตื่นลืมตามองหาแม่
เห็นท่านแลชะแง้มองท้องวิถี
“แม่นั่งมองอะไรไม่เห็นมี”
“เอ็งลองดูอีกทีมีพระมา”
บ่ายแม่รอลูกหลานผ่านมาเยี่ยม
แม่คอยเตรียมของฝากจากบ้านป่า
ระหว่างคอยบ่อยครั้งแม่ตั้งตา
หากไม่มาหน้าเศร้าเงียบเหงาใจ
สายลมหนาวคราวนี้ไม่มีแม่
มีเพียงแต่เตียงโยกมีหยากไย่
ไม่มีแล้วแววตาแม่อาลัย
แม่จากไกลเกินกว่ากลับมากาญจน์
โสภณ เปียสนิท
ปลายเดือนมกราคม 2560
ความเห็น (2)
-สวัสดีครับอาจารย์
-อ่านบทกลอนแล้วทำให้คิดถึงแม่ครับ
-อาจารย์สบายดีนะครับ?
-ด้วยความระลึกถึงครับ
