ก้าวที่แปดสิบแปด...เรื่องของสี ( 20 กันยายน 2559 )

สวัสดีวันอังคาร จะวันนี้หรือวันไหนก็ยังคงอยู่กับเด็กน้อยแสนแสบซน ป.1 เช่นเคยการได้อยู่ประจำชั้นทำให้สนิทและผูกพันกับเด็กได้ง่ายและมากขึ้นเรื่อย ๆ คือรู้แทบทุกอย่างในตัวเด็กว่าเด็กคนนี้เป็นอย่างไร นิสัยใจคอ ครอบครัวเป็นอย่างไรเราจะได้รับรู้เรื่องของเขาไปด้วยโดยอัตโนมัติบางที่เราก็ไม่อยากจะรู้ แต่เรื่องราวต่าง ๆ มันจะวิ่งเข้าหาเราโดยอัตโนมัติ พอมารู้ตัวอีกที่ก็คิดได้ว่าเราต้องรับรู้เรื่องราวของเด็กมากเพียงนี้เลยหรือนี้ แทบจะเป็นผู้ปกครองของเด็กได้อยู่แล้วนะ พอรับรู้เรื่องราวต่าง ๆ มากเข้าก็จะเกิดความรู้สึกสงสารความรู้สึกเห็นใจก็จะก่อตัวเกิดขึ้นในใจเรา และความเข้าใจในตัวเด็กแต่ละคนก็จะมีมากขึ้น...

วันนี้ขอเล่าเรื่องราวของสี จากการสังเกตมาหลายครั้ง ทุกครั้งที่ให้เด็กทำกิจกรรมหรือทำชิ้นงานที่ต้องใช้สีเด็กน้อยคนหนึ่งจะต้องยืมสีจากเพื่อนใช้ตลอด แต่ดีที่เพื่อนใจดีมีน้ำใจให้เด็กน้อยคนนี้ใช้ด้วยทุกครั้ง และทุกครั้งก็จะเข้าไปถามเด็กน้อยว่าสีหนูอยู่ไหน วันนี้ไม่ได้เอาสีมาหรือคะ หนูมีสีของตัวเองไหมคะ เด็กก็จะตอบว่าหนูลืมไว้ที่บ้านคะ ก็จะบอกเด็กน้อยว่าพรุ่งนี้ให้เอามาด้วยนะคะเราจะได้ไม่ต้องยืมของเพื่อนใช้ แต่วันต่อมาก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมเด็กน้อยก็ยังคงไม่มีสีเป็นของตนเอง พอเข้าไปถามก็จะได้รับคำตอบเดิมว่าลืมสีไว้ที่บ้าน มันคงไม่ใช่แค่ลืมแล้วละเด็กน้อยคงไม่มีสีจริง ๆ และเด็กน้อยคนนี้เป็นคนที่ตั้งใจทำชิ้นงานทุกชิ้นเลย ระบายสีก็สวยใช้ได้เลย แต่ภายใต้ผลงานสวยๆของเด็กน้อยเด็กน้อยต้องยืมสีเพื่อนใช้ จึงไปถามเพื่อนว่าทำไมเด็กต้องบอกว่าลืมสีไว้ที่บ้านทำไมไม่เลือกที่จะบอกมาตรง ๆ ว่าหนูไม่มีสี คำตอบที่ได้รับจากเพื่อนคือ เด็กต้องการจะลบปมด้อยของตนเองไม่อยากจะบอกว่าไม่มีสีจริง ๆ ฟังแล้วแอบสงสารเด็กน้อย จึงเข้าไปคุยกับเด็ก คุยไปคุยมาเด็กยอมบอกความจริงว่าไม่มีสีจริง ๆ เพราะไม่มีเงินซื้อ โธ่เอ้ยเจ้าเด็กน้อยฟังแล้วสงสาร ก็เลยบอกกับเด็กน้อยไปว่าถ้าหนูตั้งใจทำใบงานดีและสวยแบบนี้ทุกใบงาน ครูจะหาสีมาให้หนูนะหนูจะได้มีสีเป็นของตัวเองสักทีนะเจ้าเด็กน้อย...