ก้าวที่แปดสิบเจ็ด...สวัสดีวันจันทร์ กับเวลาที่เหลืออีกไม่มาก ( 19 กันยายน 2559 )

สวัสดีวันจันทร์ เริ่มต้นสัปดาห์ใหม่กับวันเวลาที่เดินไปเรื่อย ๆ เดินทางมากลางเดือนของเดือนสุดท้ายกับการฝึกประสบการณ์การสอน ณ โรงเรียนแห่งนี้แล้วนะ ว่าไปแล้วทำไมวันเวลามันเดินไปไวจังยังจำวันแลกที่เดินเข้ามาฝึกสอนที่นี้ได้ดี แต่พอมาถึงวันนี้กลับใกล้จะหมดเวลาในการอยู่ที่นี้แล้ว คิดแล้วก็แอบใจหายแสนซน จากวันที่คิดว่าคงไม่สนุกไม่มีความสุขแน่กับการสอนเด็กน้อย ป.1 แต่วันเวลาทำให้ความคิดเหล่านั้นเปลี่ยนแปลงไปหรืออาจจะหายไปเลยก็ได้ เพราะมีความคิด ความรู้สึกใหม่เข้ามาแทนที่ นั้นคือความรู้สึกที่คิดว่ามันโอเคที่สุดละ สนุกที่สุดละ มีความสุขที่สุดละ กับการได้สอนได้อยู่กับเด็กน้อย ป.1 ถึงแม้มันจะเหนื่อย จะวุ่นวาย มีเรื่องให้ปวดหัวไปบ้างก็ตาม แต่ถ้าเราเข้าใจเขา เข้าใจในความเป็นเด็กน้อย มันทำให้เราหลงรักในความเป็นเด็ก ความไร้เดียงสาของเด็กน้อยเหล่านี้เลยละ ยังไม่อยากจะจากพวกเจ้าไปเลยเจ้าเด็กน้อย เหลือเวลาอีกไม่นานละนะ จะพยายามเก็บช่วงเวลาดี ๆ กับเด็กน้อยแสนซนเหล่านี้ให้ได้มากที่สุดนะ.....