ดอกจาน...สัญญาณแห่งการเปลี่ยนแปลง

ผมเพิ่งกลับจากประชุมหลายวัน....หรือมัวไม่มองอะไรรอบตัวเลย

วันนี้ เพิ่งเห็นว่า ข้างห้องทำงานมีต้นทองกวาว (ต้นจานของคนอีสาน) สูงใหญ่ต้นหนึ่ง

กำลังออกดอกสีแสดบานสะพรั่ง ทำให้บรรยากาศรายล้อมสดใสสดชื่นขึ้น

ท่ามกลางอากาศที่ยะเยือกเย็นขึ้นอีกครั้ง

ย้อนคิดถึงวัยเด็ก...ผมและเพื่อน ๆ ชอบมานอนเล่นใต้ต้นจานตอนกลางวัน

เพราะร่มเงาที่ให้พักหลบร้อนได้

และพวกเราชอบดูดน้ำหวานจากดอกจาน รสชาติหวาน ๆ อร่อย ประทังหิวได้

แม่ของผม ในช่วงมะม่วงออกผลมาก ๆ กินไม่หวาดไม่ไหว จะทิ้งก็เสียดาย

แม่ต้องนำมามะม่วงสุกเละน้อยมากวน ไม่ใส่น้ำตาล แต่โรยเกลือเล็กน้อย ทำมะม่วงแผ่น

แม่จึงใช้ให้ไปเก็บใบจาน (มองไปมองมาเหมือนจานจริง ๆ)

และนำมะม่วงที่กวนได้ที มาละเลงบนใบจาน แล้วมาตากแดด

กลิ่นมะม่วง กล่นใบจาน กลิ่นแดด มีความหอมกรุ่นเป็นพิเศษ

และเมื่อแห้งแล้ว จะได้มะม่วงแผ่น ม้วนใส่โหลกินได้หลายวัน

วัยเด็ก...

ดอกจานนับเป็นสัญญาณของการเปลี่ยนแปลง

เมื่อเห็นดอกจานผลิบานคราใด...หวั่นใจหวิวหวิว

คุณครูเตือนว่า ต้องอ่านหนังสือมาก ๆ เพราะใกล้จะปิดเทอม

อากาศจะเข้าช่วงรอยต่อของฤดูเมื่อดอกจานผลิบาน

ช่วงประถม 6 หรือ มัธยม 3 และ 6

จะเป็นเวลาที่ทั้งอยากให้ดอกจาน

ผลิบาน และไม่อยากให้ ผลิบาน

เพราะพวกเราคนใดคนหนึ่ง จะต้องแยกย้ายโรงเรียน

ครอบครัว และชีวิต...

เพื่อน ๆ ยังคิดถึงผมอยู่ไหมนะ

หรือจำผมได้ไหมเอ่ย

เมื่อเห็นดอกจานบานอีกครั้งคราใด

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

ขอบคุณค่ะ เพิ่งเคยเห็น