การศึกษางานนาฏกรรมในฐานะที่เป็นปรากฏการณ์ทางสังคม

ในช่วง ๒-๓ ปีที่ผ่านมา มีเหตุการณ์ทางสังคมที่เกี่ยวข้องกับงานนาฏกรรมของไทยในหลายเรื่อง หลายมิติ ชวนให้คิดว่า แท้จริงแล้ว งานนาฏกรรมไม่ได้ห่างหายไปจากชีวิตคนไทยเท่าใดนัก เมื่อมีเหตุการณ์ต่างๆ เกิดขึ้น จึงออกแสดงความคิดเห็นกันอย่างถึงพริกถึงขิงในหลายแง่มุม

ยกตัวอย่างกรณีในระดับระหว่างประเทศ ที่ชาวกัมพูชาและไทยต่างถกเถียงกันว่าใครเป็นผู้เป็นเจ้าของ "โขน" ซึ่งอันที่จริงวิวาทะนี้ก็มีมาเนิ่นนานแล้ว และข้าพเจ้าก็ได้เคยเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ไว้ในบทความที่ยังไม่ได้ตีพิมพ์ เรื่อง "ประวัติศาสตร์ไก่กับไข่ วิวาทะนาฏกรรมไทย-กัมพูชา" ซึ่งผลสรุปจากเรื่องนี้กลับกลายเป็นเรื่องของ "ความเข้าใจผิด" ที่คิดว่าการขึ้นทะเบียนมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมในระดับโลกหมายถึงการจดลิขสิทธิ์ผลงาน และยังชวนให้เกิดมหาสงครามทางไซเบอร์ซัดสาดความคิดเห็นกันอย่างรุนแรง แต่ก็ทำให้เห็นได้ว่าชาวไทยเราเองนี่แลที่เข้าใจวัฒนธรรมและศิลปะของตัวเองอย่างแผ่วบางเหลือเกิน ซึ่งพูดแล้วเดี๋ยวจะะกลายเป็นว่าเราเอาใจเขมร

เรื่องโด่งดังทางนาฏกรรมต่อมาก็คือเรื่องในประเทศ กรณี "ทศกัณฐ์แคะขนมครก"

(บทความยังไม่สมบูรณ์)