วันที่ 82 ธวัชชัย...ก็ตั้งใจนะ(13 กันยายน 2559)

การทำวิจัยในชั้นเรียน กำลังดำเนินไปด้วยดี เด็กชายธวัชชัยคนเดิมที่คอยวิ่งหนีเมื่อเห็นหน้าครูในตอนเย็นหลังเลิกเรียนด้วยความอยากเล่นตามประสาเด็ก แต่ก็ไม่พ้นโดนครูเน็ตเดินตามหาจนพบ เพื่อนนักศีกษาฝึกสอนที่ทำวิจัยพร้อม ๆ กัน ก็ถามว่าทำไมไม่ให้นักเรียนมารอเหมือนเขา ดิฉันก็บอกว่า...บอกแล้วแต่นักเรียนไม่ยอมมาเองคงอยากให้ครูไปตามหา เขาคงจะคิดว่าสนุกดีตามประสาเด็ก ๆ ที่ได้ซ่อนครูเมื่อเห็นครูเดินไปใกล้ คอยหลบ แต่สุดท้ายยังไงเด็กก็คือเด็ก จะหลบอย่างไรก็โดนครูตามให้มานั่งทำแบบฝึกหัดอยู่ดี

การทำวิจัยกับนักเรียนคนเดียว แบบเดี่ยว ดิฉันเขาใจเด็กนะที่คงรู้สึกแปลก ๆ ทำไมต้องได้ทำอยู่คนเดียว เพื่อนทำไมไม่ได้ทำ เด็กชายคนนี้ก็งอแงในช่วงเริ่มแรก ไม่อยากเรียนบ้าง จะกลับบ้านเร็วบ้าง อ้างได้สารพัด แต่พอดิฉันเริ่มพูดคุยด้วย โน้มน้าวใจ และให้ลองทำแบบฝึกหัดไปเรื่อย ๆ ความน่ารักของธวัชชัยเริ่มปรากฏ ทุกครั้งที่ได้จับดินสอทำแบบฝึกหัด เขาจะตั้งใจทำ อาจมีวอกแวกบ้างแต่หากดึงกลับมาได้ก็จะตั้งใจได้เช่นเดิม พัฒนาการในการคิดเลขก็ดีขึ้น ด้วยเหตุนี้การที่ดิฉันไปตามให้เขามาเรียนด้วยทุกวันนั้นเป็นเรื่องเบา ๆ ไปเลย ขอแค่เมื่อเขามาแล้วเขาตั้งใจ แค่นี้คนเป็นครูก็รู้สึกภูมิใจแล้ว เขาเหมือนเป็นเด็กปั้นของดิฉันที่ตั้งใจอยากให้เขามีพัฒนาการและเรียนได้ดียิ่งขึ้น

ขอให้ธวัชชัยตั้งใจแบบนี้ต่อไป โตมาเป็นคนดีนะครับ