สมัยอายุ ๑๘ เรากินข้าวอยู่ในร้านริมทาง มีขอทานมาขอเงิน บอกว่าเอาไปซื้อข้าวกิน เราเลยบอกว่ามาสิมา มานั่งกินด้วยกัน จะสั่งอาหารตามสั่งให้ ปลากดว่า เดินหนีเฉย จากนั้นมาเราไม่ให้เงินขอทานอีกเลย กลัวบาป ..พออายุสัก ๕๐ เราชอบไปนั่งคุยกับขอทาน สัมภาษณ์ไปเรื่อย ได้ความรู้มากหลาย โดยเฉพาะแถวสะพานลอยอนุสฯชัยฯ กทม. นั่งคุยกันเป็นชม. ด้วยภาษาอีสาน..เสื้้อแดง ...มีบัตรปชช.ลงทะเบียนเลือกตั้งได้ ๕๕๕...ส่วนคนให้ขอทานก็ค้ากำไรเกินควร ให้เขาสองบาท แต่ขอพรให้ขึ้นสวรรค์ ...แบบนี้ CP ยังงงเลย ๕๕๕
ไม่มีความเห็น