การเรียนรู้ไม่มีวันสิ้นสุด

เพราะชีวิต คือการเรียนรู้ที่ไม่มีวันสิ้นสุด

เราคือครูของสิ่งมีชีวิต และสิ่งมีชีวิตก็เป็นครูของเรา ทุกสิ่งต่างเป็นครูของกันและกัน

ไม่พยายายามเป็นแบบใคร เพราะเป็นแบบเราก็ใช่แล้ว

การเดินทางของชีวิต อุปสรรคก็เป็นแค่บททดสอบ ไม่มีใครไม่เคยเจอจุดที่ยาก และก็ไม่มีใครที่ผ่านพ้นมันไปได้

บางที่การได้นึกถึงเรื่องราวตอนเด็กๆ มันก็มีอะไรดีๆให้เรานึกถึงเยอะแยะมากมาย อย่างน้อยก็ทำให้เรารู้ว่า ความเป็นเด็กไม่เคยหายไปจากใจ

บางทีความคิดถึงก็ทำให้เรารู้ว่า ความรักที่เคยมีอยู่ มันสวยงามเพียงใด

ความรักอาจเหมือนสายลมที่พัดผ่านมาแล้วพัดผ่านไป แม้ไม่ดีต่อหัวใจ แต่อย่างน้อยก็เคยทำให้ชื่นใจ

หากเรารักใครสักคน แม้เขาจะไม่ได้รักเราแล้ว ความรักจะยังคงเป็นสิ่งเดียว ที่ทำให้เรายังมีชีวิตอยู่ได้ แม้เพียงลำพัง

ความรักไม่ได้ต้องการการชิดใกล้ แต่ความรักต้องการการเอาใจแนบชิดกัน ความรักไม่ได้ต้องการครอบครอง แต่ความรักต้องการความเข้าใจ

เรายึดเอาทุกสิ่งเป็นของเราไว้ไม่ได้หรอก แม้กระทั่งตัวเราเอง

เมื่อเราพยายามเข้าใจเขา ก็เหมือนเราพยายามเข้าใจตัวเอง แต่อย่าพยายามเข้าใจคนทั้งโลก เพราะเราจะหาตัวเองไม่เจอ

ความสุข คือ การพยายามเข้าใจความทุกข์ที่สุ่มอยู่ในใจ แล้วปล่อยวาง