ชีวิตที่พอเพียง 2614. วิ่งออกกำลังในสวนจตุจักร

เช้าวันที่ ๑๐ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙ ที่บ้านผมอุณหภูมิ ๑๘ องศาเซลเซียส ผมงดวิ่งเวลา ๔.๓๐ น. เพื่อไปวิ่งที่สวนจตุจักรเวลา ๗ น. เศษๆ หลังไปส่งสาวน้อยไปทำงานที่ รพ. รามาฯ แล้ว

ผมหมายตามานานหลายปี ว่าจะหาโอกาสไปวิ่งในสวนจตุจักร มาสมหวังในวันนี้ โดยไม่ลืมพกกล้องถ่ายรูปไปด้วย ก่อนขึ้นรถ สาวน้อยถามว่าเอากล้องไปหรือยัง

เป็นการวิ่งในฤดูแล้ง แต่ทางสวนก็ยังบำรุงรักษารดน้ำตกแต่งต้นไม้และหญ้าอย่างดี มีคนไปนั่งพักผ่อน วิ่ง เดิน และเต้น ออกกำลังกายพอสมควร

ต้นไม้ส่วนใหญ่เป็นไม้ประดับหรือไม้ใบ มีบริเวณที่ตกแต่งด้วยไม้ดอกบ้างไม่มาก

ผมเดินเข้าสวนตรงสถานีรถใต้ดินจตุจักรริมถนนพหลโยธิน มีประตูเล็กๆ ให้คนเดินเข้าออกได้ เข้าไปก็พบบริเวณกว้างขวางสวยงามและสะอาด ผมกวาดสายตาหาห้องน้ำสำหรับไปถ่ายปัสสาวะ ที่ประมาณหนึ่งชั่วโมงหลังออกจากบ้านก็จะถึงกำหนดถ่ายเป็นประจำ แล้วเดินไปทางขวา ไปข้ามสะพานโค้งไปที่ห้องน้ำสาธารณะ

ใกล้ๆ เป็นสวนสาธารณะเฉลิมพระเกียรติ ๓๖ พรรษา สมเด็จพระเทพรัตน์ฯ ถ่ายรูปแล้ววิ่งต่อไปลงไปทางทิศใต้ วิ่งไปถ่ายรูปไป ผ่านหอนาฬิกาสโมสรไลอ้อนส์ วิ่งต่อไปจนสุดด้านทิศเหนือ มีสนามเด็กเล่น และมีสวนไม้ดอกและปาล์ม ประดับประติมากรรมหอยสังข์

แล้ววิ่งวกขึ้นทางทิศเหนือไปเรื่อยๆ แวะชมบริเวณและวิวที่สวยงาม และถ่ายรูปเป็นระยะๆ ผ่านสวนต้นไม้ ในวรรณคดีไทย ที่ธนาคารออมสินสร้างให้ในวาระฉลอง ๒๐๐ ปี กรุงเทพมหานคร ที่แม้จะดูแลต้นไม้เป็นอย่างดี แต่ก็ขาดชื่อ และขาดบทร้อยกรองที่ช่วยให้ผู้คนได้ชื่นชมสุนทรีย์และภาคภูมิใจในวรรณคดีไทย

เวลาสองโมงเช้ากว่าๆ แล้ว ผมเดินไปถึงประตูทางออกเล็กๆ สู่บริเวณแยกถนนลาดพร้าว มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนั่งอยู่ ผมเดินออกไปข้ามสะพานลอยสู่สวน ๘๔ พรรษาสมเด็จย่า และข้ามสะพานลอยอีกทีไปสู่ซอยพหลโยธิน ๒๒ กลับสู่สำนักงานของ มสช. เป็นเช้าของการออกกำลังกายที่แปลกสถานที่

โผล่ประตูพบภาพนี้

วิ่งไปข้ามสะพานที่เห็นไกลๆ ทางซ้าย

ลงสะพานเป็นสวนสุขภาพเฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระเทพรัตน์ฯ

วิ่งไปทางหอนาฬิกาสโมสรไลอ้อนส์

สวนประติมากรรมหอยสังข์

ลู่วิ่งของผม

ลู่วิ่งอันร่มรื่น

วิวสระน้ำและสะพานงดงามเสมอ

สวนต้นไม้ในวรรณคดี

มีสวนไม้ดอกไทยๆ ให้สีสัน

สวนไม้ดอก

ทุ่งทานตะวัน

ไม้ตัดตกแต่ง

เดินมาข้ามสะพานลอยนี้

ถ่ายจากบยสะพานลอย

ภายในสวนสมเด็จย่า ๘๔

วิจารณ์ พานิช

๑๐ ก.พ. ๕๙

[ลิขิต]

สวัสดีค่ะ อาจารย์

อ่านแล้วรู้สึกสดชื่นคล้ายได้เดินชมธรรมชาติ มุมหนึ่งของกรุงเทพมหานครไปด้วย ทำให้จินตนาการ วง ลปรร.แบบเคลื่อนที่ผ่านธรรมชาติเข้าสู่เมือง ออกมาทันที คงจะเกิดพลังสร้างสรรค์ไม่น้อยเลยทีเดียว

ขอแสดงความนับถือ

วีร์