วันที่ 20 ข้าวมื้อกลางวัน (8 ธันวาคม 2559)

สายลมหนาวที่พัดผ่านจนบางครั้งมีเด็กมาถามฉันว่า “เสื้อที่คุณครูใส่ท่าทางจะอุ่นดีนะคะ” แล้วก็เดินมากอดฉัน ความรู้สึกของฉันในตอนนั้น ฉันจะทำอย่างไรที่จะให้เด็กรู้สึกอบอุ่นเหมือนอย่างฉันบ้าง สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนั้นคือกอดนักเรียน ให้ความอบอุ่นกับเขาให้ได้มากที่สุด

เมื่อช่วงเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ก็ถึงเวลาพักเที่ยง เด็ก ๆ ทยอยกันไปเข้าแถวรอรับอาหารที่โรงอาหาร พอกลับมานั่งก็กล่าวคำพิจารณาอาหาร ฉันเหลือบไปเห็นน้ำตาของนักเรียนจึงเดินไปถามว่าร้องไห้ทำไมคะ หนูกินไม่ได้มันเผ็ดค่ะ ในใจนี่ไม่รู้จะทำยังไง นักเรียนก็กลัวครูดุว่ากินข้าวไม่หมด และในวันนี้ไม่มีครูมาดูแลนักเรียนกินข้าว มีแต่ฉันคนเดียว บอกนักเรียนไปว่าพยายามกินอีกนิดนะ ถ้ากินหมดนี่เก่งที่สุดเลย กินเผ็ดจะได้แข็งแรง “ข้าวทุกจานอาหารทุกอย่างอย่ากินทิ้งขว้างเป็นของมีค่า” นี่คิดภาพตอนที่ตัวเองเป็นเด็ก แม่พยายามให้กินเผ็ด กินข้าวแล้วกินน้ำตาม อิ่มน้ำก่อนอิ่มข้าว ยิ่งฉันเป็นลูกชาวนายิ่งเห็นคุณค่าของข้าว ข้าวที่พ่อแม่ปลูกนอกจากเปี่ยมล้นด้วยคุณค่าอาหารที่มีความจำเป็นและมีประโยชน์ต่อร่างกายแล้ว ข้าวทุกเมล็ดจึงเปรียบเสมือนสัญลักษณ์ของความรัก ความผูกพัน ความปรารถนาดีของชาวนาต่อผู้บริโภค ดังนั้นเราต้องกินข้าวให้หมด เห็นความสำคัญของข้าวทุกเมล็ด

“ข้าวทุกจานอาหารทุกอย่างอย่ากินทิ้งขว้างเป็นของมีค่า”